Ślimaki nie mają płci, czy to jest powód, by ich nie lubić? Pierwsza polska książka dla dzieci o strasznym genderze

– Wydawało nam się, że takie zwierzę będzie dobrym bohaterem bajki traktującej między innymi o kwestii tożsamości płciowej. Trzeba przy tym zaznaczyć, że ślimaki raczej rozterek tożsamościowych nie mają – nie posiadają bowiem nawet mózgu. Bajki rządzą się jednak swoimi prawami, więc pozwoliliśmy go sobie trochę uczłowieczyć – wyjaśniają autorzy książki Jakub Szamałek i Maria Pawłowska.

"Kim jest ślimak Sam" nie jest propagandą zwolenników gender. Nie epatuje truizmami i dobrze by było, gdyby opowieść stała się pretekstem do mądrej rozmowy na temat tożsamości. Dziecko powinno wiedzieć, że utarty w innych bajkach schemat heteronormatywnej rodziny nie jest jedynym właściwym. Dlatego powstała historia sympatycznego ślimaka, z którym każde dziecko może się utożsamić i zaprzyjaźnić. Poprzez dzielenie z nim swoich lęków przed szkołą i nieznajomymi osobami łatwiej zrozumieć pozostałe problemy bohatera. Książka skierowana jest nie tylko do rówieśników Sama, lecz także do tych starszych.

- Każdą kwestię czy problem łatwiej zrozumieć, kiedy postawimy się w miejscu osoby, której ona dotyka. Nie inaczej jest i w tym przypadku. Chcielibyśmy przy tym zaznaczyć, że bynajmniej nie chodzi nam o namawianie dzieci do zmiany płci albo zasianie wątpliwości na temat własnej tożsamości płciowej. Obie te cechy są zresztą wrodzone, więc byłoby to niemożliwe. Chodziło raczej o to, żeby uzmysłowić im, że osoby mające takie rozterki istnieją – ale nie jest to coś "nienaturalnego" czy groźnego. Dlatego, kiedy się je spotyka, nie ma powodu, żeby reagować strachem czy wrogością – tłumaczą autorzy.

Kontrowersje dotyczą też książki o sympatycznym ślimaku. W tym roku radna słupskiego PiS Anna Mrowińska, rozesłała list do dyrektorów szkół i przedszkoli w Słupsku, w którym namawiała do nieprzyjmowania książeczek od ludzi związanych z różnymi „fundacjami”. W liście tak wyjaśniała szkodliwość publikacji: – Pod hasłem “tolerancji” i “otwartości na inność” próbuje się w bezpardonowy sposób dokonać przewartościowania i zmiany myślenia młodych ludzi. Książka zawiera skrajnie radykalny, lewicowo-liberalny punkt widzenia, godzący w naturę człowieka, a przede wszystkim w rodzinę – pisała w liście radna Mrowińska.

Tymczasem w świecie zwierząt zachowania transgenderowe i homoseksualne nie są przez inne zwierzęta odbierane jako coś nienaturalnego. Łabędzie często dobierają się w pary jednopłciowe i wspólnie wychowują młode. Samica służy tylko do dostarczenia zapłodnionego jaja, potem zostaje odsunięta przez samców, którzy tworzą rodzinę. Szympansy są zwierzętami biseksualnymi, które wykorzystują zaloty i akty seksualne do osiągania korzyści. Na przykład samice tworzą intymne relacje, żeby zapewnić sobie pomoc w wychowaniu potomstwa.

Homoseksualizm wśród zwierząt to często zachowanie społeczne, może służyć rozwiązywaniu konfliktów, cementowaniu współpracy w stadzie. A może też być przejawem agresji. Homo pary w świecie zwierząt powstają często. Najczęściej w przypadku gatunków, które żyją krótko po osiągnięciu dojrzałości płciowej, lub nie żyją w dużych skupiskach.

Słynna była sprawa słonia Ninio z poznańskiego zoo. Radny Michał Grześ w 2009 roku na posiedzeniu rady miejskiej powiedział – Nie po to wydawaliśmy 37 mln zł na największą w Europie słoniarnię, aby mieszkał w niej słoń gej. Mieliśmy mieć stado słoni, a skoro Ninio woli kolegów od koleżanek, to w jaki sposób spłodzi potomstwo? (...) Jak takie zachowanie wytłumaczą rodzice swoim dzieciom? – Reakcja środowiska LGBT była błyskawiczna. Ninio został patronem festiwalu dla mniejszości seksualnej. Radny swoją wypowiedzią spowodował wzrost liczby odwiedzających w poznańskim ogrodzie zoologicznym. Młody słoń stał się gwiazdą, którą postrzegano jako ofiarę niesprawiedliwej złości.

- Mamy nadzieję że zarówno dzieci, jak i rodzice wyciągną podobną naukę. Po pierwsze – że nie można dyskryminować osób o odmiennej orientacji seksualnej czy transpłciowych powołując się na naturę. W naszej książeczce pokazujemy, że, wbrew temu, co się powszechnie uważa, to nie są przypadki występujące jedynie wśród ludzi. Wręcz przeciwnie, są bardzo częste w świecie zwierząt, nie są więc w żaden sposób nienaturalne. Po drugie – że nie warto reagować wrogością tylko dlatego, że ktoś jest inny, niż my - tłumaczą Jakub Szamałek i Maria Pawłowska.