Wy urodzeni w latach 70. 80. 90, odczepcie się od pokolenia Z! Wasze dzieciństwo wcale nie było lepsze, tylko inne

Dziwna Generacja Z
Media uwielbiają rozpisywać się o tak zwanym pokoleniu Z. Wyłania się z tego obraz samolubnych, aspołecznych ludzi, którzy siedzą tylko przy komputerze. Nie lubią spędzać czasu na dworze, a gra zespołowa to dla nich Xbox z dwoma padami. Winne są komputery, telewizory i media społecznościowe. Niezdrowe jedzenie, wychowanie na fast foodach.

Pokolenia 1950-1980
Na Facebooku od miesiąca nie zmniejsza się popularność wpisu, skierowanego do ludzi urodzonych w latach 50, 60, 70, 80. – Wszyscy byliśmy wychowywani przez rodziców patologicznych – czytamy. Nawiązuje do tego, że współcześni rodzice przyjęli inne standardy wychowywania swoich dzieci niż ich rodzice. Że z każdą raną najchętniej pojechaliby do szpitala, podczas gdy z kolei ich matki polewały głębokie zranienia jodyną i zaklejały plastrem. Rodzice nie drżeli cały czas o życie swoich dzieci, nie biegali za nimi z szalikiem i czapką, puszczali ich samych nad rzekę, pozwalali im robić błędy i spadać z drzew. Małoletni chodzili brudni, jedli niemyte owoce „gotowali zupy” z błota i liści.

– W sobotę wieczorem zostawaliśmy sami w domu, rodzice szli do kina. Nie potrzebowano opiekunki. Po całym dniu spędzonym na dworze i tak szliśmy grzecznie spać. Pies łaził z nami – bez smyczy i kagańca. Srał gdzie chciał, nikt nie zwracał nam uwagi. Raz uwiązaliśmy psa na sznurku i poszliśmy z nim na spacer, udając szanowne państwo z pudelkiem. Ojciec powiązał nas później na sznurkach i też wyprowadził na spacer – pisze autor.

Na koniec podsumowuje, jakby kpiąc ze współczesnych metod wychowywania dzieci – Dziś jesteśmy o wiele bardziej ucywilizowani. My, dzieci z naszego podwórka, kochamy rodziców za to, że wtedy jeszcze nie wiedzieli jak nas należy „dobrze” wychować. To dzięki nim spędziliśmy dzieciństwo bez ADHD, bakterii, psychologów, znudzonych opiekunek, żłobków, zamkniętych placów zabaw. A nam się wydawało, że wszystkiego nam zabraniają! – stwierdza autor i ma na myśli to, że za wyalienowanie współczesnego dziecka z dzieciństwa odpowiadają jego przewrażliwieni i nadopiekuńczy rodzice.

Pokoleniu Z dużo się wydaje
Dorian Widawski jest autorem bloga Pokolenie Z – Lubię słuchać ludzi, którzy nieudolnie próbują uniżać dorastającemu pokoleniu. Że nadto ambitne, a mało pracowite. Że nawet gdy coś robi, to i tak wcześniej tego nie przemyśli i „yolo” sobie mówi. Aaano właśnie. Że mówi, a słuchać nie potrafi. I że tak generalnie jesteśmy nieudacznikami, do obozów z nami i albo wyszkolić, albo porzucić i wziąć się za produkcje nowych osobników od podstaw – czytamy w jednym z wpisów.

Poprosiliśmy go, aby napisał polemikę do tekstu o wyższości dzieciństwa starszych pokoleń.

Wciąż, jako dzieciaki, lubimy być brudni, naginać wszelkie normy i obyczaje oraz z pełnym uśmiechem na twarzy irytować sąsiadkę z pierwszego piętra. W dalszym ciągu, mimo postępu, bardziej „cywilizowanego” prawa i komputeryzacji, my o świecie, tym pełnym wrażeń, o których pisze autor, nie zapomnieliśmy. Rodzice wcale nie stali się bardziej zatroskani niż byli kiedyś, sąsiadki mniej upierdliwe niż były dziesiątki lat temu, a nas samych nie zaczęło charakteryzować przede wszystkim lenistwo, pasywność i niechęć do zabawy. Za kilkadziesiąt lat, zupełnie jak autor tego tekstu, sami będziemy narzekać na ówczesne dzieciaki, zarzucając im, że są nudni i nieciekawi zrzucając im, że są nudni i nieciekawi w porównaniu do naszej hucznej młodości. A dzieciństwo i jego charakterystyka, bez względu na czasy, nic się nie zmienia. Kuligów nam tylko ubyło. Bo śniegu dawno nie było.

Starzy, dajcie spokój!
Wpis o wyższości dzieciństwa sprzed lat zdobył prawie tysiąc komentarzy, w których ludzie wspominali te złote, lepsze czasy. Wśród nich pojawiły się również takie głosy, jak ten. – Spontaniczne dzieciństwo, zapewne tak, ale czy bezbolesne? Nie sądzę. Tak bardzo tęsknimy za czasem minionym, że zapominamy o tych ciemniejszych stronach. Teraz chyba nie ma tak dużo przemocy w rodzinach. Rzeczywiście nasze dzieciństwo było zupełnie inne. Nie spędzaliśmy wolnego czasu przy komputerach, telefonach komórkowych czy tabletach, bo ich po prostu nie było, a nie dlatego, że mieliśmy inne priorytety.

Nie można zarzucać młodym ludziom, że są przyklejeni do dotykowych wyświetlaczy. Sami robimy to samo. Widok 40 czy nawet 50- latka z nosem w komórce i laptopie nie jest rzadkością. Dla pokolenia Z to nie jest nic nowego. Wręcz przeciwnie technologia jest czymś naturalnym. To dorośli nie mogą się wciąż przyzwyczaić do tego, że świat rozwija się w szybkim tempie. Poza tym warto przypomnieć sobie, że kiedy w latach 70 i 80 dzieci biegały i hałasowały po podwórku, starsi narzekali, że w ich wieku albo ciężko pracowali, żeby pomóc rodzicom, albo była wojna. Świat zmienia się co kilkadziesiąt lat i nie ma dzieciństwa lepszego i gorszego. Te szczenięce lata różnych pokoleń są po prostu inne.