Joanna Biedermann w powietrzu czuje się w pełni wolna

Są stereotypy, że jak kobieta lata, to nie jako pilot, a stewardessa. Niektóre moje koleżanki twierdzą, że muszą wykazywać się dwa razy lepszymi umiejętnościami niż mężczyźni. Ja tak nie uważam. Myślę, że cały ten system nie rozróżnia już płci, rozróżnia kwalifikacje, umiejętności, doświadczenie.

Na pewno trzeba być cierpliwym, jednak przede wszystkim trzeba pokochać latanie. Ta praca daje wiele satysfakcji, ale wymaga wielu poświęceń. Jeśli jest tylko pracą, a nie pasją, może stać się nie do zniesienia. Trzeba chcieć się uczyć, bo różnego rodzaju egzaminy zalicza się przez całe lotnicze życie. Trzeba też być otwartym na kontakt i współpracę z drugim człowiekiem. No i ostatnia rzecz - opanowanie. Stres nie może wyłączać myślenia i działania. Pilot musi być przygotowany na nienormalne sytuacje, z których musi znaleźć wyjście. Wymaga to odporności na stres, działania w deficycie czasu i odpowiednich umiejętności.

Polska nie jest pod tym względem wzorcowym krajem. Jest kilka szkół, w których można nauczyć się pilotażu i zdobyć licencję pilota zawodowego, ale absolwentom takich szkół trudno znaleźć pracę. W Polsce jest mało samolotów dyspozycyjnych. Linie lotnicze są malutkie, a w przeliczeniu na mieszkańca mikroskopijne. Stąd też rynek pracy jest niewielki.

W ostatnim roku w Polsce było jedno ogłoszenie o pracę w pewnej firmie lotniczej. Warunkiem przyjęcia było zapłacenie 37 tys. euro za swoje szkolenie. Gdybym ja miała tak zacząć, pewnie bym dzisiaj nie latała. Nie miałabym takich pieniędzy ani możliwości wzięcia kredytu, bo w Polsce nie można wzięć kredytu posiadając jedynie rozwojowe plany na przyszłość.

Myślę, że w każdej dziedzinie można. Nigdy nie myślałam o lataniu w takich kategoriach, ale w lotnictwie faktycznie zalicza się kolejne poziomy - zaczyna się latać od najmniejszych samolotów, kończy na największych, na których latają najbardziej doświadczeni. Ja zaczęłam od turbośmigłowego ATR-a, później był brazylijski odrzutowiec Embraer 170. Widząc obok kultowego amerykańskiego Boeinga, stwierdziłam, że fajnie by było go pilotować. Tak trafiłam za stery Boeinga 737. Jak firma kupiła Dreamlinery, które dla wielu pilotów są szczytem marzeń, nie sądziłam, że znajdę się w tej wybranej grupie, która będzie na nich latać. Udało się! Ale za tym szczytem pojawił się kolejny szczyt i kolejny...

Mam wiele różnych marzeń. W lataniu chcę cały czas podnosić swoje umiejętności. Dużo jeszcze przede mną. Dreamliner jest obecnie najnowocześniejszym samolotem LOT-u, a ja jestem na nim pierwszym oficerem. Chciałabym zostać kapitanem, bo to jest znacznie przyjemniejsze, jak jest się dowódcą samolotu. Byłam kapitanem na ATR-ze w Eurolocie i bardzo dobrze to wspominam. Nie wiem, czy teraz też doczekam się takiego awansu. W Locie jest obecnie tylko sześć samolotów Boeing 787. Mam nadzieję, że linia zacznie się rozwijać, co pozwoli na przyjęcie nowych pilotów i awansowanie obecnych.

W normalnej pracy tego stresu się nie czuje. Pojawia się w rzadkich, wyjątkowych sytuacjach, w których działa się według określonych procedur. Pilot musi być wtedy wyspany i w 100% sprawny, bo jego organizm jest jakby elementem maszyny, nie może zawieść. Latanie sportowe to przede wszystkim ogromna przyjemność, ale faktycznie wiąże się ono z większym dreszczykiem emocji. Szybowce i balony nie mają silnika, nie ma się więc 100% wpływu na to, co się dzieje podczas lotu. Jesteśmy zależni od zmian i ruchów powietrza, jak powietrze opada, my opadamy z nim - ziemia się zbliża, drzewa się zbliżają, ale w jednej chwili sytuacja się zmienia, zaczyna nosić, problem się sam rozwiązuje. Mamy oczywiście wpływ na to, gdzie lecimy i staramy się znaleźć takie miejsce, które pozwoli nabrać wysokości, ale ono nie jest niestety zaznaczone w powietrzu innym kolorem. Zdarza się więc znaleźć gdzieś między górami, w mało komfortowej sytuacji, ale wtedy stres raczej mobilizuje do działania - trzeba uratować własną skórę i maszynę.

