Opuszczony szpital w Otwocku ma ponad stuletnią historię. Postawiono go w 1907 roku i otwarto rok później jako Zakład dla Nerwowo i Psychicznie Chorych Żydów. Trzydziestomorgowy teren pod budowę kupiono za biżuterię ofiarowaną przez Zofię Endelmanową - to właśnie na cześć fundatorki otrzymał swoją potoczną nazwę - "Zofiówka".

Do szpitala w następnych latach dobudowano jeszcze dwa pawilony (m.in. dla kobiet). W 1935 roku zakład łącznie liczył 275 łóżek. Trafiali tam głównie niezamożni Żydzi, których leczono bezpłatnie. Pieniądze pochodziły z budżetu gminy, Towarzystwa Opieki nad Umysłowo i Nerwowo Chorymi Żydami i częściowo od rodzin pacjentów. W tamtych czasach leczenie schorzeń nerwowych i psychicznych w takich placówkach było czymś zupełnie nowym. Ważnym elementem terapii była praca.

W czasie okupacji hitlerowskiej, "Zofiówka" znalazła się na terenie getta „Kuracyjnego” w Otwocku. W 1940 roku przestało być miejscem przyjaznym dla  chorych - zapanował w niej głód, a warunki uległy znacznemu pogorszeniu.  Stał się jedynym zakładem na dla umysłowo chorych Żydów na terenie Guberni. Zarządzał nim nazistowski lekarz Jost Walbaum.

W czasie likwidacji getta w 1942 roku miały miejsce tragiczne wydarzenia. "Rozstrzelano 108 chorych i trzech lekarzy, garstkę wtłoczono do wagonów, niektórym lekarzom udało się uciec (dyr. Miller), inni popełnili samobójstwo (dr Lewinówna, dr Maślanko, mgr Lichtenfeld)" – informuje serwis turystycznyotwock.pl. Była to część akcji T4 - programu III Rzeszy polegającego na zabijaniu ludzi chorych psychicznie i  neurologicznie. Tłumaczono to "eliminacją życia niewartego życia". 

Po wojnie dokonano ekshumacji ofiar likwidacji szpitala. Z masowego grobu wydobyto szczątki ponad setki osób. W kolejnych latach "Zofiówka" służyła jako szpital, w którym leczono gruźlicę. Tak było aż do połowy lat 80. W 1985 roku powróciła do dawnej funkcji. Zaczęto leczyć schorzenia neuropsychiatryczne - głównie dzieci.

Wokół "Zofiówki" powstało wiele "paranormalnych", mniej lub bardziej prawdopodobnych legend i planów. Po zamordowaniu pacjentów i personelu szpitala, hitlerowcy postanowili wykorzystać ośrodek do własnych, przerażających celów.

W 1943 roku planowano otworzyć w "Zofiówce" i niedalekim sanatorium Brijus specjalny ośrodek w ramach akcji Lebenborn.  Oficjalnie funkcjonowała jako instytucja opiekuńczo-charytatywna, ale jej prawdziwym celem było dążenie do "odnowienia krwi niemieckiej" i "hodowli nordyckiej rasy nadludzi".

Zakład miał tez się zajmować germanizacją dzieci polskich i przystosowaniem ich do adopcji w rodzinach niemieckich. Urządzenia i wyposażenie dostarczono z ograbionego getta warszawskiego. Na szczęście tych planów nie udało się hitlerowcom zrealizować. 

Sanatorium w Otwocku jest też owiane legendami o duchach. Jedna z najsłynniejszych opowiada o zakonnicy,  która po powrocie z misji w Afryce zachorowała na schizofrenię i po kilku tygodniach pobytu w szpitalu popełniła samobójstwo.  

"Po śmierci jej duch, jak twierdzili pracownicy szpitala 'potrafił wejść do swojego dawnego pokoju i pościągać ze ścian namalowane przez siebie za życia obrazy'. Pracownicy bali się zostawać na nocnych dyżurach w szpitalu, a problem miał ustąpić dopiero po interwencji księdza-egzorcysty" – podaje "Super Express". 

Inna legenda opowiada o duchu nauczyciela, który popełnił samobójstwo z powodu nieodwzajemnionej miłości do swojej uczennicy. Wiele osób wierzy też, że "Zofiówka" jest nawiedzana przez duchy zamordowanych w niej ludzi. Jednym z zabitych miał być aktor Michał Znicz.

W zakładzie leczyła się też mama Juliana Tuwima - Adela Tuwim. Jedna z wersji okoliczności jej śmierci mówi, że została rozstrzelana razem z innymi pacjentami. W innej, bardziej prawdopodobnej, jako prywatna pacjentka została przeniesiona poza getto do domu przy ul. Ceglanej, a następnie, po likwidacji getta, kryta w domu swej opiekunki Apolonii Rybak przy ul. Reymonta. Została w nim zabita,a jej zwłoki zakopane na terenie posesji. Poeta po wojnie przeniósł jej ciało do grobu rodzinnego w Łodzi. Opisał tę tragedię w wierszu "Matka":

"Zofiówka" stała się jednym ze sztandarowych punktów mrocznej turystyki w Polsce. Będąc na miejscu mijałem kilka grup "wycieczkowiczów". Jest też odwiedzana przez bezdomnych i grupki chcące się po prostu napić - świadczą o tym pozostawione przez nich góry śmieci wszelakich. Trzeba uważać gdzie się stąpa, by nie wejść w rozbitą butelkę.

To wszystko przekłada się na ciągłe uczucie grozy - jeśli kiedyś czytaliście o "Zofiówce" w kontekście creepy miejscówek, to nic w tym nie jest "przereklamowane". Samotnie nie wszedłbym tam w nocy, nawet gdyby mi ktoś za to zapłacił. Już wejście do ciemnej piwnicy w ciągu dnia wyzwala odpowiedni dreszczyk emocji. Wyobraźnia w środku umiejscowionych nieopodal siebie budynków pracuje na zwiększonych obrotach - każdy szmer podnosi ciśnienie. Jednak czyż nie po to się odwiedza takie miejsca?