Jednak wiem, że większość ludzi postrzega mnie jako muzyka. I chciałbym, żeby nadal tak było, a nie patrzyli na mnie przez pryzmat kogoś, kto wypowiada się o poważnych sprawach. Uważam, że jeszcze za mało wiem, by tutaj wyrokować. Pewnie dlatego tak powiedzieli.

Albo też zachwytu.

Instagrama bardzo lubię, Facebooka też. A Snapchat… Zainstalowałem go z nadzieją, że będę dostawał dużo jakichś zdjęć, których nie powinienem dostawać jako chłopak w związku… Ale nikt nie wysyła.

Zdecydowanie więcej jest tych pozytywnych komentarzy, tego jest 90 procent. Hejt to jakieś 10 procent, ale on się wyróżnia, bo jest bardzo intensywny.

Tematyka sztuki, którą robisz powinna naturalnie wypływać z ciebie, z artysty. Na tym etapie piszę rzeczy, które nie są może skomplikowane, ale dla mnie mają znaczenie, mnie poruszają. A ja nie czuję się na siłach, by mówić o wielkich problemach, choć są artyści, którzy to robią i robią to doskonale. Na przykład Maria Peszek.

Ja gram w jakąś gierkę i słucham tego, co nagraliśmy. Ostatnio poprosiłem go, żeby mi zabierał telefon, ale jeszcze tego nie zrobił, więc tkwimy w tym studiu, on pracując a ja okazjonalnie dołączając. Są też takie momenty, że siedzisz sam w chacie i tworzysz numery. Wtedy telefon gdzieś tam leży i go nie dotykam. Ale nie jest też tak, że go wyłączam czy wyciszam, bo nawet jak zadzwoni w połowie, to nie wytrąca mnie to z równowagi.

Czasami jest tak, że w połowie papierosa, herbaty, serialu wpadnie mi coś do głowy. Wtedy muszę pobiec do kompa i to zarejestrować. (chwila milczenia) Fajnie byłoby się tak odciąć. To przyjemne uczucie. Na przykład jak jedziemy do studia już nagrywać, to zamykamy się na trzy tygodnie i tworzymy. Fajnie jest skupić się tylko na tym i wmówić sobie, że to taka podróż. Że nic nie jest ważne, bo ty w tym studiu zapisujesz się na kartach historii. Taki amerykański sznyt.

Ściągnąłem dwie nowe gierki. Przez jakiś czas łapałem Pokemony, ale szybko zorientowałem się, że to bardziej aplikacja, niż gra, a to mi średnio pasuje. Ale wbiłem ósmy level. Dużo taksówkami jeździłem, a okazało się, że jak w odpowiednim momencie zakręcisz pokestopem, to możesz coś złapać.

Tak, to było niesamowite przeżycie. Grałem kiedyś w jakimś supermarkecie, ale była z polskim dubbingiem, więc szybko uciekłem. Mój brat przeszedł trzy części… A ja znałem tę firmę, bo grałem w “The Last Of Us”, gdzie podkładał głos Troy Baker. Wiedząc, że jadę na premierę czwartej części Uncharted szybko zabrałem się za tę serię.

W tym momencie jestem już po trzech częściach, ostatnia jest jeszcze dla mnie tajemnicą. A w momencie gdy jechałem spotkać się z twórcami, przeszedłem dwie i pół części. Musiałem unikać zbyt wielkich spoilerów. To, że mogłem ich wszystkich, a zwłaszcza Troya, poznać, było niewiarygodne.

Po środku trochę, jest tyle samo fajnych rzeczy, co niefajnych. Często ma się wrażenie, że to nie jest na serio, że to jakaś taka zabawa. Problemy, które tu mamy, są bardzo błahe. No i to jest często zabawne. Oczywiście my się w to na maksa angażujemy, przejmujemy się, jak coś jest nie tak. Ale jak spojrzysz z boku, to myślisz “czym ja się tak właściwie przejmuję?”.

Od strony zawodowej, to praca jak każda inna. Od strony życiowej, to możliwość robienia każdego dnia tego, co się lubi. I to jest najwspanialsza rzecz na świecie.

Nie, po prostu jakoś tak dobrze się czuję z tym, jeśli ludzie mnie lubią. Taką przypadłość mam, że lubię, jak ludzie mnie lubią, a źle mi z tym, jak mnie nie lubią.

No i z czasem musiałem się nauczyć, że nie każdy będzie mnie lubił. I że to jest normalne. I normalne jest to, że ja nie muszę wszystkich lubić. Więc uczę się. Ale zawsze lubiłem, kiedy o mnie myślano “ha ha ha, fajny chłopak z tego Dawida, zabawny taki”. I chyba nadal tak jest.

