Wydrukowaliśmy i rozwiesiliśmy na mieście ogłoszenia o pracę. Efekt? "Ty tak na serio, czy sobie żartujesz?"

Patrząc na nie, na myśl przychodzi tylko jedno: czy tak naprawdę można znaleźć pracę w dzisiejszych czasach? Postanowiliśmy sprawdzić i wcielić się w osobę, która poszukuje pracy w ten sposób.

Pierwszy problem pojawił się już w momencie próby zaistnienia. W stolicy nie ma miejsc, w których zgodnie z prawem można powiesić ogłoszenia. Naklejanie na przystankach grozi grzywną. Na stacjach metra jest tak samo. Słupów ogłoszeniowych praktycznie nie ma.

– Podczas prowadzonych badań, zauważyłam że tego typu ogłoszenia w Warszawie pojawiają się ostatnio na przykład na skrzyżowaniach. Ludzie naklejają je na barierki rozdzielające pasy ruchu. Pomysł jest sensowny, bo wiadomo że kierowcy czekając na zielone światło rozglądają się wokół, więc jest spora szansa, że dostrzegą ogłoszenie. Tam warto spróbować złapać ich uwagę – radzi Bogna Kietlińska.

Zdecydowanie łatwiej z rozklejaniem ogłoszeń poszło pod Warszawą. Okrągłe słupy ogłoszeniowe i specjalne tablice są praktycznie w centrum każdego miasteczka. Choć i tak wszyscy wykorzystują każdy wolny skrawek powierzchni: latarnie, mury, itp. Ogłoszenia powiesiłem jednak bez większego przekonania, nie wierząc w skuteczność działania.

Rozlepienie wszystkich 50 ogłoszeń zajęło prawie cały dzień. Szybko okazało się, że czekanie jest bardziej męczące niż chodzenie i szukanie miejsca, w którym można wywiesić ofertę pracy. Raz po raz nerwowo spoglądałem na telefon, aparat jednak uparcie milczał.

Kiedy po dwóch dniach już całkowicie straciłem nadzieję, w końcu ciszę przerwał dźwięk dzwonka:

Niestety nie zdążyłem się dowiedzieć, czy ma mi coś do zaproponowania. Rozłączył się. Wydaje mi się, że zanim zerwało się połączenie słyszałem śmiech. Próby oddzwonienia nie przynosiły skutku. – Połączyłeś się z numerem… – uparcie informował automat.

Po tygodniu bezskutecznego czekania na kolejne telefony zrozumiałem, że już chyba nie warto łudzić się dalej. Nikt nie zadzwoni. Zrobiłem spacer śladem powieszonych ogłoszeń. Część z nich została zerwana, bo przystanki są sprzątane naprawdę często. A kilka ogłoszeń, które odnalazłem miały ząbki z numerem telefonu nietknięte. Nikogo nie zainteresowały. Tak samo jak rozwieszane przy Domaniewskiej kolejne ogłoszenia, w których wcielałem się jeszcze w analityka danych oraz specjalistę od marketingu. Korporacje najwyraźniej wolą zaufać specjalistycznym firmom HR, które pomogą im w sposób profesjonalny wyselekcjonować kandydatów do pracy.

Skoro nie ma pracy dla specjalisty, to może znajdzie się coś dla osób mających mniejsze aspiracje? „Młody absolwent studiów psychologicznych udzieli korepetycji z historii, polskiego i biologii”. Znowu wieszam 50 ogłoszeń. Tym razem wybieram okolice szkół oraz osiedla. I znowu w stolicy nie mam gdzie przyczepić moich karteczek. – Najlepiej wieszać na drzwiach do klatek schodowych. To jedyne miejsce, które niemalże zmusza ludzi do przeczytania tego, co jest napisane – poradziła socjolog Bogna Kietlińska. Postąpiłem zgodnie z jej radą.

Telefon znowu dość długo milczał. Przełom marca i kwietnia to chyba zbyt późno na tego rodzaju działalność? – zacząłem powątpiewać. W końcu udało się. Zadzwoniła mama jakiegoś maturzysty z prośbą, żeby zweryfikować wiedze jej syna. Początek rozmowy nie był najlepszy. Zapomniałem zrobić rozeznanie rynku i nie wiedziałem, ile wynosi akceptowalna stawka. W końcu zaproponowałem 50 zł za godzinę… zegarową. Umawiamy się na zajęcia. Więcej propozycji nie było.

W końcu ustaliliśmy 500 złotych za skoszenie 1500 metrów, skopanie wskazanej części terenu i przepielenie części rabat kwiatowych. Pracy było na jakieś dwa lub trzy dni. Pół godziny później po tej rozmowie telefon zadzwonił ponownie. Tym razem padło pytanie o malowanie ścian i sufitów w warszawskim bloku. Propozycje remontów powtarzały się dość często. Jednak zazwyczaj były to tylko próby „rozeznania” rynku. Rozmówcy chcieli porównać z moimi cenami, oferty które znaleźli wcześniej.

– Dla osób mających konkretny zawód i wykształcenie poszukanie pracy za pomocą ogłoszeń wieszanych na przystankach, czy tablicach ogłoszeniowych jest po prostu stratą czasu. Specjaliści ogłaszają się albo w specjalnych wydawnictwach, albo przede wszystkim w Internecie. Portale firm headhunterskich przejęły role dawnych tablic ogłoszeniowych i to tam kierują swoje pierwsze kroki zarówno specjaliści, jak i pracodawcy szukający pracowników z określonymi kompetencjami – podsumowuje socjolog Bogna Kietlińska.