Katarzyna Szczęsna - młoda polska prawniczka na Hawajach

Za pierwszym razem, kiedy po 25 godzinach lotu wsiadłam do taksówki na wyspie Oahu, a kierowca pokazał mi słynną Waikiki beach, byłam potężnie rozczarowana! Okazało się, że to malutka plaża, na której kłębią się masy turystów z różnych części świata. Nie miało to nic wspólnego z tym, co sobie wyobrażałam. Następnego dnia, kiedy błąkałam się po ulicach na mega jet lagu, to rozczarowanie jeszcze się pogłębiło. Zamiast na mojej wymarzonej, rajskiej wyspie, znalazłam się pośrodku betonowej puszczy. Wokół brzydkie budynki, samochody, powietrze gęste od spalin.

Hawaje składają się z wielu wysp. Oahu jest bardzo zindustrializowane, ale mieszkańcy bardzo pilnują, żeby pozostałe wyspy zostały dziewicze. Nie chcą, żeby z Hawajami stało się to, co z Kalifornią. Skasowali nawet system promów, pozostawiając wyłącznie transport lotniczy. Ja na szczęście szybko odkryłam tę jasną stronę wysp. Niedługo po przylocie poznałam mojego obecnego partnera, który mieszka na Hawajach od 8 roku życia. Kiedy po raz pierwszy wywiózł mnie poza miasto, pokazał mi dziewicze plaże, szlaki górskie w dżungli, charakterystyczną dla Hawajów tęczę, która wydaje się być tak blisko człowieka, że niemal można w nią wejść, wiedziałam, że to jest to, czego szukam. Zakochałam się w tym miejscu, w jego kolorach i... postanowiłam tu zamieszkać.

Obecnie mieszkam z moim partnerem w drewnianym domu w zielonych, pokrytych chmurami górach, które podchodzą bardzo blisko oceanu. Nie mamy sąsiadów. Za nami jest już tylko dżungla. Jak zabrał mnie tu pierwszy raz, byłam przerażona. Pomyślałam sobie: no ładnie, wywiózł mnie na jakieś odludzie, dookoła dżungla. Znikąd pomocy. Warto było mu jednak zaufać. Widok jest tu niesamowity. Wokół mam przepiękną naturę, a wystarczy, że zjadę z góry rowerem i jestem na plaży, w mieście, wśród ludzi. Nie jestem odcięta od świata. Myślę, że to idealne połączenie.

Na początku pracowałam jako kelnerka i ledwo wiązałam koniec z końcem (śmiech). Później udało mi się znaleźć dobrze płatną pracę - zostałam managerką sieci butików w Hiltonie. Obecnie studiuję i utrzymuję się z tego, co udało mi się zaoszczędzić. Cały czas ciągnęło mnie do prawa, więc wymyśliłam, że będę prawnikiem na Hawajach.

Obok w dolinie mam uczelnię, jeżdżę tam codziennie rano skuterem. Po zajęciach na ogół chodzę na plażę. Tu jest tak cudowna pogoda - słońce, błękitne niebo, 25 stopni przez cały rok. Ciężko usiedzieć w domu. Na początku w wolnym czasie wylegiwałam się na piasku jak foka, po roku odważyłam się spróbować surfingu. Kupiłam sobie stand up paddle - taką większą deskę z wiosłem, zaczęłam pływać z wielkimi żółwiami, których jest pełno w tych wodach. To otworzyło przede mną zupełnie nowy wymiar życia na wyspie. Zapomniałam już jak to jest, cały weekend spędzać po polsku, czyli na kanapie przerzucając kanały (śmiech).

Z mentalnością wstrzeliłam się idealnie. Na początku, mimo, że od 6 roku życia uczyłam się angielskiego, miałam tylko problem z językiem. Zaliczyłam kilka wpadek, przekręcałam słowa. Na szczęście ludzie tutaj są strasznie otwarci i sympatyczni, nikt się ze mnie nie śmiał, nikt nie patrzył z góry. Wręcz przeciwnie. Doceniali to, że uczę się drugiego języka, bo sami znają tylko angielski.

