Ich ciała wynieśli z jednego domu, ale pochowali na dwóch cmentarzach. Ludzie nie mogą pojąć, dlaczego spokojny i uczynny Jacek mógł zabić żonę, a później strzelić sobie w głowę. Dziękują Bogu, że oszczędził dzieci. I ciężko wzdychają na myśl o księdzu, który następnego dnia wziął nogi za pas.

Przed domem stoi pusta suszarka na pranie. Obok niej wiatr kołysze dziecięce huśtawki. Okna pozamykane, rolety zaciągnięte, na drzwiach wejściowych ślady policyjnej taśmy. W środku pusto.

Głuchą ciszę przerywa tylko śpiew ptaków i szum drzew. Leśniczówkę Sierpowo, która leży na skraju Krzemieniewa, otaczają pola i lasy. Ani żywej duszy – sąsiadów też nie ma w domu. Tylko pies ujada.

To oni mogli słyszeć, kiedy po szóstej rano 9 lipca w leśniczówce padły strzały. Później w czarnych workach wyniesiono ciała: podleśniczego Jacka i jego żony Agnieszki. Wyprowadzono dwoje przerażonych dzieci: 16-latkę i 10-latka.

– To 16-latka usłyszała strzały i zawiadomiła policję – mówi zastępca prokuratora rejonowego w Człuchowie Jarosław Kurowski. 

Na miejscu zbrodni znaleziono list. Prokuratura nie zdradza, co w nim napisano, ale wiadomo, że Jacek na skrawku papieru próbował opisać cały swój tragizm. I wytłumaczyć, dlaczego najpierw w łazience trzy razy strzeli z myśliwskiego sztucera do żony, a później w sypialni wyceluje sobie w głowę.

Wyniki sekcji zwłok potwierdzą domysły policji i prokuratury: małżeństwo zmarło w wyniku postrzelenia z broni palnej. On miał rozległe obrażenia głowy, ona – szyi.

Nazajutrz we wsi poruszenie, tak samo w oddalonym o kilka kilometrów mieście Czarne. Tam w urzędzie pracowała Agnieszka. Głowa mała, żeby pomieścić te wszystkie plotki. Ludzie nie mogą pojąć, że dobry człowiek zabił żonę i później targnął się na swoje życie. Ręce do Boga składają za to, że oszczędził dzieci. I szukają winnego. 

– To największa tragedia, jaka nawiedziła naszą okolicę – przekłada towar z półki na półkę sklepowa. A potem bezradnie opiera się o ladę. Znała i Jacka, i Agnieszkę. Ta w sezonie kupowała u niej czereśnie i truskawki. Na żadne złego słowa nie powie.

Za moment przychodzi szybka refleksja: – Chociaż niczego się nie dowiemy, bo oni zabrali tę tajemnicę ze sobą do grobu, pewne jest, że księża nie będą mieli tutaj lekko. Nawet w internecie ktoś napisał, że "Czarne to słynie z romansów księży".

W tle tej tragicznej historii pojawia się proboszcz parafii w Czarnem, który od pięciu lat cieszył się zaufaniem wiernych. Chwalili, bo nie dość, że spokojny, miły, to jeszcze dobry gospodarz. I na zagraniczne pielgrzymki zabierał.  

– O tym romansie mówiło się od dwóch lat – rzuca w progu leśniczy, który znał Jacka.

– Można by to wszystko włożyć między bajki – analizuje mieszkanka Czarnego – gdyby nie to, że dzień po tragedii ksiądz wziął nogi za pas – patrzy wymownie.

– Po prostu uciekł. Jakby był bez winy, to nigdzie by nie wyjeżdżał – powtarzają raz po raz mieszkańcy miasteczka na Pomorzu.

Na początku duchowny bał się, że i jemu się oberwie za poprzednika. Tak mu jakoś głupio było wychodzić na miasto. Bo ludzie wkurzeni byli na Kościół, a w sieci – pod filmikami proboszcza nagrywanymi przez lokalną telewizję – wyrokowali: "Przez niego dzieci zostały sierotami".

Na mszy ksiądz Grzegorz odczytał wiernym komunikat Kurii Polowej. Biskup składa kondolencje rodzinie i lokalnej społeczności. Obiecuje objąć modlitwą wszystkich dotkniętych tragedią.

Wierni doceniają gest, ale bardziej ciekawi są, gdzie to teraz proboszcz się podziewa.
– Nasz ksiądz podobno już na misji – słyszę w warzywniaku, inni: "zawinął się do Anglii".

Ksiądz Włodzimierz 10 lipca – dzień po tragedii – oddał się do dyspozycji biskupa polowego. – Jak to tłumaczył? – pytam księdza Zbigniewa Kępę, rzecznika prasowego Ordynariatu Polowego.

