Tajemnice zaginionego królestwa

– Naprawdę uważasz, że nasza cywilizacja upadła i prawdziwych Majów już nie ma?

Jesus Gonzales uśmiecha się trochę ironicznie i stuka palcem wskazującym w swój wielki nos przypominający dziób tukana. Jest przewodnikiem po Chichen Itza – dawnej stolicy potężnego imperium, które miało szczęście upaść ponad dwieście lat przed najazdem hiszpańskich konkwistadorów. Dzięki tej klęsce podbój Jukatanu nie polegał na rzuceniu na kolana jednego wielkiego królestwa, tylko na serii partyzanckich potyczek w tropikalnej dżungli i trwał sto pięćdziesiąt lat, a Majowie przetrwali, choć pozostała im do wykonania jedynie misja kustoszów symboli dawnej chwały.

Chodzimy wśród malowniczych ruin, kamiennych kolosów toczących od tysiąca lat nierówną walkę z żywiołową, tropikalną roślinnością. Nagle zieleń drzew ustępuje równej powierzchni wielkiego trawnika, a przed nami wyrasta wielka budowla, która wygląda, jakby jakaś tajemnicza siła przeniosła ją tu z dalekiego Egiptu. Wysoka na 30 metrów piramida ma z każdej strony schodki, ale turyści muszą obejść się smakiem. Od 2006 roku nie można się wdrapywać na szczyt gigantycznej konstrukcji. Czy był to grobowiec, wzorem gigantów wznoszonych przez faraonów nad Nilem? A może piramida była „jedynie” świątynią?
– El Castillo, to kalendarz! – prostuje nasz przewodnik, a potem recytuje szybko i równocześnie zagląda nam przez ramię, czy notujemy prawidłowe liczby – 18 wysokich tarasów odpowiada liczbie miesięcy roku kalendarzowego obowiązującego w świecie Majów. Po czterech stronach wiedzie na szczyt 91 stopni, czyli w sumie 364 – tyle ile dni w roku. Ostatni stopień – 365, prowadzi do zbudowanej na samym wierzchołku świątyni największego boga – Kukulkana. Podczas wiosennej i jesiennej równonocy, na schodach pojawia się migoczący cień przypominający wielkiego węża. Kukulkan, to właśnie „pierzasty wąż”, czasami utożsamiany z białym, brodatym mężczyzną, „który wyszedł z morza”. Ta legenda na początku szesnastego wieku zdezorientowała mieszkańców Ameryki. Szybko jednak przekonali się, że brodaci Hiszpanie nie są żadnymi bogami, nie da się ich przebłagać składaniem ofiar i na pewno nie mają zamiaru przynieść Majom pokoju i szczęśliwości.

Idziemy szeroką ścieżką w stronę świętej sadzawki – cenote. Stajemy nad chłodną taflą. Przez sześć wieków Majowie składali tu ofiary. Archeolodzy znajdowali rytualnie połamane precjoza, ale też liczne kości ludzkie. Mieszkańcy Jukatanu nie byli aż tak krwiożerczy jak Aztekowie ze środkowego Meksyku, którzy rzeczywiście nurzali się w krwi jeńców wojennych, ale nie byli wyłącznie pacyfistycznie nastawionymi naukowcami i sportowcami. Jeden z zachowanych budynków pełnił funkcję obserwatorium astronomicznego. Wyniki badań zapisywano starannym pismem obrazkowym na kamiennych okręgach. Jedna z takich stall wywołała niedawno sporo zamieszania, bo po odczytaniu okazało się, że kalendarz Majów kończy się na 21 grudnia 2012 roku. Na szczęście grudzień tamtego roku minął spokojnie, a potem zaczął się następny rok i żadnego końca świata nie było. Może dlatego, że świat zaczął się przygotowywać do brazylijskiego Mundialu. Majom by się to podobało. Zachowały się też „orliki” z dwunastego wieku – niewielkie boiska do gry w piłkę – prawdziwej namiętności pierwotnych mieszkańców Ameryki.
– Co się takiego stało, że cywilizacja Majów upadła?

Odwiedź Meksyk razem z Biurem Podróży TUI