Polska jest tak samo egzotyczna dla Hawajczyka jak Hawaje dla Polaka. Naszych rodaków praktycznie tutaj nie ma, dlatego nie mamy tu jako naród żadnej reputacji. Mamy czystą kartę. Jak mówię, że jestem z Polski, ludzie szeroko otwierają oczy ze zdumienia i zasypują mnie lawiną pytań. Myślę, że jestem dla nich takim dziwnym słowiańskim stworem, którego są bardzo ciekawi. Chętnie słuchają o naszej kulturze, kuchni, interesują się naszym językiem, który brzmi dla nich bardzo egzotycznie, ale najbardziej fascynuje ich nasza historia. Opowieść o zamku w Malborku brzmi dla nich jak bajka, bo sami nie mają tak długiej historii.

Rdzennych Hawajczyków prawie już nie ma. Jak kapitan Cook sprowadził tu swoich ludzi, prawie wszyscy rdzenni mieszkańcy pozarażali się chorobami białych ludzi i powymierali. Ci, którzy przeżyli, wymieszali się z ludnością napływową. Największą różnicą, jaką dziś jednak widzę, nie tylko pomiędzy Polakami i Hawajczykami, ale nawet Amerykanami i Hawajczykami, jest brak pędu za karierą. Tutaj nie rządzi pieniądz. Każdy, kto tu mieszka, podkreśla, że Hawaje to nie Stany, pomimo że są za 50 stan uważane. Hawajczycy chcą się odciąć od Ameryki, która kojarzy się z szybkim, płytkim, materialnym życiem. Bronią się przed makdonaldyzacją. Pielęgnują własne wartości i po prostu żyją inaczej. Są wyluzowani, nie przejmują się tym, co będzie. Dużo osób żyje z dnia na dzień, ale nawet ci, którzy odnieśli jakiś sukces zawodowy, punkt 17:00 wychodzą z pracy, żeby załapać się jeszcze na trochę słońca, posurfować albo napić piwka na plaży. Myślę, że to właśnie pogoda i natura tak działają na ludzi.

Rodzice podróżowali w wakacje, głównie po Polsce. Myślę, że naszemu pokoleniu jest dużo łatwiej wyjechać za granicę. Naszym rodzicom było ciężko, chociażby ze względu na sytuację polityczną. Jeśli już wyjeżdżali, to przede wszystkim na Wschód. Palmy w Kalifornii, Statua Wolności czy Wieża Eiffla - to były miejsca niedostępne dla większości Polaków. Obecnie możemy pojechać wszędzie, gdzie nam się tylko zamarzy. Poza tym, od małego uczymy się angielskiego, dzięki czemu bariera między nami, a innymi narodami, jest coraz mniejsza. W Unii możemy podróżować zupełnie swobodnie, nie potrzebujemy nawet paszportu. Dzięki wszystkim tym zmianom, jakie przyniósł ze sobą nowy wiek - dzięki internetowi, komórkom i milionom samolotów, świat się trochę "kurczy". Ale w globalnej wiosce nie tylko odległości są mniejsze i łatwiejsze do pokonania. Mniejsze są też różnice między ludźmi. Zmienia się nasza mentalność. Stajemy się coraz bardziej otwarci na nowe miejsca.

Na pewno jest to trudne, zawsze, jak opuszczamy strefę komfortu, pojawiają się przeszkody, nie znaczy to jednak, że jest to nieosiągalne. Jeśli ma się marzenia, powinno się je realizować. W końcu życie jest tylko jedno. Czasami wymaga to pracy i wyrzeczeń, a czasem po prostu odwagi. Pięć lat temu, kiedy wyjechałam na Hawaje, wszyscy pukali się w głowę. Dzisiaj to ja pukam się w głowę, kiedy ktoś mi mówi, że porwałam się z motyką na słońce. Jestem tu szczęśliwa. W końcu czuję, że jestem we właściwym miejscu.

