Za wartościowe treści w sieci będziemy płacić. Komentują Polskapresse, Polityka, Wyborcza, WP i Onet

Z jednej strony narzekamy na niskiej jakości treści publikowane w sieci, z drugiej strony nie chcemy płacić za te jakościowe. Problem ten dotyczy nie tylko polskiego Internetu. Twórcy słowackiego start-upu Piano problem dostrzegli, a jego rozwiązanie wprowadzają już na kolejnych wydawniczych rynkach Europy. Rozwiązaniem tym jest abonament na treści internetowe, który może zostać wprowadzony przez niektóre polskie serwisy internetowe jeszcze w tym roku.

Czytelnik chcący mieć dostęp do płatnych treści swojego ulubionego portalu, musi założyć konto w Piano i opłacać co miesiąc niewielką kwotę abonamentu. Jednak uwaga – dzięki wpłacie, automatycznie otrzymuje dostęp do płatnych treści wszystkich wydawców, którzy współpracują z Piano, a nie tylko do treści swojego ulubionego portalu czy tytułu. Wobec tego wpłacana przez czytelnika kwota staje się relatywnie niska w odniesieniu do korzyści, jakie otrzymuje. Dodatkowo, czytelnik chcący wykupić dostęp do płatnych treści kilku portali, nie musi zakładać osobnych kont na każdym z nich – wystarczy mu jedno konto, założone w Piano. Czytelnik ma też pewność, że jego pieniądze wspierają tylko jego ulubiony portal – pieniądze dzielone są proporcjonalnie do odwiedzalności strony.

Jeśli Piano obejmie swym zasięgiem wiele krajów – a inwestorzy deklarują wprowadzenie systemu w kolejnych 19 krajach do 2014 roku – otrzymamy odpowiedź na pytanie, czy Internauci są skłonni docenić jakościowe teksty publikowane w sieci i będą skłonni za nie płacić. Przykład „The New York Timesa” pozwala mieć na to nadzieję – dziennik od momentu wprowadzenia w zeszłym roku tzw. paywalla (konieczności płacenia za dostęp do wybranych treści) odnotowuje stały wzrost subskrybentów (aktualnie ok. pół miliona) i coraz mocniej ogranicza ilość bezpłatnych artykułów (z 20 darmowych tekstów miesięcznie do 10). Ostatnie dane potwierdziły, że cyfrowa wersja „New York Timesa” sprzedała się w większej ilości, niż tradycyjne wydanie. Podobne tendencje, choć nie aż tak wyraźne, obserwujemy w Polsce. Wyniki sprzedażowe „Polityki Cyfrowej” pozwalają mieć nadzieję na to, że model płatnej e-prasy z czasem przyjmie się również i na polskim rynku.

Wydawcy sporą nadzieję na rozwój płatnego dostępu do e-prasy upatrują w upowszechnieniu się tabletów oraz czytników.

"Im więcej czytelników będzie miało dostęp do nowoczesnych urządzeń, tym więcej będzie się sprzedawać elektronicznych wersji prasy. Na przykład - widzieliśmy gwałtowne wzrosty zainteresowania POLITYKĄ na iPadzie po Bożym Narodzeniu oraz po premierze najnowszego iPada - wiele osób wtedy kupiło to urządzenie i od razu ruszyło do testowania e-prasy. Doczekamy zapewne niedługo przysłowiowych 'tabletów i e-czytników za złotówkę' i wtedy staną się one naprawdę popularne" – komentuje Piotr Stasiak, polityka.pl.

Związek między zwiększającą się popularnością tabletów i czytników a wzrostem subskrypcji e-prasy zauważono już jakiś czas temu w Stanach. „Philadelphia Daily News” niespełna rok temu oferowała mocno przecenione tablety z Androidem w zamian za wykupienie rocznego abonamentu na elektroniczne wydanie gazety. Z podobną inicjatywą wyszedł producent czytników NOOK, który oferował swoje czytniki za darmo (normalna cena to $99), pod warunkiem zakupienia rocznej subskrypcji „New York Timesa”. W Polsce na razie na takie rozwiązania się nie zapowiada, dlatego wydawcy szukają innych rozwiązań.

Zasada działania Piano jest bardzo prosta – na swojej platformie zrzesza wydawców internetowych, którzy chcą pobierać opłaty za swoje treści. Piano co miesiąc przelewa wydawcom należną im część abonamentu. Całkowita kwota uzyskana w danym miesiącu z wpłat subskrybentów Piano dzielona jest pomiędzy wszystkich wydawców, zależnie od ilości wejść na konkretną stronę. Dlatego w interesie wydawców jest, aby treści publikowane na ich stronach były konkurencyjne i dobrej jakości.

Piano zapowiada wejście na rynki Europu Środkowej i Wschodniej. W Polsce odbyły się już pierwsze rozmowy - Tomas Bella, przedstawiciel Piano, spotkał się z przedstawicielami polskich wydawców, m.in. Polskapresse i Agory.

