1. Nie ma nic lepszego niż pogoń

Wiele osób myśli, że ich pies musi nienawidzić kotów, bo za każdym razem, kiedy je widzi, chce je gonić. Takie zachowanie wcale nie musi wynikać z nienawiści, a z instynktu łowieckiego, który ma wiele czworonogów.

Wiele ras psów wyhodowano do pracy z innymi zwierzętami. Należą do nich przede wszystkim psy pasterskie, myśliwskie i gończe. Nawet malutkiego jamnika wyhodowano po to, by polował na borsuki.

Ponieważ przez tysiące lat hodowano psy po to, by goniły inne zwierzęta, nic dziwnego, że teraz gonią wszystko, co się rusza. Najczęściej są to koty, ale równie dobrze mogą to być sarny, hulajnogi lub dogfrisbee.

Pies nie musi być zainteresowany złapaniem i rozszarpaniem kota, żeby go gonić. Już sama pogoń jest dla czworonoga nagrodą. Zupełnie inaczej odbiera to kot, który sądzi, że pies na niego poluje. Dla mruczka to walka o życie.

2. Różnice w mowie ciała

Nawiązanie przyjaźni może być trudne, kiedy jedno mówi po chińsku, a drugie po polsku. Koty i psy właśnie tak odbierają swoją mowę ciała, w której wiele elementów jest dokładnie na odwrót.

U psów merdanie ogonem najczęściej oznacza zadowolenie i szczęście. U kotów wręcz odwrotnie. Kot, widząc psa machającego ogonem, może czuć się zagrożony. Z kolei pies widzący machanie ogonem u kota, może sądzić, że kot go lubi.

3. Trauma po ataku

Psy i koty to zwierzęta obdarzone bardzo dobrą pamięcią. Doskonale wiedzą, o której godzinie wracamy z pracy i gdzie chowamy przysmaki. Niestety, zapamiętują też wyrządzone im krzywdy.

Pies może mieć awersję do kotów ze względu na indywidualne doświadczenie – nastraszenie przez kota, ugryzienie, podrapanie. I odwrotnie: kot może nie lubić psów, bo goniły go i gryzły, gdy był kociakiem.

4. Nieodpowiednia socjalizacja

Jeżeli pies w okresie socjalizacji nie spotkał kota, to kiedy spotka go w dorosłym życiu, najprawdopodobniej będzie go gonił. Z kolei kot, który nigdy nie przekonał się, że psy są miłe, raczej nie będzie traktował ich jak przyjaciół.

5. Zażyłości zapisane w DNA

Proces udomowienia psa rozpoczął się już 33 tysiące lat temu. Koty żyją z ludźmi od 5000-10000 lat i według badaczy są gatunkiem udomowionym tylko połowicznie. Jednocześnie psy są uważane za "najlepszych przyjaciół człowieka".

Wynika to z tego, że koty przez lata hodowano dużo mniej selektywnie niż psy. Podczas gdy wyróżniamy psy tropiące, gończe, pasterskie, obronne, a każdy pies ma spełniać swoją funkcję, koty są po prostu kotami.

Mruczki z natury są świetnymi myśliwymi i nie trzeba szkolić ich w kierunku łapania myszy. Dawniej wystarczyło zostawić je na podwórku, by "robiły swoje" i chroniły zbiory przed gryzoniami. Gdy spotykały innego drapieżnika, uciekały lub walczyły.

Tysiące lat temu dzicy przodkowie psów i kotów konkurowali ze sobą o pokarm. Każdy pies, który znalazł się poza sforą, musiał walczyć o niego z najeżonym, syczącym, groźnie wyglądającym kotem. W tym zestawieniu ktoś zawsze tracił obiad.

Oznacza to, że psy mogły rozwinąć naturalną awersję do kotów, gdyż mruczki utrudniały im zdobycie pożywienia. I odwrotnie — koty z tego samemu powodu mogą nie lubić psów. Takie konflikty musiały być szczególnie problematyczne, kiedy brakowało pokarmu.

Przyjaźń między psem a kotem jest możliwa

To, jakie relacje mają zwierzęta, zależy nie tylko od gatunku, ale również (a może nawet przede wszystkim) od ich osobowości i wychowania. Jedne psy z natury są bardzo spokojne i przyjacielskie, inne nie. Podobnie jest z kotami.

Psy i koty mogą żyć w zgodzie, jednak, aby tak się stało, trzeba je odpowiednio zsocjalizować i mądrze wprowadzić do domu. W przeciwnym razie bójki i gonitwy gotowe. Zwierzęta żyjące razem pod jednym dachem powinny się co najmniej tolerować.