Wulff odszedł. Nie on pierwszy. Zobacz kto jeszcze zrezygnował z urzędu

Richard Nixon (z lewej), 38. prezydent USA, przeszedł do historii jako bohater jednego z największych skandali, jakie wstrząsnęły tym krajem. Dwukrotnie wygrał wybory prezydenckie (w 1968 i 1972 roku), ale wkrótce potem okazało się, że w walce politycznej używał nielegalnych praktyk. Między innymi jego współpracownicy próbowali założyć podsłuch w siedzibie Partii Demokratycznej. Kiedy całą sprawę ujawnili dziennikarze Washington Post ("Afera Watergate") Izba Reprezentantów chciała pozbawić Nixona urzędu. Ten jednak ubiegł kongresmenów i 9 sierpnia 1974 roku sam zrezygnował z prezydentury.

Kiedy w 1971 roku Giovanni Leone obejmował urząd prezydenta Włoch miał już za sobą dwie kadencje na stanowisku premiera. W roli głowy państwa nie powiodło mu się jednak tak dobrze, bo uderzyła w niego afera związana z praktykami korupcyjnymi firmy Lockheed produkującej samoloty. Szefowie tej firmy korumpowali polityków w kilku europejskich państwach skłaniając ich, by kupowali właśnie produkowane przez Lockheed maszyny. Włoskie media oskarżyły o przyjmowanie łapówek premiera Mariano Rumora i prezydenta Leone. Ten ostatni podał się do dymisji w czerwcu 1978 roku.

Dymisja Wulffa to już drugi raz kiedy prezydent Niemiec przedwcześnie kończy swoją pracę. Podobny los spotkał poprzednika Wulffa, Horsta Köhlera. Ten chadecki polityk został wybrany na prezydenta w 2004 roku, a potem skutecznie ubiegał się o reelekcję w 2008 roku. W maju 2010 roku w Berlinie wydarzyło się jednak polityczne trzęsienie ziemi. Köhler niespodziewanie oświadczył, że rezygnuje z urzędu. Powód? Jego wypowiedź na temat niemieckiej armii i krytyka jaka w następstwie na niego spadła. Köhler jako pierw­szy po­li­tyk za­su­ge­ro­wał, że udział Bundeswehry w misji afgań­skiej jest zwią­za­ny z obro­ną in­te­re­sów go­spo­dar­czych, a nie z walką z ter­ro­ry­zmem i za­pew­nia­niem bez­pie­czeń­stwa.

Suharto był prezydentem Indonezji aż przed 30 lat. Jego rządy stały pod znakiem łamania praw człowieka, korupcji i represji wobec opozycji. Formalnie państwo było wielopartyjne, ale w praktyce wszystkie partie były uległe wobec Suharto. Dopiero w 1996 roku Indonezyjska Partia Demokratyczna postanowiła działać niezależnie. W łonie tej partii doszło do konfliktu, który zakończył się krwawymi zamieszkami w jej siedzibie. W kolejnych latach Indonezja doświadczyła kryzysu gospodarczego, co spowodowało falę protestów społecznych. Sojusznicy wkrótce opuścili Suharto, a ten podał się do dymisji w maju 1999 roku.