Marcin Tyszka: Znam swoją wartość, znam swoje miejsce. Nigdy nie chciałem stać gdzieś w szeregu

(śmiech) Z pewnością wzięłaś te opinie z komentarzy w internecie. Nie ma co czytać komentarzy - piszą je zawsze jacyś frustraci którzy cie kompletnie nie znają. Patrzysz na zdjęcia Anji Rubik, chociażby te z imprez i ludzie na świecie się zachwycają. Mówią: „Wow! Co za styl, co za szyk ikona stylu ”. A w Polsce? W Polsce będą wylewać tylko żółć i nienawiść na naszą Polkę. To jest najlepszy przykład - zamiast się cieszyć, że jest dziewczyna, która osiągnęła taki sukces, jest najbardziej rozpoznawalną polską twarzą na świecie, nie wstydzi się tego, że jest z Polski, lubi tu wracać i tutaj pracować i promować nasz kraj, to chce się jej podstawić nogę.

Jasne, że lubię. Mam ogromny sentyment. Tu jest mój dom, moja jedyna baza na świecie tak naprawdę. Może to się kiedyś zmieni, ale zawsze chciałbym mieć tutaj mieszkanie.

Bardzo dużo czasu spędziłem na edukacji i rozwijaniu się w różnych kierunkach. Rodzice mi pomagali i nigdy mnie nie zatrzymywali. Na początku była też chemia i biologia. Ale musieli mnie w końcu przystopować, bo podczas doświadczeń spowodowałem wybuch w piwnicy. Do tej pory mam bliznę na ręku. Później za pierwsze zarobione pieniądze wybudowałem sobie szklarnię przy domu, w której hodowałem kwiatki.

Wiesz co, nieskromny... Ja mówię po prostu szczerze to co myślę, znam swoją wartość, znam swoje miejsce. Nigdy nie chciałem stać gdzieś w szeregu, tylko zawsze pragnąłem być w czymś najlepszy i to jest bardziej taki pęd, moje ambicje i chęć samodoskonalenia się, która mnie do tego wszystkiego ciągnie. Nie mam kompleksów, nie opowiadam nigdy o swoich klęskach i problemach, to są moje prywatne sprawy. Więc może to jest takie niepolskie, że nikogo nie biorę na litość jak jestem smutny albo zmęczony. Po prostu mówię tylko o tym, co się udało. I oczywiście, jest tak, że bardzo wiele rzeczy nie wychodzi. Kontrakty, które ostatnio podpisałem – o tym opowiadam, ale jest przecież są i takie, które mi nie wyszły. Tak samo zdobywam kolejnych klientów, kolejne rynki, kolejne magazyny i udaje się. Ale to nie było nigdy tak z dnia na dzień. Ja naprawdę pracuję na to już ponad dwadzieścia lat.

W modzie. Mnie fotografia nie interesowała. Lubię modę, to jest to, co mnie interesuje. Cały ten świat. A fotografia jest po prostu takim sposobem na pokazanie tego mojego świata, który próbuję wykreować.

Nie. Nie umiem szyć, nie umiem rysować, mam dwie lewe ręce. W młodości (jak to dziwnie brzmi) mogłem zostać fotomodelem – pewnie bardzo kiepskim i gdzieś na końcu, robiącym katalogi Tesco. Występowałem w wielu dużych reklamach nie ze względu na obłędne warunki- a rozpoznawalność- 5-10-15 to była super szkoła i świetny start w dorosłe życie. A jak już wcześniej powiedziałem – nie lubię być w szeregu gdzieś tam z tyłu. Oceńmy to śmiało: trzeba mieć warunki do tego i wyglądać fantastycznie. Może nie jestem jakimś pasztetem, ale też żaden ze mnie ideał. Owszem, jako dziecko grałem w wielu reklamach i zarabiałem na tym, ale to nie wszystko. Poza tym ja uwielbiam kreować świat, jestem zbyt niepokorny, by nie powiedzieć że coś mi się nie podoba co na mnie zakładają - a taka jest rola modela. Dopiero jak jesteś Anją Rubik to ty wyznaczasz trendy.