Nie wiem, jak to będzie. Najbardziej chciałabym zostać tutaj, bo czuję, że Hawaje są moim miejscem na ziemi, ale czas pokaże. Nie można całego życia zaplanować i stresować się tym, co będzie za 10 lat. Trzeba być szczęśliwym tu i teraz. Dużo osób mieszkających na Hawajach, nie docenia tego, co ma. Z obcokrajowcami jest podobnie. Przeprowadzasz się do raju, a po dwóch latach zapominasz o tym, że jest plaża, ocean, skupiasz się na problemach zdrowotnych, finansowych, rodzinnych, które tutaj są przecież takie same jak w każdym innym miejscu na ziemi. Przyzwyczajasz się do miejsca. W takiej sytuacji warto rozejrzeć się dookoła. Zacząć żyć uważniej i cieszyć się z tego, co się ma. To jest przepis na szczęście, który działa w każdym miejscu na ziemi. W Polsce na pewno też. Dlatego nie jest tak, że zupełnie nie widzę się w Polsce.

Czuję się pół-Polką, pół-Hawajką. Kiedy ktoś mnie pyta, skąd jestem, zawsze odpowiadam, że z Polski i pomimo, że mieszkam poza krajem, czuję się patriotką. Jak będę mieć dzieci, nauczę je mówić po polsku. Obecnie uczę chłopaka. Dzisiaj nawet puszczałam mu na YouTube hymn polski, śpiewałam mu polskie piosenki. Z drugiej strony - mam też obywatelstwo amerykańskie, Hawaje też kocham i uważam je za swój dom. Można powiedzieć, że Hawajką jestem z wyboru. Na pewno nie jestem jednak kosmopolitką. Po prostu mam dwa domy naraz. Szczęściara ze mnie (śmiech).

Z tego, że dostałam się tutaj na studia prawnicze, bo to jest bardzo trudne. Poziom jest tu bardzo wysoki, dlatego większość ludzi kończy tu edukację na college'u. Niewielu porywa się na wyspecjalizowane studia. Co więcej - na moją uczelnię przyjmują zaledwie 25% aplikujących. Ja zamknęłam się jednak w moim domku w dżungli i bardzo intensywnie uczyłam się do wstępnych testów. Jestem też dumna z postępów, jakie tutaj zrobiłam. Pięć lat temu dukałam po angielsku, teraz mega zawiłe teorie prawa opowiadane po angielsku nie sprawiają mi najmniejszego problemu. Jestem na takim samym poziomie, co inni. Cieszę się też, że udało mi się uzyskać niezależność. To uważam za swój prawdziwy sukces. Pierwsza moja praca była oczywiście beznadziejna. Ledwo wiązałam koniec z końcem, ale nie poddałam się i nie wróciłam do Polski. Rozsyłałam aplikacje i finalnie udało mi się znaleźć pracę, dzięki której sama kupiłam sobie samochód, rower, laptopa. To są takie małe sukcesy, które dają satysfakcję. Szczególnie, że w Polsce nigdy nie pracowałam, więc w stosunku do rówieśników tutaj, którzy szybko uniezależniają się od rodziców, byłam do tyłu.

Moim wielkim marzeniem jest to, żeby moi rodzice dali się namówić i w końcu do mnie przylecieli. Póki co podróż ich na tyle przeraża, że jeszcze nigdy mnie nie odwiedzili, a ja bardzo bym chciała, żeby przeprowadzili się tu do mnie na emeryturę. Mieliby ciepło, spędzaliby miło czas, a ja mogłabym się nimi opiekować. Mówi się co prawda, że starych drzew się nie przesadza, ale zawsze warto spróbować.