List młodej, sfrustrowanej lekarki. Było po 10-11 tys. zł, ale w pięciu miejscach pracy. 35h z rzędu, nie widziałam męża

Przyszedł taki dzień, w którym jedynym wyjściem, jakie widzę, jest ta kartka papieru, na której piszę… Rozwiązanie jedyne, aczkolwiek krótkoterminowe. Napiszę. Odstresuję się na kilka chwil, a jutro będzie znów to samo.

Też mam dość. Też chcę godnie żyć. Też jestem zmęczona. Też zastanawiam, czemu „na zachodzie” jest lepiej. Też nie mam pieniędzy na wakacje i tak dalej. Kim jestem? Jestem lekarzem. I tu jest problem. Lekarzom nie wolno strajkować, mówić głośno o zarobkach jest nieetycznie. Trzeba pokornie pracować. I to jest jeszcze większy problem.

Zmęczenie początkowo było do zniesienia. W weekendy nadrabialiśmy „niewidzenie się”. Tylko że taka ilość pracy nie może nie dać się we znaki. Mąż coraz mniej spał. Sen miał czujny do granic możliwości. Zaczęły się spięcia. Przez pół roku takiej pracy przestaliśmy się znać. Przyszło opamiętanie, że trzeba zwolnić. Trzeba dać sobie odpocząć. Zmniejszyliśmy ilość pracy. Postanowiliśmy starać się o dziecko… Kolejny stres. Rok prób i nic. Strach, bezradność, tym większa, że wiedzieliśmy co nas czeka. Jedna, druga wizyta, w końcu wylądowaliśmy u psychologa. Usłyszeliśmy: stres, przepracowanie, tak jak Państwo żyjecie, nie da się długo żyć. Co mieliśmy odpowiedzieć, że tak żyje większość lekarzy? Tu etat, tam pół, trzy godzinki USG, dyżurek jeden, drugi, potem do pogotowia. Tylko, że tak jest.

Rozwiązanie… właśnie jestem w momencie, w którym została mi już tylko ta kartka papieru. Wybór mieliśmy tylko jeden: zacząć pracować normalnie – jeden etat i do domu. Tylko jak to zrobić. Pensja rezydenta to 3170 złotych brutto i tyle. Nic więcej. Po siedmiu latach kształcenia. Dorobić się da tylko kosztem zdrowia, rodziny. Chciałam myśleć, że po specjalizacji jest lepiej, ale nie jest. Wydatki i oczekiwania rosną, a pensja nie. Nigdy do tej chwili nie przyszło mi do głowy, że deklarując poświęcenie swojego czasu dla dobra innych i ich zdrowia, nie będę mogła godnie żyć, kształcić się, założyć i utrzymać rodziny. Tyle się mówi o czasie pracy: strażaków, policjantów, kierowców, maszynistów. Mówi się: ich czas pracy to nasze bezpieczeństwo.

Jak będziesz miał pecha, to trafisz na dzień po dyżurze: 7,5 godzin pracy, 16,5 godzin dyżuru, 7,5 godzin pracy i jeszcze 4 godzinki w przychodni. Razem 35,5 godziny pracy na 48 godzin. Na koniec mogę mylić już ketotifen z ketonalem, ale kogo to obchodzi. Ciebie na pewno nie, bo czekasz na tą wizytę od 3 miesięcy, a pod przychodnią widzisz tylko moje nowe auto.

Punkt widzenia NFZ. Jest lekarz? Jest, to co, że pada na twarz i jest niemiły dla pacjentów, a jego kompetencje skoczył się jakieś 12 godzin temu. Jest nas za mało. Zarabiamy mało – mam na myśli pensję z etatu około od 2400 do 3500 netto w zależności, czy nie masz specjalizacji czy już ją masz. Cała reszta to te godziny "to tu, to tam". Myślałeś o tym kiedyś czytając krzyczący w gazecie nagłówek: „Lekarze zarabiają najwięcej” albo „Lekarz– pewny zawód, pewna kasa”, „Lekarze wśród najzamożniejszych”?

Dziś z zawodu lekarza nie został nawet okruch splendoru, szacunku. Dziś zarabiam tyle, ile zarabiałam w czasie studiów pracując na recepcji siłowni i dwa razy mniej, niż jak w wakacje pracowałam jako instruktor żeglarstwa… Nie łudź się, że mam super auto lub „wypasioną willę”. Mam, jak większość trzydziestolatków, mieszkanie na kredyt i auto w leasingu, wybrałam najtańsze jakie było. To może chociaż mam satysfakcję? Z czego, z pracy? Mogłabym, ale to już tylko okruchy. Jak słyszę „dziękuję” z ust pacjenta, to jest to prawdziwe święto. Częściej „należy mi się”, albo „bo jak nie, to złożę skargę”. Przemawia przeze mnie frustracja? Tak! Wylewam żółć? Tak! Mam dość? Tak!

Zawód lekarza to praca jak każda inna: policjanta, strażaka, księgowej, bankiera. Wybierając studia, ma się dziewiętnaście lat, motywacje do wybory dalszej drogi są różne, ale wspólne jest jedno: jeśli decydujesz się czegoś uczyć, to oczkujesz, że ta wiedza pomoże ci w przyszłości utrzymać siebie i twoja rodzinę. Z tej pracy, tyrając po 12 godzin na dobę, utrzymasz na średnim poziomie rodzinę, tylko dzieci nie będą pamiętać, jak masz na imię. Za jeden etat i górnolotne sformułowania jak „satysfakcja”, „powołanie” niestety nie zrobisz zakupów, ani nie dasz ich dzieciom do zabawy. Nie mówiąc o poziomie stresu, który ta praca generuje. Odpowiadam za twoje zdrowie i życie. Jeśli ze zmęczenie się pomylę, to pójdę siedzieć, ale ciebie już nie będzie.

Jeśli chcesz wstaw w ten tekst zamiast słowa „lekarz”: „ratownik medyczny”, „pielęgniarka”, „położna”, „fizjoterapeuta”, „technik medyczny”. Otrzymasz tę samą gorzką prawdę. Następnym razem, gdy „ten konował” będzie niemiły, pomyśl, że nie widział od 35 godzin swoich dzieci i już nie wie, do której następnej roboty ma pojechać. Jak będziesz miał ochotę podnieś głos na pielęgniarkę, „bo ta piguła od dziesięciu minut idzie do mamy z kroplówką i dojść nie może”, że pracuje już 40 godzinę i ma naprawdę dość. Jeśli to się nie zmieni, coraz mniej ludzi będzie chciało pracować w polskiej służbie zdrowia. A twoje wnuki nie będą miały się gdzie urodzić. Kropka.