Gibraltar w pigułce – część I

1/ Top of the Rock – czyli szczyt skały Gibraltarskiej i ulubiona destynacja wszystkich osób odwiedzających Gibraltar. Można tam wjechać kolejką Cable Car/informacja o cenach i godzinach przejazdów – Visit Gibraltar/ Cable Car, Gibraltar Info/ Cable Car, która działa przez cały rok i zawodzi zwiedzających na szczyt skały gibraltarskiej, skąd rozpościera się przepiękny panoramiczny widok na okolicę – widać Gibraltar, Hiszpanię i Afrykę. Jest tam restauracja/bar i sklep z pamiątkami, taras widokowy (gdzie można wziąć ślub), no i wszechobecne małpy, które zawsze każdemu, chcąc nie chcąc, wciskają się w kadr.

Niech Was jednak nie zwiedzie ta urocza scenka. Muszę teraz napisać, to co wszyscy – małpy są niezbyt przyjazne, porywają jedzenie i potrafią ugryźć, a za ich karmienie grozi kara w wysokości, bagatela (!) – 500 funtów.

Jeszcze nie spotkałam Gibraltarczyka, który by lubił małpy. Ci, których znam, reagują ze strachem zmieszanym z obrzydzeniem. Sama nadal małpy lubię, bo mimo prawie już trzech lat spędzonych na Gibraltarze, ciągle są dla mnie egzotycznym akcentem i nie wyobrażam sobie lokalnego krajobrazu bez nich. Mała Mysz też zawsze się cieszy, gdy je spotykamy w mieście Małpa i marshmallows. Dużo mniej, kiedy próbują wejść przez okno do domu i porwać coś do jedzenia z naszej kuchni The monkey’s here. Dobrze, że jeszcze na boisku szkolnym nie zabrały Małej Myszy kanapki. Pewnie dlatego, że szkoła otoczona jest murem z powkładanymi kawałkami szkła (tak!), a dzieci, dla bezpieczeństwa, lunch jedzą w środku budynku.

Jeśli mamy więcej czasu na zwiedzanie Gibraltaru, warto jest na szczyt skały wjechać kolejką, a potem zejść na dół wygodną trasą spacerową (trwa to około pół godziny do godziny, widoki są fantastyczne, ale może być bardzo gorąco, zwłaszcza w sezonie – czyli od końca maja do października). Asfaltowa droga prowadzi w dwóch kierunkach, i może nas doprowadzić do tuneli (II World War Tunnels i Great Siege Tunnels), zamku Moorish Castle, skąd jest już blisko do Upper Town i Starówki (więcej informacji i zdjęć w poście Jedynka, albo do przystanku przy ogrodzie botanicznym i starym kasynie, skąd szybko możemy dojechać do Europa Point (Dwójka).

The Top of The Rock najlepiej zwiedzać przy ładnej pogodzie, bo wtedy wszystko wokół wspaniale widać, albo… przy złej – gdy horyzont pokrywa mgła, morze zlewa się z niebem, a człowiek ma wrażenie, że znajduje się na pokładzie samolotu albo w centrum niebieskiego wszechświata. Wszystko wokół jest, jak to mówi Mała Mysz – w kolorze blue, a statki zdają się pływać w niebie. Przy złej pogodzie lubię The Top of The Rock najbardziej.

Jeszcze wspanialsze widoki czekają na osoby, które zdecydują się przejść Mediterranean Steps/ Visit Gibraltar – Mediterranean Steps, piękną trasą po wschodniej stronie skały gibraltarskiej, o czym ciekawie napisała, też mieszkająca na Gibraltarze, Justyna, Smart with Kids – Spacer po Mediterranean Steps. Korzystam z tych dwóch relacji, bo sama, ze względu na lęk wysokości i Małą Mysz, nadal się tam nie wybrałam.

2/ Europa Point

Europa Point jest miejscem naprawdę wartym odwiedzenia, z którego widać Ceutę, Maroko i charakterystyczną górę Jabal Musa. Oczywiście jest też latarnia morska, kawiarnia z mini sklepem i olbrzymi plac zabaw (co dla zwiedzających z dzieckiem jest dodatkowym udogodnieniem).

Nad całością, trochę przewrotnie, dominuje imponujący meczet Ibrahim-al-Ibrahim Mosque, z którego rozlega się co jakiś czas nawoływanie muezina.

Europa Point jest atrakcją turystyczną o szczególnym znaczeniu dla odwiedzających Gibraltar, Polaków – bo właśnie tam stoi pomnik upamiętniający śmierć gen. Sikorskiego i załogi Liberatora.

Zeszłoroczne uroczyste odsłonięcie pomnika, było dla tutejszej Polonii okazją do spotkania z rodzinami osób, które zginęły w 1943 roku, Polonią mieszkającą w Anglii oraz przedstawicielami rządu polskiego i wojska.

Sporo osób przyjechało też specjalnie z Polski, a ja miałam przyjemność poznać i oprowadzić po Gibraltarze, kolegów (bo w trakcie oprowadzania zdążyliśmy się zaprzyjaźnić :)) z Radia Rzeszów. To były bardzo wzruszające dni i uroczystość. Cieszę się, że mogliśmy wziąć w tym wszystkim udział.

