Zapraszamy na pokład Pendolino. Sprawdziliśmy, jak wygląda praca drużyny konduktorskiej w nowoczesnych pociągach

Kiedy tak rozmawiamy, podchodzi do nas Renata Świderska, kierownik pociągu. Idziemy na peron, na który zaraz wjedzie Pendolino. Pociąg do kursu z pasażerami przygotowywany jest na stacji postojowej Warszawa Grochów, a Dworzec Wschodni to pierwsza stacja, na której wsiadają podróżni. Tutaj też pracę rozpoczyna drużyna konduktorska.

„Szanowni Państwo, do odjazdu zostały 3 minuty. O pozostanie w pociągu prosimy pasażerów, którzy już posiadają bilet na przejazd” – przez głośniki w wagonach słychać głos Grzegorza Malczewskiego. Punktualnie o godzinie 7:28 kierownik pociągu podaje sygnał gotowości do odjazdu. W stolicy zatrzymujemy się jeszcze na dwóch stacjach: Warszawa Centralna i Warszawa Zachodnia. Najwięcej pasażerów wsiada na Dworcu Centralnym.

Za Warszawą drużyna konduktorska zaczyna sprawdzać bilety. I jest jeden gapowicz. Płaci grzecznie opłatę dodatkową za brak ważnego biletu i jedzie dalej. Pociąg się rozpędza i część drogi pokonujemy z prędkością 200 km na godzinę.

Znajduje się tu monitor, na którym widać, co dzieje się w każdej z części pojazdu. Wyświetlają się także informacje o temperaturze w poszczególnych członach składu, którą stąd można regulować. Tak samo można przyciemnić światło. – W wagonie nr 7 nie ma pasażerów, więc przyciemniamy – Renata Świderska wybiera opcję na monitorze. Z przedziału konduktorów załoga pociągu przekazuje podróżnym także wszelkie komunikaty.

Tutaj też widać, gdzie w pociągu ktoś nacisnął guzik bezpieczeństwa. – W sytuacjach, gdy pasażer np. źle się poczuje, wciska guzik i dostajemy sygnał, że potrzebuje pomocy. Mieliśmy też takiego podróżnego, który chciał sprawdzić, czy ktoś przyjdzie i nacisnął ten alarm z ciekawości – opowiada kierownik pociągu.

– A te książki, notesy, które leżą na pulpicie? – pytam. – To dokumentacja pociągowa. Muszę wypełnić ją w trakcie służby – wyjaśnia Renata Świderska. – Jest tu książka pokładowa przypisana konkretnemu składowi. W niej zamieszcza się wszystko, co dzieje się w pociągu, np. że jest usterka czyścika do butów lub, że pasażer poczuł się źle i na jednej ze stacji trzeba było wezwać pogotowie ratunkowe. Oprócz tego są też dokumenty, w których zapisuje się m.in. czas przejazdu, różne raporty, wykaz pracy maszynisty i to, co działo się na trasie tego konkretnego przejazdu. Wszystkie dane z wersji papierowej kierownik pociągu wprowadza jeszcze do aplikacji na tablecie. – W niedalekiej przyszłości już wszystkie dokumenty będą w wersji elektronicznej – mówi Grzegorz Malczewski.

Robert Trepka (na kolei 13 lat) dodaje, że siedzenie za biurkiem czy zajęcia przewidywalne i powtarzalne to nie jego bajka. On woli, jak coś się dzieje, a wiadomo – gdzie są różni ludzie, to i różne sytuacje. Niedawno mieliśmy pasażera, który pierwszy raz jechał Pendolino i bardzo mu się podobało. Chciał nawet, żebym mu zrobił zdjęcie jego telefonem i w wolnej chwili opowiedział, co gdzie w pociągu się znajduje. Moim zdaniem zawsze dobrze jest z podróżnym spokojnie i życzliwie porozmawiać. I właśnie kontakt z klientem jest dla mnie w tej pracy najważniejszy – mówi. – Zwłaszcza, że osoby podróżujące Pendolino, w większości są zadowolone i chwalą wygodne warunki, ciszę, szybki czas przejazdu. Czasem zdarzy się, że i nas pochwalą – dodaje.

Opowiada, że jako nastolatka bała się pociągów. Ale gdy skończyła liceum i szukała pracy, przeczytała w gazecie, że kolej ogłasza nabór do nowych drużyn konduktorskich. Zgłosiła się. No i została. Od tego czasu całe jej życie związane jest z koleją. Jej mąż też jest kierownikiem pociągu. Czy pamięta jakieś wyjątkowe zdarzenie ze swojej pracy? Tyle ich było! Najmilej wspomina list od podróżnego, który przysłał podziękowania za to, że mu pomogła. – W pociągu zdarzają się różne sytuacje i do każdego podróżnego trzeba podejść indywidualnie – wyjaśnia.