Pośród dramaturgów, którym natchnienie daje muza komedii Talia, brytyjski komediopisarz Ray Cooney zapracował na miano króla teatralnej farsy, a nawet mistrza arcyfarsy, jak często określają go krytycy. Wystawiane pod różnymi szerokościami geograficznymi sztuki jego autorstwa słyną z brawurowych zwrotów akcji, błyskotliwych dialogów, piramidalnych sytuacji, bardzo bogatego repertuaru dowcipów sytuacyjnych oraz często niezbyt rozsądnych, delikatnie mówiąc, decyzji wrzuconych w wir wydarzeń bohaterów.

Richard Willey, prawicowy parlamentarzysta i minister, pragnie rozpocząć romans z Jane Worthington, sekretarką lewicowej partii opozycyjnej. W okresie, gdy rząd Wielkiej Brytanii znajduje się w najpoważniejszym od jego powołania kryzysie, para aranżuje schadzkę w hotelu, którego okna wychodzą na parlament. Romantyczne plany krzyżuje im jednak pojawienie się w pokoju... trupa. Jakby tego było mało, w całą intrygę wikłają się pracownicy hotelu, a także zazdrośni współmałżonkowie randkowiczów.

– Ray Cooney to absolutnie arcygenialny fachowiec piszący sztuki, które po prostu są wielką atrakcją dla publiczności. Można powiedzieć, że twórca ten utrzymuje wszystkie teatry świata, pozwalając im na bardziej awangardowe rzeczy – śmieje się Krystyna Janda. – W naszym teatrze zawsze wystawiamy jakąś farsę. W przypadku Cooneya po już trzech sztukach komediowych jego autorstwa przyszła kolej na czwarty "klasyk" arcymistrza tego gatunku – mówi reżyserka najnowszej adaptacji "Okna na parlament".

– Inne teatry kuszą się o to, żeby przenosić sztukę Cooneya w realia polskie i na siłę, że tak powiem, umieszczać w niej odwołania do polityki z naszego podwórka. Ja odeszłam jak najdalej od tej koncepcji. Wszystko dzieje się w Londynie, za oknem jest parlament angielski, premierem jest kobieta, ministrami rządu są kobiety. Trzymamy się realiów angielskich. Uważam, że nie ma powodu i potrzeby spolszczać tej sztuki, bo jej oryginalny tekst sam się broni – wyjaśnia w rozmowie z naszym serwisem Krystyna Janda.

W przedstawieniu wystawianym w Och-Teatrze jedynym dodatkiem są wprowadzające teksty napisane na prośbę Krystyny Jandy przez Artura Barcisia i Cezarego Żaka. – Dwaj znakomici aktorzy farsowi współpracujący z naszym teatrem wzbogacili nam program o swoje refleksje na temat podejścia do farsy – mówi reżyserka. Sami nie grają w spektaklu, ale ich utwory są odczytywane we wstępie do sztuki. Część swojego tekstu Artur Barciś napisał w postaci aktualnego, mądrego i zabawnego zarazem wiersza.

– To jest farsa. Największą trudnością jest zrozumieć, o co w niej chodzi – żartuje reżyserka w odpowiedzi na pytanie, co było największym wyzwaniem w wystawieniu tej sztuki. – Mówiąc poważnie, były to kwestie techniczne, zgranie tych wszystkich otwieranych drzwi, wypadających trupów czy potrącanych przez okno ludzi. To jest taka zupełnie innego rodzaju zabawa. Zazwyczaj miałam do czynienia z psychologicznym, realistycznym teatrem, a tu pierwszy raz zderzyłam się z tym oknem, które nie chce zabijać – mówi.

Główne role w kolejnej adaptacji spektaklu opartego na znakomitej farsie Raya Cooneya zagrali Krzysztof Stelmaszyk (Richard Willey) i Weronika Warchoł (Jane Worthington). W ich współmałżonków wcielili się Lidia Sadowa (Pamela Willey) i Sławomir Pacek (Ronnie Worthington), a w asystenta prawicowego polityka Krystian Pesta (George Pidgen). W obsadzie znaleźli się także: Tomasz Drabek (Ciało), Grzegorz Warchoł (Kierownik), Mirosław Kropielnicki (Kelner), Sandra Korzeniak (Gladys) i Aleksandra Szwed (Pokojówka).

Och-Teatr został otwarty w 2010 roku. Mieści się w budynku dawnego kina "Ochota" przy ulicy Grójeckiej 65 w Warszawie. Posiada dwie sceny: dużą dysponującą 454 miejscami na widowni oraz małą (Och-Cafe Teatr) wyposażoną w około 100 miejsc dla widzów. Założycielem prywatnego teatru jest Fundacja Krystyny Jandy na rzecz Kultury, organizacja, która zajmuje się wspieraniem i upowszechnianiem kultury, w szczególności poprzez prowadzenie teatrów, a także opieką nad osobami kulturowo wykluczonymi.