Ale to dlatego, że widziały mnie w telewizji. Było troszeczkę tak, że szedłem na casting i wszyscy inny supermodele, którzy tam byli, mówili: „O, przyszedł Tyszka. I tak pewnie nie dostaniemy roli”. I oczywiście nie dostawali, ale nie dlatego wygrywałem, że byłem najpiękniejszy, tylko bo byłem jedyną młodą postacią z telewizji. Wtedy nie było tylu programów, co teraz. 5-10-15 to było coś naprawdę kultowego i wszyscy o tym pamiętają. Ja sam dostałem się tam, ponieważ oglądałem ten program, pomyślałem: „Boże, jak tam jest fajnie”, napisałem list i mnie przyjęli.

Musieli ją mieć, bo non-stop coś nowego wymyślałem. Najpierw był taniec, później te roślinki. Tak naprawdę oni też się nauczyli bardzo wielu nowych dziedzin, do tej pory tata opiekuje się moimi orchideami. Szklarni już nie mam mam, a cała kolekcja jest w Ogrodzie Botanicznym Uniwersytetu Warszawskiego w Łazienkach. Z paniami się nadal przyjaźnię, przychodzę bardzo często, kiedyś tam się nawet urywałem na wagary. Myślę, że kiedyś jeszcze wrócę do takiej szklarni, ale to już kiedyś , będę miał jakiś wielki dom z ogrodem.

Pewnie tak. Mam kolegów, którzy tylko wydają kasę dużo bogatszych rodziców i nie robią nic. Ja robiłem wiele i to wszystko z ambicji, żeby to po prostu robić. Wolałem się rozwijać, niż zajmować jakimiś używkami, kierować w alkoholizm czy narkotyki. Myślę zresztą, że też mnie to nigdy nie interesowało, bo nie czułem nigdy takiego tabu, że muszę coś próbować.

Mam nadzieję, że będę jeszcze leciał, a to jest dopiero początek.

Dalej Europa oczywiście – kolejni klienci, kolejne zlecenia. Stany też, czas najwyższy. Bardzo dużo tracę przez to, że w ogóle jeszcze się tam nie pojawiłem. Myślę, że w tym roku w końcu muszę tam pojechać. Nie mówiąc o tym, że zapłaciłem jakiś kompletny majątek za wizę już po raz czwarty i jak szedłem odbierać ją kolejny raz, to pani konsul powiedziała: „Ale po co panu ta wiza, skoro pan się do nas w ogóle nie wybiera?”.

Może nie miałem depresji, ale nie rozumiałem, dlaczego nie mogę zrobić czegoś więcej, chociaż wiedziałem, że to co robię jest dobre. To, że jestem Polakiem też nie pomagało.

Trzeba je jednak wyrobić. Trzeba po prostu wejść w tamten świat. Myślę, że gdybym był Francuzem albo Hiszpanem, to teraz bym był dużo wyżej, bo po prostu to całe dzieciństwo spędzałbym tam. A tak musiałem przylatywać do innych krajów, żeby się rozwijać, a potem wracać do Polski i zarabiać pieniądze, by zapłacić po prostu za tamte podróże. Robiłem magazyny dla gospodyń domowych po to tylko, żeby stać mnie było na kolejną podróż.

Niszczył, bardzo. I to była ogromna frustracja. Ale wtedy sobie mówiłem: „Dobra, zawsze możesz tutaj wrócić, trzaskać kolejne okładki dla tych samych magazynów”, które niestety były coraz bardziej nudne. Jednak w końcu coś zaskoczyło i to się teraz dzieje.

Mieć to coś, trudno powiedzieć, nie mam jednego typu.