Nie myślę tak o sobie. Po prostu kocham latać, a na zawodach szybowcowych to latanie jest najfajniej zorganizowane. Na mistrzostwach świata są ludzie z różnych krajów, jest rywalizacja na wysokim poziomie, chyba każdy sportowiec to lubi. Oczywiście, jestem zadowolona i dumna ze swoich osiągnięć, ale mistrzynią świata jeszcze nie zostałam. Mam nadzieję, że kiedyś zostanę.

Jest. Fajnie jest to państwo reprezentować, chociażby w małej dziedzinie. Gdybym miała okazję stać na podium i usłyszałabym nasz hymn, na pewno byłabym bardzo wzruszona. Kiedy inni sportowcy zdobywają medale, też czuję takie wzruszenie i dumę.

Nie lubię takich górnolotnych słów. Na pewno jestem dumna z tego, że tu mieszkam. Nasz kraj ma tragiczną historię. Wiele razy mordowano i odsuwano od władzy naszą inteligencję. To jest aż trudne do uwierzenia, że po każdej klęsce Polska była w stanie się podnieść, a obecnie istnieje jako wielkie państwo, ma się nie najgorzej i można tu normalnie, fajnie żyć.

Wracać zawsze jest po co, ja wracałabym, bo tu mam rodzinę i nie wyobrażam sobie wyjazdu na stałe, ale każdy śni swój sen, ma swoją energię, która popycha go w daną stronę. Rozumiem więc, że równie dobrze można się świetnie odnaleźć za granicą - szczególnie w Europie, która jest nam bliska, i nie czuć potrzeby, żeby wracać.

Myślę, że każda nowa sytuacja nas zmienia. Ja, przez to, że latam, podziwiam świat z góry i rzadko mam czas na zwiedzanie go z dołu. Odwiedzanie nowych miejsc powoduje, że zmienia się nasze spojrzenie i upadają niektóre stereotypy. Właściwie wszystkie moje podróże zmieniły mnie na lepsze.

Czasami jest tak, że widzimy kogoś i myślimy: Chciałabym być taką babcią. Mam więc takie przebłyski. Na pewno chciałabym być fajną osobą, chciałabym latać tak długo, na ile pozwoli mi organizm i tyle. Na dalekie plany nie mam jednak czasu. Żyję dniem dzisiejszym i zdecydowanie nie mam takich celów, jak plaża na Bahamach czy dom na Teneryfie. To nie mój świat.

Myślę, że wciąż istnieje podział na Wschodnią i Zachodnią Europę. Na zawodach szybowcowych nawet miejsca na kempingu są tak podzielone. My jesteśmy oczywiście w tej wschodniej części, razem z Ukraińcami, Czechami, Słowakami. Widać pomiędzy tymi dwoma grupami dysproporcje finansowe. Na Zachodzie szybownictwo uprawiają raczej ludzie zamożni, ekipy składają się ze sztabu specjalistów - od meteologa i taktyka po blogera, który pisze relacje z zawodów. U nas wielu ludzi, którzy latają, szkoliło się, kiedy było to całkowicie dotowane przez państwo, a zawodnicy robią wszystko sami. Szybownictwo jest niestety mało medialnym sportem - media interesują się nim tylko w kontekście katastrof lotniczych, a w naszym kraju nie jest nawet modne tak jak w Czechach czy na Słowacji, nie przyciąga sponsorów.

Mamy też bardzo dużo lotnisk aeroklubowych. W każdym dużym mieście można nauczyć się latać. Na pewno jest to mniej popularne z przyczyn ekonomicznych, chociaż nauka podstaw - startu, lądowania, lotu po prostej, zakrętów, nie jest aż tak kosztowna. To wydatek porównywalny z obozem narciarskim, konnym czy żeglarskim. Teraz można nawet zacząć wcześniej niż kiedyś, wystarczy mieć 14 lat. Myślę więc, że brak zainteresowania wynika z braku odpowiedniej promocji i niewiedzy. Żałuję też, że nie dorobiliśmy się ekranizacji losów naszych lotniczych bohaterów – cywilnych i wojskowych, historycznych i współczesnych, które na pewno rozbudziłyby marzenia o lataniu u wielu ludzi.

Wydaje mi się, że są. Może mniej niż w czasach pionierskich lotnictwa, jednak u kogoś, kto nie umie pilotować samolotu, ta umiejętność będzie zawsze budziła szacunek. Zresztą podobnie jak każda inna. Ja mam duży szacunek dla ludzi, którzy swoją pracę – obojętnie jaką – wykonują z pasją i poświęceniem.