Polska firma robi diamenty z ciał zmarłych. Cena: 4600-120 tys zł. "Najpopularniejsze są wisiorki w formie serca"

Oczywiście, protoplaści działalności okołopogrzebowej tego typu znaleźli się w Stanach Zjednoczonych, ale technologia jako taka nie jest nowością, ponieważ funkcjonuje od lat 50. zeszłego wieku. Natomiast nigdy wcześniej, przez kilka dziesięcioleci, nie udało się otrzymać odpowiedniej czystości diamentu. Na pewno nie takiej, która sprawiłaby, że diament ma konkretną wartość jubilerską, ale przy diamentach personalizowanych wartość tkwi w świadomości pochodzenia węgla tworzącego klejnot. Mniej więcej od 10 lat technologia została na tyle dopracowana, że jesteśmy w stanie tworzyć diamenty bez uszczerbku dla ich jakości.

Diamenty, które tworzymy nie są klasyfikowane jako diamenty syntetyczne, a laboratoryjne. O ile laik może te pojęcia uznawać za tożsame, to jednak branża biżuteryjna klasyfikuje je jako diamenty Man Made, albo Laboratory Made. Badając nasz diament w laboratorium gemmologicznym w certyfikacie wystawionym do kamienia będzie informacja, że diament powstał w laboratorium, natomiast wszystkie jego właściwości fizyczne i chemiczne są identyczne, jak diamentu kopalnego.

Można. Czas pobrania materiału do stworzenia diamentu nie ma żadnego znaczenia w sensie fizycznym. Proch nie zmieni swoich właściwości w szczelnie zamkniętej urnie. Podobnie jest z kosmykiem włosów, a okazuje się że bardzo wiele ludzi jako pamiątkę zabiera właśnie kosmyk włosów zmarłego lub przechowuje prochy w relikwiarzu. Część Klientów nie potrafi podjąć decyzji o skorzystaniu z naszych usług natychmiast, jednak aby nie musieć ekshumować urny, jeśli była zakopana lub otwierać kolumbarium w celu odsypania części prochów, przygotowują się na okoliczność zrobienia diamentu wcześniej.

Proces kreacji diamentu można przeprowadzić po latach, a nawet po dziesięcioleciach. My potrzebujemy wyłuskać jedynie niewielką ilość węgla jako źródło powstania naszego diamentu.

Diament pamięci wykonuje się w całości i tylko i wyłącznie z węgla pozyskanego od osoby zmarłej. W przypadku prochu jest to węgiel, który widać gołym okiem. Gdy obserwuje się proch pokremacyjny, widać w nim niewielkie, czarne drobinki, czyli węgiel, którego jest w prochach, po prawidłowo przeprowadzonej kremacji, około jednego procenta. W przypadku włosów wystarczy całkiem nieduży kosmyk. Z kosmyka o wadze 1 grama po zwęgleniu otrzymujemy pół grama węgla. Jeden karat to 0,2 grama. Z jednego grama włosów mamy pół grama węgla co daje nam w przybliżeniu 2,5 karatowy diament. W związku ze specyfiką wiązań węgla i budową diamentu, jesteśmy w stanie z bardzo niewielkiej ilości materiału uzyskiwać dość duże i drogocenne kamienie.

To zależy tylko i wyłącznie od zamówienia Klienta. Wielkość powstającego diamentu uzależniona jest od czasu przebywania rdzenia z materiałem w prasie. Im dłużej tam przebywa, tym większy diament rośnie. Na chwilę obecną, mamy technologię pozwalającą uzyskiwać kamienie o wielkości 2,5 ct chociaż ofertę dla pewności zamykamy na 2,0 ct.

Pytanie powinno brzmieć inaczej: czy nie ma problemu z podzieleniem prochów na jakimkolwiek etapie. Większość Klientów robi to w okresie przedpogrzebowym, a nie kilka lat po. Nie mieliśmy jeszcze przypadku, aby po 10 latach, kiedy rany zagoiły się, ktoś chciał stworzyć Diament Pamięci z prochów lub włosów osoby bliskiej. Patrząc przez pryzmat ustawy, która obowiązuje w Polsce, niezbyt dostosowanej do naszych czasów, bo powstałej pół wieku temu i będącej od wielu lat na etapie konsultacji w celu jej nowelizacji, okazuje się, że znajdujący się w niej zakaz dzielenia prochów jest zakazem całkowicie martwym.

Oczywiście zdarzają się zakłady pogrzebowe, które takiej usługi nie chcą wykonać, mimo że w swojej ofercie posiadają chociażby relikwiarze. Są tak karni względem ustawy, że nie dzielą prochów, zmuszając tym samym swoich klientów, aby robili to w swoim zakresie. Nie godzi się, aby zakład pogrzebowy, który ma do tego pełne predyspozycje, który ma możliwości bezinwazyjnego podzielenia takich prochów na etapie kremacji, bez uszczerbku dla ich poszanowania, mając odsypać odrobinę, odmawiał. Podsumowując, oficjalnie zakaz dzielenia prochów istnieje, natomiast nie znam przypadku, aby ktoś miał z tego powodu problemy. Nie możemy odpowiadać za przepisy całkowicie niedostosowane do zmieniających się realiów i czasów. Postęp towarzyszy człowiekowi od zawsze i jest głównym motorem zmian.

