Tomek Kopyra – autor największego na świecie bloga o piwie: "Jedyne, czym się różnią piwa koncernowe, to wizerunek"

Tak, w ubiegłym tygodniu przegoniłem blogera, który nazywa się Craig Tube, a który trochę wcześniej założył swój kanał. Sam jestem trochę zaskoczony, że nie ma na świecie angielskojęzycznego vloga, który miałby np. pół miliona subskrybentów.

Okazuje się, że wbrew powszechnemu mniemaniu na YouTube bardzo dobrze sprawdzają się długie treści. W moim przypadku dochodzi do tego specyfika kanału. Dostaję komentarze, że widzowie oglądają moje wideo przy piwie. W wolnej chwili siadają, nalewają sobie piwo i po prostu rozmawiamy. Zawsze chciałem, by to było na takiej zasadzie, że siedzimy sobie z kumplami w pubie i o czymś gadamy. Widzom podoba się taka formuła. Kiedy nagrałem pięciominutowy filmik, były narzekania: „słuchaj stary, nie zdążyłem wypić piwa, a ty już skończyłeś”.

Jeśli chodzi o memy, których jestem bohaterem, to traktuję je jako cenę, albo raczej atrybut popularności w sieci. Kiedy pierwszy raz zaczęły się pojawiać, czułem się dziwnie. Teraz nie mam z tym problemu.

Najbardziej kuriozalny jest ten mówiący o bydlęcej żółci. Panuje przekonanie, że koncerny zamieniają chmiel na taką żółć. Niektóre wersje tego mitu mówią jeszcze, że żółć nie tylko wnosi do piwa goryczkę, ale też kolor, co jest bzdurą, bo pochodzi on od słodu. Ostatnio tak sobie pomyślałem, że w polskich szkołach uczą o budowie pantofelka, a nie znamy podstawowych rzeczy: jak płynie prąd, jak powstaje chleb, jak powstaje piwo. Ludzie myślą, że alkohol w piwie bierze się z tego, że dolewa się spirytusu. Nie rozumieją, że powstaje z cukrów, czyli ze słodu. To jest naprawdę przerażające, że podstawowa wiedza biochemiczna jest na tak dramatycznym poziomie.

Inny mit związany jest z kropkami na puszkach. Ludzie wierzą, że jeśli są namalowane kropki, to znaczy, że dane piwo było w sklepie, potem wróciło do browaru i po odświeżeniu znów do sklepu. W zależności od tego, ile jest kropek, tyle razy ten cykl został powtórzony. Tymczasem kropki powstają w fabryce producenta puszek i służą do identyfikowania maszyn, które nakładają na puszki powłokę. Dzięki nim w przypadku awarii wyłączana jest jedna maszyna, a nie cała produkcja. Ja to powtarzam, a ktoś i tak w komentarzach pisze: „kłamiesz, zapłacili Ci, żebyś tak mówił”.

Pokutuje przekonanie, że piwo z puszki będzie smakowało metalicznie czy będzie czuć żelazo. Nie może smakować żelazem, bo puszka jest aluminiowa. Zalety puszek? Nie przepuszczają światła i są dużo lżejsze niż butelki. Problem z puszkami polega na tym, że stać na nie tylko największych producentów, za Oceanem to już się zmienia. Chociaż ja zawsze podkreślam, że najlepszym opakowaniem dla piwa jest beczka. Boli mnie fakt, że w Wielkiej Brytanii, Niemczech czy Czechach beczka to połowa rynku, a w Polsce tylko 5 proc.. To świadczy o tym, że kultura spożywania piwa jest w powijakach. W dużej mierze zawdzięczamy to koncernom.

To jest ogólnoświatowy trend. W którymś momencie koncerny zauważyły, że największą korzyść odnoszą z efektu skali: im więcej produkujesz, tym więcej jesteś w stanie zaoszczędzić obcinając koszty. Doszli do wniosku, że muszą produkować w milionach hektolitrów. Czyli muszą produkować takie piwo, które nikogo nie będzie wykluczało - ani za słodkie, ani za kwaśne, ani za gorzkie. Efekt jest taki, że smak tych wszystkich piw dąży do smaku wody. One są bardzo wodniste, a jeśli czymś pachną, to najczęściej ujawniają się wady.

Jedyne, czym się różnią, to wizerunek. Klient nie kupuje smaku, ale kupuje wizerunek. Jak bierzesz Lecha, to jesteś młodym i aktywnym człowiekiem, chodzisz do dyskoteki czy do klubu. Jak Heinekena, to masz aspiracje i cię stać. Jak Żubra, to cenisz spokój i jesteś człowiekiem dobrej roboty. Ludzie płacą za wizerunek. Koszt wyprodukowania samego płynu - bez logistyki, marketingu, podatków - to jest tylko około 20 groszy.

Są osoby, które dałyby się pokroić, że Żubr jest lepszy od Harnasia czy na odwrót. A ja jestem przekonany, że w ślepym teście nie rozpoznałyby swojego piwa. Problem jest taki, że piwo ma być bezsmakowe, więc koncerny zalecają picie bardzo zimnego napoju. Nawet schładzarki w pubach są specjalnie pod to ustawiane. Wtedy trudniej jest cokolwiek w nich wyczuć.

Degustując czasem ciężko mi powiedzieć, jak smakuje koncernowy lager. Z drugiej strony są piwa, które smakują i pachną wanilią, bananami, aromatami owoców tropikalnych, cytryny, pomarańczy. Ludzie do mnie piszą: "słuchaj, nigdy nie lubiłem piwa, ale dzięki tobie spróbowałem i ono ma smak, ma aromat. To jest coś kompletnie innego niż napój, który do tej pory postrzegałem jako piwo".

Ja nie walczę z koncernami, traktuję je jako element krajobrazu. Nie łudzę się, że niedługo wszyscy w Polsce zaczną pić India Pale Ale czy Stouty. Jeśli popatrzymy na rynek herbaty, to najwięcej osób pije ekspresową, a nie liściastą. Podobnie jest np. z kawą. To zawsze będzie kwestia niszowa.

Koncerny mogłyby zignorować piwną rewolucję, ale pociąga je jedna sprawa. Mają niskie marże, a widzą, że ktoś jest w stanie sprzedać piwa 2-3 razy droższe. W ich działach handlowych pojawia się więc myśl: „może moglibyśmy sprzedawać piwa za 5 zł zamiast za 2 zł…”.

Poza tym zobaczyły, że jasnego lagera nie da się już więcej w Polsce sprzedać, bo nie ma go kto pić. Jeszcze pięć lat temu nie było u nas ani piw pszenicznych, ani ciemnych. Wszyscy sprzedawali wyłącznie jeden styl - właśnie jasnego lagera. Teraz ta różnorodność jest większa, koncerny chcą wykorzystać piwną rewolucję.

Jednym z najważniejszych źródeł dochodów są przychody z reklam na YouTube. Google robi mi raz w miesiącu przelew, pod warunkiem, że kwota przekracza 100 dolarów. Jeśli chodzi o przychody okołoblogowe, to od początku działalności zarabiam na warzeniu piwa w browarze Widawa. Dodatkowo dochodzą do tego szkolenia, eventy, panele degustacyjne, wystąpienia - działalność wykładowo-szkoleniowa.