„Do osiemdziesiątki w szpagacie”, czyli kogo nazywasz staruszkiem, młokosie?

Jeśli weźmiemy pod uwagę wydłużający się czas życia, logiczne jest, że granica naszego aktywnego uczestnictwa w wydarzeniach kulturalnych przesuwa się coraz dalej. Jednak przysłuchując się debatom na temat wydłużania wieku emerytalnego i zaciekłym protestom, jakie tym próbom towarzyszą, można odnieść odmienne wrażenie.

Z jednej strony zarzekamy się, że na koncerty i letnie festiwale będziemy jeździć nawet z wnukami, a przejście na emeryturę uczcimy, wyruszając zdezelowanym Mustangiem w podróż legendarną Road 66. Z drugiej, teoretycznie, z państwowego garnuszka chętnie zaczęlibyśmy czerpać jak najszybciej, aby równie szybko stać się permanentnymi rezydentami przysłowiowej ławeczki przed blokiem.

Trudno się dziwić. Mając figurę modelki, długie aksamitne włosy oprószone równomiernie srebrzystą siwizną i siateczkę delikatnych, urokliwych zmarszczek pokrywających drobną twarz, nic dziwnego, że Helena Norowicz jest ze swoich 81 lat dumna, a kolejnych urodzin nie postrzega w kategoriach przeżycia traumatycznego.

Helenie Norowicz do „młodzieżowego” mainstreamu udało się jednak przeniknąć pomimo, a może właśnie dzięki temu, że w polskich mediach osoby starsze są wyraźnie dyskryminowane. Jak sama twierdzi, z uczestnictwa w kulturze nigdy nie zamierzała rezygnować, ale po przejściu na emeryturę miała chwilę zwątpienia. – Po tym, jak przestałam występować w teatrze, wyjechałam na wieś, gdzie stopniowo, powoli, sama zagrzebywałam się w ziemi – opowiada i dodaje, że kiedy tylko pojawiła się możliwość uczestnictwa w sesji zdjęciowej, natychmiast zdecydowała się z niej skorzystać. Nawet biorąc pod uwagę, że większość osób, z którymi pracowała, mogłaby być jej wnukami, a pewnie znalazłoby się także kilkoro potencjalnych prawnucząt.

Muszę pani powiedzieć, że cudownie. Początkowo czułam niepokój, bo patrzyłam na te piękne, śliczne dziewczyny i czułam się lekko zdołowana. Ale podczas przygotowań do pokazu na żywo dla Bohoboco zaskarbiłam sobie ich uznanie, robiąc... szpagat. I te piękne, śliczne dziewczyny popatrzyły na mnie i mówią: „Ojej! Ja tak nie potrafię”. No właśnie! No proszę! Należy dążyć do osiemdziesiątki... w szpagacie! (śmiech) I to jest moja rada dla młodych. Niestety stwierdzam z przykrością, że wychowania fizycznego obecnie się w szkołach unika. Rodzice, którzy zwalniają dzieci z zajęć, popełniają ogromny błąd.

Tak, chciałam iść tą drogą, interesowałam się sportem i przypuszczam, że moja sprawność fizyczna jest efektem tego, na co sobie zapracowałam w młodości.

Na szczęście jestem w tym wieku, że nie muszę już wszystkiego lubić. Pozostaję przy rzeczach, które uważam za sprawdzone. Oczywiście, w popkulturze wszystko zależy od tego, kto i jak coś wykonał. Jeżeli coś jest znakomicie zaśpiewane, to dla mnie nie ma znaczenia. Oczekuję profesjonalizmu, dobrego wykonania, dobrej aranżacji i kompozycji. Jeśli te warunki są spełnione, bariera wiekowa nie stanowi problemu. Ważna jest jakość.

Nie powiedziałabym, że mnie coś w ogóle denerwuje w młodzieży. Sama byłam młoda... jakieś trzy pokolenia temu (śmiech). Młodzież oczywiście się zmienia, tak jak zmieniają się warunki, moda, styl „bycia”. Wszedł internet – coś, czego w moim dzieciństwie czy młodości w ogóle nie było. Ale ja lubię młodzież, lubię młodych ludzi, nie czuję się ich mentorką. Mnie samej moja starość nie przeszkadza, może młodym przeszkadza? Nie wiem, mi młodzi ludzie nie wadzą.

Może to dlatego, że ja jestem z rodziny wielodzietnej. Moje wszystkie siostry miały dzieci, wnuki, teraz już mają prawnuki. Ponieważ ja sama nie mam dzieci, zawsze miałam z nimi dobry kontakt i taka sytuacja zachowała się do dnia dzisiejszego. W moim przypadku są to już prawnuki, z trzeciego pokolenia – mam takich bliźniaków, którzy jeszcze teraz do mnie na wieś przyjeżdżają, są bardzo fajni, ja ich lubię i odnoszę wrażenie, że oni mnie też.

W moich rówieśnikach denerwuje mnie, jakby to nazwać, brak tolerancji, przekonanie, że jakieś zasady muszą niezmiennie być respektowane. Owszem, dobre zasady – tak. Ale nie ma czegoś takiego, że jeśli ja jestem do czegoś przyzwyczajona, to tak musi być. Trzeba być elastycznym. Więc najbardziej denerwuje chyba brak elastyczności. Ale wie pani, w środowisku ludzi pracujących na scenie, czy w jakiejkolwiek innej dziedzinie twórczej, aż takie przywiązanie do konwenansu czy do bycia w jakiejś takiej osobności nie występuje za często.

Nie spotkałam się z reakcjami „szokowymi”. Spotkałam się natomiast z niesłychaną aprobatą, szczególnie ludzi młodych. Sama nie jestem biegła w internecie, ale córka siostrzenicy pomaga mi prowadzić Facebooka, gdzie wczoraj pewien młody człowiek, prawdopodobnie dwudziestoparoletni, wyrażał swój zachwyt i aprobatę na mój temat, co było dla mnie niesłychanie takim miłym doznaniem.

Nie, choć przyznaję się, że może nieczęsto zaglądam na „Pudelka”, bo ponoć jest taka strona. Może tam są jakieś negatywne opinie? Kiedyś przeczytałam o sobie: „Co to za sztuka tak wyglądać, jak się ma botoks?”. Nie poczułam się tym dotknięta, wręcz przeciwnie – odebrałam jako komplement.