W mailu odpisuje tylko: – W związku z pojawiającymi się różnymi opiniami i sądami w lokalnym środowisku na temat tragedii rodzinnej, jaka wydarzyła się w Krzemieniewie, ksiądz proboszcz w Czarnem oddał się do dyspozycji biskupa polowego i przebywa poza parafią. Do czasu wyjaśnienia wszystkich okoliczności został on odsunięty od pełnienia obowiązków duszpasterskich.

Wiadomo, że proboszcz jest na urlopie. Na maila nie odpowiada. 

Ksiądz Grzegorz poprosił parafian o wsparcie i apelował, żeby "uwrażliwili swoje sumienia i nie grzeszyli, powtarzając plotki". 

Ale nie każdy wziął sobie do serca jego słowa. We wsi aż huczy.

Ludzie mówią, że na dwa tygodnie przed tragedią Jacek M. miał podnieść rękę na księdza.

W towarzystwie Jacek uchodził już za starego kawalera. Leśniczy to dobra partia, ale długo nie mógł sobie znaleźć kobiety. Aż wreszcie poznał Agnieszkę. Miała córkę. – Dał jej nazwisko. Wychował jak swoje – sklepowa uważa, że Jacek bardzo kochał dzieci. Później na świat przyszedł ich syn. Zamieszkali w leśniczówce na skraju lasu. 

Ale żyli tak, jak mieszkali – na uboczu. Rano wyjeżdżali do pracy, we wsi z nikim się specjalnie nie trzymali. – Czasami mijaliśmy się samochodem – zapamiętał leśniczy. 

Staruszek uzupełnia: – Żyli w napięciu, chyba z pięć lat. Kiedy ona tylko nie przyjechała, to były kłótnie. Ciężko było. Rozwód mogli wziąć szybciej.

We wsi ludzie mówią też o zazdrości i sporej różnicy wieku:

– Ona miała 39 lat, on 50. Ona była młodsza i atrakcyjna, on bardzo ją kochał, zazdrosny był.

– Może było tak, że on poczuł: "jak ja ciebie nie mogę mieć, to nikt nie będzie miał”.

Znajoma Agnieszki: – Jesteśmy dorosłymi ludźmi i jeśli nam się nie układa, to pozwólmy drugiej osobie odejść. Każdy będzie odpowiadał kiedyś przed Bogiem. Nie osądzam drugiego człowieka.

Nikt we wsi złego słowa nie powie o Jacku. I to nie dlatego, że o zmarłych źle nie wypada. Ludzie wymieniają, że pracowity, skromny, wesoły. Dobry człowiek. – Złoty chłop, tylko problemów mu się nagromadziło, leczył się na depresję. I w domu było źle, i w pracy też – mówi mężczyzna w eleganckiej marynarce. 

– Zdegradowano go z leśniczego na podleśniczego za wycinkę lasu – nie tego obszaru, który trzeba było. Na pewno się tym przejął. Nie podejrzewam go o jakieś machlojki po to, żeby handlować drewnem. Po prostu nie dopilnował – szuka odpowiednich słów leśniczy.

Później wszystko się posypało. – Leczył się. Tego na dzień dobry nie było widać. Ale on kilka tygodni był w szpitalu psychiatrycznym – mówi znajomy ze wsi. Wszyscy się tu dziwią, dlaczego leśniczy, który miał problemy natury psychicznej, nadal miał dostęp do broni. 

Kolega po fachu wprost mówi: – Ubolewam, że skoro oficjalnie ludzie mówili, że rzeczywiście Jacek był w szpitalu, to służby tutaj dały ciała. Leży kontakt na linii szpital-służby. Szpital powinien przeprowadzić wywiad, jeśli myśliwy, to już telefon do policji, czy nie należy zabrać, zarekwirować broni.

Prokurator Jarosław Kurowski potwierdza, że w toku śledztwa badany jest wątek  zdrowia psychicznego Jacka M. oraz kwestia posiadania przez niego broni palnej.

– Gdyby Agnieszka wiedziała, że on ma broń, to nie zjawiłaby się w domu – słyszę od bliskiej jej osoby. 

Nadleśnictwo nie chce sprawy komentować, policja informuje, że Jackowi M. nie cofnięto uprawnień do posiadania broni. 

Leśniczy wini też służby kościelne: – Od takich funkcjonariuszy publicznych wymaga się więcej.  Jak leśniczy ukradnie drewno, to powinien być karany podwójnie. Bo jestem strażnikiem lasu. I tak jest z każdą służbą. I jak ksiądz krzyczał i opieprzał wszystkich z ambony, że "prowadzicie się nie tak", a swoim postępowaniem działa odwrotnie, to co się dziwić, że ludzie odchodzą od Kościoła?

Kuria Polowa odpowiada, że nie miała zastrzeżeń do pracy czy postawy moralnej proboszcza w Czarnem. Nie docierały też do niej pogłoski o rzekomym romansie księdza z parafianką.