Bartoś zrzucił habit, Lemańskiego zesłali na koniec świata, a Boniecki dostał zakaz wypowiedzi. Los buntowników Kościoła

Zapłacił za to kolejną karą. W 2012 rok abp Henryk Hoser pozbawił go misji kanonicznej do nauczania religii w szkole, co opisaliśmy w naTemat. Dlatego nie może prowadzić katechezy, na co zaprotestowali uczniowie tamtejszej szkoły.

Ksiądz Lemański mimo tylu utrudnień, nie zrezygnował. Jako nasz bloger regularnie publikuje świetne teksty, w których porusza wiele drażliwych kwestii. Odważnie pisze o palących Kościół problemach. Za to spotyka go ciągła krytyka. Również ze strony katolickich publicystów, jak chociażby Tomasza Terlikowskiego, który po wpisie ks. Lemańskiego o apostazji, uznał jego powołanie za wątpliwe. Przeczytaj więcej tutaj.

Zakneblowany

Boniecki uchodzi za liberalne skrzydło katolickiej inteligencji. Zresztą, jak całe środowisko "Tygodnika Powszechnego". Wielokrotnie zabierał śmiało głos, często w opozycji do opinii polskiego duchowieństwa. Z tego powodu był wielokrotnie krytykowany przez konserwatystów katolickich, ale nie przez współbraci.

Najpierw (lipiec 2011 rok) nakazano Bonieckiemu powrót do domu zakonnego w Warszawie. Od 1999 roku mieszkał przy parafii św. Floriana w Krakowie. Na tym się nie skończyło. Za wypowiedzi o Nergalu, krzyżu i kłopotach w Kościele Boniecki spotkał się z falą krytyki, również ze strony biskupów. A w listopadzie, po wywiadzie, jakiego udzielił Monice Olejnik w "Kropce nad i", w którym Boniecki wspomniał m.in. o "niefortunności umieszczenia krzyża na sali sejmowej", prowincjał marianów, ks. Paweł Naumowicz nałożył na Bonieckiego zakaz wystąpień medialnych.

Dominikanin bez habitu

Na koniec najbardziej kontrowersyjna postać – Tadeusz Bartoś. Były dominikanin, filozof i teolog. Bartoś był w zakonie przez 20 lat. Pracę magisterską bronił w Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie. Doktorat robił na Wydziale Filozofii i Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego. Habilitację w Instytucie Filozofii i Socjologii PAN.

Kościoła katolickiego, komentował też bieżące wydarzenia z życia wspólnoty i katolików. Zdaniem współbraci i innych duchownych, Bartoś w wielu tekstach przejawiał nie tylko krytyczne podejście do Kościoła, ale wręcz antykościelne. Tak miało być m.in. z kwestią homoseksualności. Domagał się większej tolerancyjności. Podważał również zasadność celibatu. Zarzucano mu również podważanie Dogmatu o nieomylności papieża, o którym kilkukrotnie wypowiadał się w sposób, zdaniem wielu duchownych i teologów, niestosowny i lekceważący.

Wszystko przyczyniło się do tego, że w 2007 roku zrzucił habit i opuścił zakon dominikanów. Jego przeciwników zastanawiał fakt, że Bartoś nie został usunięty ze zgromadzenia wcześniej i że nie nałożono na niego ekskomuniki mimo, że jawnie i publicznie podważał nauki Kościoła.

Dla Kościoła chyba największym problemem było to, że odejście Bartosia nie dobyło się po cichu, tak jak dzieje się to w przypadku wielu innych duchownych żegnających się z habitem i sutanną. Bartoś odszedł z hukiem, ogłaszając decyzję całej Polsce. A zanim odszedł, brylował przecież w "Gazecie Wyborczej", która za serdeczną katolikom bez wątpienia nie uchodzi.

Co więcej, mimo swoich kontrowersyjnych i według wielu, antykatolickich, niemal heretyckich poglądów Bartoś wpływał na kształcenie innych. Tadeusz Bartoś wykładał w kolegiach dominikańskich i był dyrektorem Dominikańskiego Studium Filozofii i Teologii w Warszawie.

Kościół katolicki w Polsce jest podzielony. Kościół ma problem z dialogiem i nie lubi słuchać krytyki, a już na pewno nie lubią jej słuchać poszczególni duchowni. Z tego powodu ks. Boniecki zaproponował ostatnio, że może warto spotkać się przy kościelnym okrągłym stole.