Widzisz, to jest coś, co się po prostu widzi. Ten „x factor”, który - jak ta dziewczyna stoi przede mną - po prostu jest. Chociaż czasami jest tak, że zauważasz to dopiero przez okienko aparatu, że na żywo wcale tego nie widać, tylko wtedy, kiedy ja z nią już pracuję. To też jest kwestia psychiki – czy ta uroda i osobowość będzie ci na tyle odpowiadać, żeby chcieć ją fotografować. Bo zrobić jedno ładne zdjęcie można każdemu, ale to, żeby móc z nią pracować dwadzieścia, trzydzieści razy – tutaj musi już być jakiś feeling. Musi się zgrać energia.

Fotografia mody to sztuka kompromisu całej ekipy, która pracuje przy sesji. Muszą grać wszyscy: od makijażu, poprzez stylizację, aż po modelkę. I ta modelka musi cię - fotografa - inspirować. Więc to nie jest tylko ładna twarz, ale też osobowość. Modelka to nie jest tylko ładny uśmiech, to nie jest Miss Polonia, to nie jest lalka. Dlatego Anja osiągnęła taki sukces. Bo po prostu wszyscy, którzy z nią przebywają, chcę przebywać dłużej. I ja też, kiedy mam z kimś wyjechać na tydzień w egzotyczne podróże - które wydają się być bajkowe, ale tak naprawdę są bardzo trudną pracą - chcę jechać z kimś, kto będzie po prostu fajny. Również po sesji. I też tak samo ludzie chcą latać ze mną, bo wiedzą, że będą mieli wesoło.

Myślę, że tak. Nie mam kompleksów, ale mam za to bardzo dużą dozę dystansu do siebie i nie tak łatwo można mnie obrazić. Ze mną nie ma problemu ze skompletowaniem ekipy, bo wszyscy wiedzą, że będzie elegancko, wygodnie…

O tak, jestem przesądny. Uważam, że czarnych kotów powinno się zabronić, wysłać je gdzieś wszystkie albo przefarbować na biało. Chociaż urodziłem się trzynastego, to jednak mam wiele dziwnych przesądów i wszyscy moi znajomi wiedzą, że jak się wrócę, to potem muszę odrobić swój rytuał w mieszkaniu. Ale tak naprawdę najgorsze są te czarne koty, nie mogę tego ścierpieć.

Jestem od nich uzależniony. Ostatnio coraz bardziej i do takiego stopnia, że czasem się zapominam schodzę w nich na kolację. Jestem w eleganckim hotelu, w garniturze i w takich rozklapanych, starych butach, w których nogi wyglądają jak u kaczki. To już jest trzecia para tych szczęśliwych. Zazwyczaj są brzydkie i za ciasne, to jest chyba ich cecha: muszą mnie męczyć i wtedy czuję, że to szczęście przychodzi. Nie wiem, skąd one się biorą, ale za każdym razem się okazuje, że nowa para to nagle te nowe szczęśliwe buty.

To się rozwija. Jest Internet, jest im dużo łatwiej, wysyłają swoje prace w świat i ktoś im publikuje te zdjęcia w dobrym magazynie. Ale czy będą dobrzy? Zobaczymy. Trudno to oceniać po polskim rynku. Jeśli ktoś chce zrobić coś fajnego, to musi wyjechać - nie ma mowy, żeby tutaj siedział. Poza tym ten rynek też jest dość kapryśny. Więc teraz możesz być hot, a potem zniknąć nie wiadomo gdzie. Polski świat mody będzie zawsze zaściankowy. Wydaje się coraz lepszy, ale tu nie ma odpowiednich magazynów, a te które są – są coraz gorsze.

…a nie wie, ile to jest pracy. Ludzie nie widzą, że masz zero życia, że siedzisz na lotniskach, a jak inni się bawią, to siedzisz przy komputerze i kontrolujesz zdjęcia. Kiedyś powiedziałem, że moda to jest taka zaborcza kochanka - albo się jej oddajesz w stu procentach, albo po prostu cię rzuci- albo zmień zawód.