Współpracy z Piano nie wyklucza również Agora:

Nieco bardziej krytyczne stanowisko wobec Piano przyjmuje „Polityka”, choć nie wyklucza całkowicie współpracy ze słowackim start-upem. Trudno się dziwić takiemu podejściu – „Polityka” aktualnie dysponuje czymś, co Piano uważa za jeden z głównych czynników swego sukcesu – własnym systemem płatności i specjalnie przygotowaną platformą „Polityka Cyfrowa”.

"Każda inicjatywa tego typu - a więc uświadamiająca odbiorców, że za jakość informacji trzeba płacić - jest dobra. Czy jednak akurat system Piano jest najbardziej korzystny dla wydawców? Jak my to sobie policzyliśmy, to na razie najbardziej nam się opłaca własna Polityka Cyfrowa.

Po pierwsze - trzeba zauważyć, że na Słowacji dogadała się właściwie cała czołówka i jednego dnia wprowadzili system, zachęcając internautów do płacenia. Jeśli jeden duży gracz się wyłamie i płatności nie wprowadzi - bo liczy na to, że wszyscy poszukujący darmowej treści będą od teraz wchodzić do niego - to cały pomysł bierze w łeb.

Jeśli Piano przekona do siebie polskich wydawców, czytelnicy tradycyjnej prasy będą mieli powody do zadowolenia. Zakładając, że miesięczny abonament wynosiłby, adekwatnie do Słowacji, około 16zł, kupno elektronicznej wersji ulubionego dziennika czy tygodnika będzie się opłacało bardziej, niż nabywanie drukowanych egzemplarzy. Dodatkowo dzięki informatyzacji dostępu do treści, czytelnik będzie miał też dostęp do archiwum tekstów oraz do materiałów audio-video. Już teraz subskrypcja elektronicznej „Cyfrowej Polityki” bardziej się opłaca – za cztery numery miesięcznie musimy zapłacić 20zł, a za miesięczny dostęp do elektronicznej wersji – 16zł. Podobnie sytuacja przedstawia się w przypadku „Dziennika Polskiego” – za miesięczną prenumeratę wersji drukowanej zapłacimy 50zł, za jej elektroniczny odpowiednik – 30zł. Trudno powiedzieć, jakie stawki obowiązywałyby, gdyby wydawcy zdecydowali się przyłączyć do Piano. Niemniej, na pewno będą one korzystane dla czytelników, którzy w ramach abonamentu będą mieli dostęp nie do jednego tytułu, a do wszystkich dostępnych w systemie Piano. Pozostaje pytanie, czy polscy Internauci są skłonni płacić za treści dostępne w Internecie, skoro przyzwyczaili się do bezpłatnego dostępu.

Zdania co do tego, czy polscy Internauci są w tym momencie gotowi płacić za treści dostępne w Internecie są podzielone. Opinie ekspertów dzielą ich na dwa obozy. Z jednej strony stoją wydawcy elektronicznych wersji prasy tradycyjnej – którzy wierzą w gotowość Internautów do płacenia za wybrane treści. Drugi obóz to wydawcy mediów wyłącznie internetowych. Nie zgadzają się oni z poprzednimi, swoją opinię podpierając badaniami, długim doświadczeniem w branży i obserwacją trendów.

"Analizowaliśmy możliwość wprowadzenia opłat za część publikacji, ale nasze wnioski nie były zbyt zachęcające. Dotychczasowe doświadczenia zagranicznych wydawców wskazują, że wprowadzenie paywalla radykalnie zmniejsza zasięg i konsumpcję treści, a to przekłada się na dramatyczny spadek przychodów reklamowych. Piano media deklaruje, że przychody dla wydawcy (już po podziale z Piano media i innymi wydawcami) wynoszą miesięcznie ok. 1500 Euro ze 100 tys. użytkowników. Dane te pochodzą z rynku Słoweńskiego i Słowackiego, które warto wspomnieć mają wyższy GDP per capita (odpowiednio 28000 US$ i 23000 US$) niż Polska (20000 US$) za 2011 r. Zakładając hipotetycznie, że WP.PL przekona ~1% obecnej bazy użytkowników (100 tys. z ok. 12 mln), przychód miesięczny wyniesie ok. 6-7 tys. PLN. Obecny model reklamowy pozwala portalom zmonetyzować tęsamą grupę odbiorców mniej więcej 9-12 razy lepiej".

W przeciwieństwie do reprezentantów Onetu i WP, przedstawiciele Polskapresse, Agory i Polityki z niebezpodstawną nadzieją patrzą w przyszłość płatnych treści internetowych. Według nich Internauci są skłonni płacić za teksty, ale za teksty wartościowe, unikalne i użyteczne – a takie mogą dostarczyć tylko elektroniczne wydania prasy tradycyjnej.

Michał Gwiazdowski z wyborcza.pl akcentuje ciekawą zależność między darmowymi treściami a ich jakością. Według niego, czytelnik otrzymujący treści za darmo nie może wymagać, aby były one wysokiej jakości – stąd w Internecie tak wiele treści niskiej jakości. Natomiast ten, kto zapłaci, będzie oczekiwał i powinien otrzymywać treści najwyższej klasy.

Jesteście skłonni zapłacić za elektroniczne wydania ulubionych tytułów, czy wystarczają Wam darmowe newsy?