Mój ojciec, moja matka. Czy przypadek Bruce'a Jennera nauczy nas tolerancji dla transseksualistów?

Okładka nowego, czerwcowego numeru „Vanity Fair”. Na zdjęciu ładna kobieta w jasnym kostiumie. Na oko pięćdziesięcio–, może sześćdziesięcioletnia. I podpis „Mówcie mi Caitlyn”. Ci, którzy nie zajrzeli do środka, z pewnością nie rozpoznali w niej lekkoatlety, wieloboisty i mistrza olimpijskiego z Montrealu – Bruce'a Jennera.

Decyzja o zmianie płci spotkała się jednak z pełną akceptacją dzieci sportowca, które ten miał właśnie z Kris Jenner – dwojga biologicznych i czworga przybranych, dla których Bruce był jedynie ojczymem. I tak Kendall Jenner już po publikacji okładki magazynu napisała na Twitterze „bądź wolny i piękny jak ptak”, Kylie Jenner określiła ojca mianem „anioła na Ziemi”. Jedna z córek Kris Jenner z pierwszego małżeństwa z Robertem Kardashianem i tym samym przybrana córka Bruce'a napisała „Nie mogłabym być bardziej dumna! Caitlyn, jesteś piękna” a Kim Kardashian stwierdziła „Bądź szczęśliwa, bądź dumna, żyj tak, jak chcesz”.

Pytanie – kto w tym sporze ma rację wydaje się nie mieć odpowiedzi. Z jednej strony rodzice oczekujący wsparcia i zrozumienia, z drugiej dzieci pozbawione ojca lub matki, którą znały i którą kochały. Lub odwrotnie. Kto i czy w ogóle ma prawo do miłości bezwarunkowej i oczekującej zrozumienia? Kto może winić za odmienność?

– To wszystko kwestia stereotypów i tego czy pozwolimy, by nasze dziecko zostało skażone pewnymi nie do końca słusznymi społecznymi normami – mówi poseł Anna Grodzka. – Dzieci same z siebie rozumują raczej sercem.

Grodzka o tym, że zamierza poddać się korekcie zmiany płci poinformowała syna gdy ten miał dwadzieścia parę lat. Przyznaje, że musiała to być dla niego ważna wiadomość, ale w ostatecznym rozrachunku okazało się, że rozmowa, którą odbyli była dużo bardziej przełomowa była dla niej samej. Syn powiedział wtedy „wiesz, ja czegoś takiego się spodziewałem”. – Znał mnie, mieliśmy od zawsze raczej bliskie, ciepłe relacje – mówi poseł w rozmowie z naTemat. – Wyczuł w moich emocjach pewną wrażliwość i zaczął się czegoś domyślać. Tyle tylko, że ja uczyłam go otwartości na odmienność. Kiedy przyniósł ze szkoły jakiś mało fajny dowcip o gejach, zapytałam go tylko, co w tym wszystkim tak bardzo go śmieszy. Nie pozwoliłam, by otoczenie wdrukowało mojemu synowi nienawiść do odmienności i to zaprocentowało.

Grodzka jest już kilka lat po korekcie płci, z synem ma niezmiennie świetny kontakt.

I dodaje: – Nasze dziecko ma to szczęście, że jest akceptowane, ale wykańcza nas życie w ciągłym strachu, że ktoś nowy się o tym dowie, że będzie jej dokuczał, psychicznie się nad nią znęcał. To jest dla nas kwestia pewnego bezpieczeństwa i komfortu życia.

Szkoda, że tak wielu z nas nadal nie rozumie, że człowiek to naprawdę złożona istota, dla której zrozumienia konieczna jest przede wszystkim ta znienawidzona otwartość.