Kościół jako taki okazuje pewną tolerancję lub raczej zdrowy dystans dla rozwiązań, które tracącym bliskiego w jakiś sposób pomagają, a nie ma w nich nic niezgodnego z prawem bożym. W Kościele są księża skrajnie konserwatywni, ale są też tacy, którzy patrzą z pewnym otwarciem na świat i potrzeby innych ludzi. Generalnie nie ma w doktrynie Kościoła czegoś takiego jak zakaz upamiętniania zmarłych poprzez stworzenie Diamentu Pamięci. Ocena naszej działalności nie jest związana z przepisem kościelnym, który by dopuszczał lub zakazywał tego, co robimy. Oceniać nas można głównie przez pryzmat własnych potrzeb i własnych odczuć w kluczowym momencie życia jakim jest pożegnanie z ukochaną osobą. Nasi Klienci często należą do grupy sceptyków mówiących, że nigdy by z usługi nie skorzystali. Ostatecznie jednak, kiedy przychodzi ów przykry moment, zmieniają zdanie, bo to, co oferujemy daje im poczucie większego spokoju i pozostawia rodzaj metafizycznej bliskości.

Gdy wejdzie pan do jakiegokolwiek sklepu jubilerskiego, może pan sobie kupić pierścionek z diamencikiem za 1000 zł, jak również z nieco większym, za kilkadziesiąt tysięcy. Diamenty mają swoje ograniczenia objętościowe, a zwyżkujący koszt nie wiąże się z nadzwyczajną różnicą w ich wielkości. Grupa największych na świecie diamentów kolorowych, mających wartość aukcyjną dziesiątków milionów dolarów to nadal niewielkie i lekkie kamyki mieszczące się w kieszeni i w naszym przypadku jest mniej więcej tak samo. Niewielkie diamenty w wersji Mini tworzymy od 4600 złotych za parę /2sztuki wielkości 0,03 ct/. Kolejne progi to okolice 6 tysięcy (0,15ct), 12 tysięcy (0,25ct) aż do 120 tys. złotych przy największych i najtrudniejszych do wykonania diamentach o barwach od żółtego/pomarańczowego, przez zielony, ciemną czerwień, błękit i tradycyjny bezbarwny.

Da się ich sprofilować w nieco inny sposób. Nie dzieliłbym ich ze względu na wiek, choć zdarzają nam się Klienci w bardzo różnym wieku . Raczej patrzyłbym na nich przez pryzmat tego, w których przypadkach najczęściej korzystają z naszych usług. Najczęściej dzieje się to wtedy, kiedy śmierć była przypadkowa. Bardzo często korzystają z naszych usług rodzice zmarłych dzieci. Mam na myśli zarówno rodziców dzieci dorosłych, dwudziestokilkuletnich, jak i całkiem małych, które w wyniku chorób czy nieszczęśliwych wypadków straciły życie.

Nie ma nic gorszego w życiu od sytuacji, gdy rodzic żegna swoje dziecko. Nie trzeba rozumieć dlaczego w takiej chwili chcą tworzyć diament, ale trzeba tę wolę bezdyskusyjnie uszanować i wydaje mi się, że to jest przypadek, który wymusza elementarną tolerancję wśród sceptyków i krytycznych adwersarzy. Gdybyśmy sobie wyobrazili i byli, przy minimum empatii, w stanie poczuć tak wielkie nieszczęście, tak olbrzymi ból straty, to i zrozumienie dla chęci stworzenia diamentów pamięci byłoby się bardziej oczywiste.

Nieco inaczej patrzy się na przypadki korzystania z naszej usługi przez osoby w podeszłym wieku, co dość rzadko się zdarza. Jeśli para przeżyła razem całe życie, to najczęściej umie pogodzić się z odejściem jednego z nich i nie ma potrzeby korzystania z naszej usługi. Chociaż nie ma tu żadnych reguł. Mieliśmy niedawno ponad 80-letnią klientkę, która pochowała męża i zażyczyła sobie diament, mimo że sama jest w podeszłym wieku. Nie wyobrażała sobie rozstania z mężem. Chciała mieć jego cząstkę blisko siebie i nosić ją przy sercu, bo zdecydowała się na oprawienie diamentu w formie wisiorka na łańcuszku.

Często wkomponowują je w swego rodzaju ołtarzyki, między zdjęciami, ulubionymi przedmiotami, gdzie zmarły ma swoje miejsce w pokoju. Bardzo często się z tym spotykamy. Generalnie wszyscy klienci mają wspólna cechę - za nic w świecie nie chcą pogodzić się z całkowitym odejściem bliskiego. Nie chcą też wspominać go wyłącznie na cmentarzu. Mogą jego cząstkę nosić zawsze przy sobie, co w nieco innym świetle stawia nasz stosunek do bólu po stracie, niwelując go. Często nasi Klienci życzą sobie, aby z diamentów stworzyć biżuterię. Najpopularniejsze są wisiorki w formie serca lub krzyżyka na łańcuszkach.

Nie spotykam się z żadnymi negatywnymi uwagami, ale też nie mam kontaktu z osobami mogącymi takie opinie wyrażać. Mądrości na forach internetowych pozbawionych często krztyny empatii, za to przesyconych nienawiścią czy szyderstwem, nigdy nie czytam. Nie patrzę też na usługę Diamentów Pamięci przez pryzmat ludzi negatywnie o niej mówiących, bo ona nie jest im dedykowana. Jest dedykowana tym, którzy widzą w niej pewną potrzebę, tym, dla których tworzymy coś niezwykłego i magicznego.

Jako naród jesteśmy raczej mało tolerancyjni i bardzo krytykantcy i to raczej się nie zmieni. Taki nasz urok. Wydaje mi się, że w przypadku Diamentów Pamięci należy, zanim internetowi hejterzy się uaktywnią, przede wszystkim uszanować uczucia innych ludzi. Zaczynając zatem tradycyjną polską szeroko zakrojoną krytykę wszystkich i wszystkiego warto zastanowić się dlaczego znajdują się chętni do korzystania z usługi Diamentów Pamięci i uszanować ich decyzję bez względu na motywację.