Choć to żartowanie na scenie dopiero z czasem przyszło. Wcześniej albo nie mówiłem nic, albo mówiłem bardzo patetyczne zdania. Pamiętam, jak pierwszy raz byłem w programie Kuby Wojewódzkiego, razem z pozostałą dwójką finalistów “X-Factora”. Nie za dużo tam działałem, raczej siedziałem. A teraz już wiem, co chcę w takich sytuacjach przekazać. Potrafię pokierować żartem, a nie tylko go odbić.

No, to też się tak jakoś wydarzyło. Tyle lat stałem w jednym miejscu i teraz nagle mi się uruchomiło, że trzeba chodzić. No, ale w tym Oświęcimiu czymś wkurzony byłem, nie pamiętam dlaczego.

Czasami to jest spowodowane brakiem reakcji publiczności, czasami jakimiś naszymi zespołowymi sprawami, czasami tym, że jak sir Elton John wyjeżdża z koncertu, to ochroniarz każe ci wejść do namiotu, żebyś nie patrzył jak jego limuzyna odjeżdża…. Różne są powody.

Ale to mnie motywuje. Że jak jestem wkurzony, to chcę być jeszcze lepszy, jeszcze zabawniejszy, żeby już nie było żadnych wątpliwości, że mój koncert był super. Mówisz sobie “teraz muszę zagrać najlepszy koncert”. I to jest dobre dla muzyki.

Zdarza mi się, że mówię zdecydowanie mniej, skupiam się na muzyce, ale i są sytuacje, że mówię zdecydowanie za dużo. Nie wyobrażam sobie, żebym po zaśpiewaniu “Nieznajomego” zacząć patetycznie mówić o tym, że trzeba znaleźć w sobie siłę, żeby pokonać przeciwność losu. Byłbym jakimś nawiedzonym typem, który próbuje coś na ludziach wymusić.

Stąd chyba ten podział na dwie osoby. W muzyce jest to, co chcę przekazać. Czy to jest jakiś lekki tekst o wycieczce, czy grzebanie w środku i szukanie metafory na to, by powiedzieć, że jestem samotny wieczorami. A później w przerwie jestem takim chłopkiem, który chce, żeby ten wieczór był przyjemny.

Oczywiście koncerty te różnią się publicznością, ale to nie podział na gorsze czy lepsze. To podział na bardziej pewną i bardziej ryzykowną.

Tak. Setlistę ustalamy na całe trasy koncertowe. Na przykład teraz jesienią zagramy w filharmoniach i salach koncertowych, a finałowy koncert na Torwarze. Na każdym koncercie będą goście. Przygotowujemy wyjątkowy zestaw piosenek, będą kawałki z pierwszej i drugiej płyty, a także premierowe utwory.

Nie, no żart. Ha ha ha. Będzie dłuższy, ale nie aż tak. Dobra, tyle reklamy.

No, ale wracając do pytania. Jak gramy na jakichś uroczystościach czy festiwalach i mamy tylko 45 minut, to tak dostosowujemy setlistę, żeby ludzie dostali to, co najlepsze. Chcemy pokazać różnorodność, żeby poza tym, co znają z radia, ludzie usłyszeli też coś innego. Mamy taki 15-minutowy kawałek koncertu złożony z “Eight”, “Nieznajomego” i “Elephant” i tam pokazujemy naszą mroczną stronę. Która na płycie jest większością, czego nie wiedzą wszyscy. Bo niektórzy znają nas na przykład tylko z radia.

Ty, a podobno z tym seksem tantrycznym Stinga to była ściema. Kiedyś dawał wywiad i na stole leżał magazyn, a na okładce coś o seksie tantrycznym. Rzucił tak dla żartu i tak już poszło.

Jedynkę widziałem, jakieś dwa miesiące temu. Bardzo dobry film, w ogóle nie uważam, że on jest głupi. Jest genialny. I uwielbiam Bena Stillera.

Żartuję, w ogóle nie oglądam takich rzeczy. Nigdy. Oglądam niezależne kino hiszpańskie.

Tak. A odstawiając dowcipy na bok, to jestem bardzo tolerancyjny, jeśli chodzi o sztukę i na podobnym poziomie zachwycam się filmem “Batman vs Superman”, jak i filmem “Skóra w której żyję”, który był genialny. Nie dyskwalifikuję filmu tylko dlatego, że to komedia romantyczna z Ameryki, która wychodzi przed 14 lutego. Chociaż nie, takie to akurat trochę dyskwalifikuję.

Generalnie lubię wszystkie filmy. No może horrorów nie, bo jestem takim boidupem w życiu i nie lubię się bać. Ale ostatnio obejrzeliśmy w busie “Obecność” i było spoko. Bardzo lubię filmy o zombie. To mnie fascynuje, bo ten z założenia straszny gatunek dla mnie w ogóle nie jest straszny.