Również tego dnia, udało mi się zrobić zdjęcie, które bardzo lubię, bo pokazuje jak wspaniale multikulturowy jest Gibraltar, i że oznacza to – życzliwe zainteresowanie innymi kulturami, religiami i historią.

Przy okazji rocznicy katastrofy nad Gibraltarem, podpytywałam sąsiadów czy coś pamiętają z tego dnia, 70 lat temu. W końcu mieszkam tuż obok miejsca katastrofy, a niektórzy z sąsiadów byli wtedy mali. Ktoś pamięta, że jego wujek był nurkiem, który poszukiwał zwłok zaginionych, ktoś mówił o jakiejś czarnej walizce. Inni, że do naszej plaży dopłynęła jedyna osoba, która przeżyła katastrofę… Po tylu latach nie wiadomo co jest plotką, a co prawdą, ale były to bardzo ciekawe rozmowy.

Wprowadzeniem do uroczystości na Europa Point była msza w Katedrze przy Main Street (tej, w której znajduje się tyle polskich akcentów – Polski Gibraltar.

Main Street to kolejne miejsce, które trzeba koniecznie zobaczyć.

3/ Casemates Square i Main Street

Casemates Square to najważniejszy plac Gibraltaru, pierwsze albo ostatnie miejsce, które odwiedzają osoby przyjeżdżające zwiedzić Gibraltar.

Organizowane są tam różne imprezy masowe, np. obchodzony 10 września – National Day/ National Day, kiedy wszyscy przebierają się na biało-czerwono (kolory narodowe mamy przecież takie same :)) i świętują cały dzień, albo przypominający mi poznański Festiwal Dobrego Smaku, Calentita Festival – czyli święto jedzenia ze wszystkich stron świata, który co roku ściąga na Casemates Square chyba wszystkich mieszkańców Gibraltaru, trudno się wtedy tam wcisnąć, a co dopiero coś zjeść!

Otoczony restauracjami Casemates Square (jeśli ktoś ma ochotę na coś taniego i lokalnego, raczej powinien pokrążyć po uliczkach Starówki), to popularne miejsce spotkań, pewnie dlatego, że bardzo łatwo go znaleźć.

Fabryka szkła Gibraltar Cristal/ Gibraltar Cristal , wraz ze sklepem i małym muzeum, gdzie można zobaczyć jak wytwarzane jest szkło i materiały szklane (wstęp bezpłatny, za to ceny fabryczne przyprawiają o zawrót głowy) znajduje się przy wejściu na plac od strony pętli autobusowej.

Tuż nad fabryką położona jest Arts&Crafts Gallery – czyli miejsce do którego mam szczególny sentyment, bo właśnie tam, na początku swojej przygody z Gibraltarem, sprzedawałam sznury z muszli i… pierniki :)/ Arts & Crafts – czyli robótki ręczne.

Main Street najlepiej się zwiedza w niedzielę – uliczki są wtedy puste, niekiedy tylko przemykają lokalni mieszkańcy i można naprawdę poczuć wyjątkową atmosferę tego miejsca.

Najwięcej Marokańczyków mieszka właśnie na Starówce. Latem, jak wszyscy, szukają ochłody na zewnątrz domów. Rozsiadają się na ławkach i patrzą w dal, czasem tylko odzywając się do siebie chrapliwie.

W weekendy, jeśli znajdziemy się bliżej dzielnicy (chociaż to chyba zbyt duży wyraz, jak na maleńki Gibraltar), powiedzmy lepiej, części żydowskiej, spotkamy dostojne wielodzietne rodziny żydowskie, mniej lub bardziej ortodoksyjne. Gdy nagle wynurzają się z bocznych uliczek i idą powoli opustoszałą Main Street, niezamierzenie pomagają przenieść się w czasie, w lata 60-te albo jeszcze dawniej.

Fascynuje mnie ten ich osobny, zamknięty dla obcych świat i próby łączenia starego z nowym, powłóczyste spódnice i białe adidasy, jarmułki i deskorolki, czy wspomniane już kiedyś na blogu, noszenie Tory w przezroczystej reklamówce.

Wędrując Main Street warto się zgubić, bo dzięki temu można zobaczyć gibraltarską Starówkę – wszystkie odchodzące od niej uliczki mają swój niepowtarzalny urok i prowadzą do kolejnych ciekawych zakątków. Całość znajduje się na niewielkiej przestrzeni, więc to odkrywanie gibraltarskich zakamarków nie zajmuje wiele czasu.

Przy Main Street znajduje się też Katedra St Mary The Crowned – ta właśnie, w której zobaczymy sporo polskich akcentów, a msze czasem odprawia polski ksiądz.

Na końcu Main Street znajdują się budynki rządowe The Convent, warte odwiedzenia i zrobienia sobie zwyczajowego zdjęcia przy armacie i lekko znudzonym żołnierzu pełniącym wartę honorową.

Na pewno jeszcze nie raz będę wracać do opisu tej części Gibraltaru, bo jeden post nie wystarczy, żeby opowiedzieć historię ulicy, która pod panowaniem brytyjskim ma ponad 300 lat.
…

Więcej o Gibraltarze na moim blogu Lubię Gibraltar