Romans w pracy. Jak jej o tym powiedzieć

Do tej grupy na pewno nie należy księgowość. Romansowe są branże, w których utrzymuje się kontakty z ludźmi. Romansowe są wszystkie prace związane z marketingiem, reklamą, handlem, wyjazdami handlowymi, chętnie romansują biznesmeni i bizneswomen, bo stać ich dodatkowo na finansowe imponowanie. Romansom sprzyjają również korporacje, które organizują wyjazdy integracyjne, na których często dochodzi do zdrad. Ale nie każda zdrada przeradza się w romans.

Bardzo różnie. Reakcja zależy od osobowości szefa i jego podejścia do kultury wartości. W Polsce rodzina jest fasadową wartością. Często bardzo sztucznie windowana jest na pierwsze miejsce. Tego podejścia nie podzielają małżonkowie, kiedy jedno z nich zaczyna romansować. Dla niektórych seks, bliskość, czułość może być taką samą wartością jak rodzina.

Wręcz przeciwnie. W USA do niedawna romansujących w przedsiębiorstwach i korporacjach spotykał ostracyzm. Teraz wielu pracodawców otwarcie akceptuje, że pracownicy wchodzą w bliższe relacje. Nawet to wykorzystują. Tacy pracownicy są wysyłani wspólnie w delegacje, są obciążani większą ilością pracy. Szef robi to z premedytacją, bo takie osoby chętnie więcej pracują, żeby jak najwięcej czasu spędzać razem.

Oczywiście duże znaczenie ma to, kto z kim w pracy romansuje: czy są to pracownicy romansujący ze sobą, czy przełożony z pracownikiem. Ta druga relacja jest zawsze obciążona toksycznością, bo jedna osoba jest w hierarchii zawsze wyżej. To oznacza, że może wykorzystywać swoją pozycję w kontaktach z kochanką, kochankiem, albo w drugą stronę kochanka, kochanek może wykorzystać zażyłość do osiągania celu. Nie wszyscy zdają sobie z tego sprawę wchodząc w taki układ. Co ciekawe, według badań przeprowadzonych w polskich firmach 80 proc. pracowników, którzy mieli romans stwierdziło, że według nich współpracownicy o tym nie wiedzą, bo dobrze to ukrywają. Natomiast 65 proc. odpowiedziało, że wie o romansie kolegów z pracy, ale udaje że go nie widzi. To dowodzi, że romansujący są zaślepieni.

Na początku, kiedy partner, partnerka staje się oschły, przestaje z nami sypiać, nie kojarzymy tego ze zdradą, czy romansem. W przypadku kobiet najczęściej po 3-4 miesiącach uwagę na taką możliwość zwracają przyjaciółki. Najpierw kobiety im nie wierzą, a później podejrzenia zaczynają mieć uzasadnienie. Ludzie, szczególnie mężczyźni romansują nie tylko z potrzeby zdobywania. Również dlatego, że mają niezaspokojone potrzeby, bo w domu np. ważniejsze są dzieci, które dominują większą część czasu. Romanse częściej wychodzą na jaw w przypadku mężczyzn, bo kobiety zdecydowanie lepiej potrafią się ukrywać.

Zdecydowanie nie. To ogromnie trudne. O romansie przeważnie mówi się, kiedy druga strona ma już poważne podejrzenia, pojawiają się zarzuty lub ma już dowody na zdradę. W większości przypadków to oznacza koniec. Przyznanie się do romansu oznacza obrazę, poniżenie, podeptanie dumy. Tak przeważnie interpretowany jest dowód winy. Trudno zdobyć się na inną reakcję. Pojawia się zawód, ale i odrzucenie. Szczególnie kobiety reagują bardzo emocjonalnie. Później, np. po dwóch tygodniach pojawia się jednak uczucie i świadomość, że nadal kochamy tę drugą osobę i wiele osób nie wie, jak pogodzić urażoną dumę z miłością. tedy i tak nadal bardzo często idziemy w konwenanse i jest jedna decyzja: rozstajemy się. Wielu ludzi po romansach, które były tylko przelotnymi, zostaje życiowymi rozbitkami. Brakuje w takich dramatycznych sytuacjach elastyczności, nie chodzi o tolerancję, ale o elastyczność i wspólną próbę znalezienia nowej drogi. Do tego bardzo często potrzebna jest pomoc specjalisty, a niestety niewielu potrafi rzeczywiście pomóc. Od 10-15 lat stosują te same metody, brakuje nowego spojrzenia. Skupiają się na pomocy w rozwodzie, zabezpieczeniu finansowym, a nie strefie emocjonalnej.