“Brooklyn 99”. Generalnie lubię seriale komediowe. Zatrzymałem się po pierwszym sezonie “Peaky Blinders”, bardzo mi się podobało, ale coś czasu nie ma. Próbowałem obejrzeć “Penny Dreadfull”. Włączyłem odcinek pilotowy i bardzo mi się przykro zrobiło, bo lubię Evę Green. Gra tam też Josh Hartnett, którego uwielbiam. No to myślałem, że to będzie najlepszy serial na świecie. Do tego wampiry, wilkołaki…

No i nie podobał mi się kompletnie. I to pomimo tego, że był brutalny i wulgarny. A uważam, że takie seriale należy doceniać. Że jak coś wystraszy bohatera, to mówi “shit”, a nie “cholibka”. A, no i “Twin Peaks” oglądamy. Chcemy powtórzyć sobie, zanim wyjdzie nowa część.

Generalnie zawsze jak ktoś zaczyna śpiewać po angielsku, to jest zasypywany pytaniami “dlaczego”. To smutne, że u nas za polskiego artystę jest uważany nie ten, kto pochodzi z Polski, tylko ten, kto śpiewa po polsku.

Jak słyszysz ludzi śpiewających zlepione przez ciebie słowa, do tego w twoim ojczystym języku, to robi to wrażenie. Każdy może przecież coś napisać w twoim ojczystym języku, bo przecież każdy go używa. A ludzie chcą śpiewać akurat twój tekst. Poza tym polskiemu odbiorcy możesz przekazać więcej samym nastrojem słów. To mnie napędza do pisania po polsku. Widzę, że dla ludzi to ma ogromne znaczenie.

Z drugiej strony, tydzień temu po raz pierwszy dostałem pytanie o słowa do utworu “Eight”, który jest chyba moim najbardziej osobistym utworem. Poruszam tam tematy, o których nie mówię w wywiadach, nie mówię w ogóle. To było super, że ktoś przeczytał i przetłumaczył mój angielski tekst.

Bo nie jest tak, że przykładam się tylko do polskich. Wręcz przeciwnie, mnóstwo energii wkładam w angielskie teksty, bo wierzę, że kiedyś może to dotrze za granicę. No i używam też tego jako tarczy, bo wiem, że niewiele osób będzie chciało to przetłumaczyć.

Tak, mówię bardziej otwartym tekstem. Bo albo to będzie ukryte, albo zostanie potraktowane jako metafora, albo nikomu się nie będzie chciało przetłumaczyć. Ale myślę, że jest przede mną płyta w całości po polsku. Ze względów ambicjonalnych chciałbym taką zrobić.

Jest też pewnie w przyszłości płyta w całości po angielsku. Mam wrażenie, że znalazłem przestrzeń, żeby się realizować za granicą. I to nie musi być solowy projekt rozwijany gdzieś równolegle.

Mam. We wrześniu. I to aż trzy tygodnie. Daleko, do ciepłych krajów.

Nie, tym razem nie.

Do 13. roku życia co roku.

No jasne! Wiele fajnych miejsc zobaczyłem. W Łebie byłem, w Darłówku, Darłowie, w Pogorzelicy. To było super. Też wiele się nauczyłem. Bo wiesz, w szkole umiałem stworzyć fajne warunki lubienia mnie, ale miałem na to trzy lata. A tu tylko dwa tygodnie. To była harówa.

To jest tak, że zawsze fajne koncerty mamy we Wrocławiu, ale pewnie kiedyś przyjdzie ten pierwszy słabszy. To się zmienia. Zawsze miło zaskakują nas koncerty w Warszawie, reakcje ludzi. Bo ta publiczność wydaje się być bardziej wymagająca, w końcu ma koncert jakiegoś zagranicznego artysty co dwa dni. Może po prostu powiedzieć sobie “e, dzisiaj nie idę na koncert, bo mi się nie che”. No, więc na takich koncertach dajesz z siebie wszystko. Znaczy zawsze powinieneś, ale nie zawsze tak jest.

To jest tak, że nawet, jak ci się nie chce i wyjdziesz na scenę, to zaczyna ci się chcieć. Uświadamiasz sobie, jakie masz szczęście, że robisz to, co robisz. Nawet, jak jestem zmęczony, zestresowany, pokłócony, to po dwóch piosenkach uświadamiam sobie, że co by się miało nie dziać, przez tę godzinę jestem bezpieczny. Masz ten azyl. I zawsze ci się zachce. Zawsze.

Fot. Mateusz Skwarczek / Agencja Gazeta