Oni na morzu, one na lądzie. Żony marynarzy

Na początku nie wiedziała dokładnie, z jakimi poświęceniami wiąże się bycie z kimś, kto nie wychodzi każdego dnia o poranku do pracy i nie wraca z niej po godz. 17. Jak twierdzi, miała ogromne szczęście, bo poznała swojego przyszłego małżonka jeszcze zanim ten zaczął większość roku spędzać na morzu. – Mówił mi, tłumaczył, że będzie marynarzem, że będzie pływał, ale do mnie nie do końca to wtedy jeszcze docierało. Po prostu wtedy o tym nie myślałam. Powinnam, ale wtedy liczyło się raczej tu i teraz, a nie to, co się stanie w przyszłości – mówi Katarzyna.

Oprzytomnienie przyszło jednak całkiem szybko, a Kasia po zaręczynach zdała sobie sprawę, że bycie z marynarzem to nie przelewki. – Pamiętam ten moment bardzo dobrze. Byliśmy już narzeczeństwem, mieliśmy wspólne plany i nagle jeden telefon od mojego narzeczonego w mgnieniu oka wszystko przekreślił. Odebrałam słuchawkę, a on mi zakomunikował, że dostał świetny kontrakt i musi z dnia na dzień wypłynąć. Byłam tak zaskoczona tą wiadomością, że powiedziałam mu, że to przecież niemożliwe, żeby wypływał – wspomina. To właśnie wtedy dotarło do Kasi, że związała się z marynarzem, a miejsce marynarza jest na morzu. Oswojenie się z taką myślą nie przyszło jej łatwo, a pierwsza rozłąka, tak jak każda kolejna, nieźle dały jej w kość.

Kasia szybko podlicza, ile czasu w roku jest w domu z dzieckiem sama. – Zazwyczaj to ponad pół roku . To i tak nie najgorzej, zdarzają się przypadki, że marynarze zostają na morzu jeszcze dłużej. Ostatnio nawet mój mąż dostał takie zestawienie - przez dwa lata i trzy miesiące pływał przez 425 dni– mówi.

Pani Wiesława, mimo długiego stażu małżeńskiego, zawsze niepokoi się o męża. Ma ku temu szczególne powody, a jej małżonek może mówić o dużym szczęściu. Podczas jednego z kontraktów mąż pani Wiesławy został uprowadzony przez piratów. I choć brzmi to jak fragment filmu sensacyjnego, w tym wypadku dramat rodziny i porwanego marynarza nie były wymysłem scenarzysty. – To było dla nas wszystkich bardzo traumatyczne przeżycie i choć wszystko skończyło się dobrze, a mąż wrócił cały do domu, to od tamtej pory boję się za każdym razem, kiedy z jakiegoś powodu nie mamy ze sobą łączności – opowiada.

Dziewczyny i żony marynarzy wspierają się, jak mogą. Mimo tego że postanowiły związać się z mężczyznami, których przez kilka miesięcy w roku nie widzą, są zazwyczaj dumne ze swoich partnerów. Niektóre duma rozpiera do tego stopnia, że robią sobie tatuaże utrzymane w stylu marynarskim: kotwice, statki, fale morskie.

Kasia podkreśla, że życie z marynarzem i nieustanne rozłąki, paradoksalnie mają też swoje plusy, których na pewno nie zaznają ci, którzy są w – jak to określa – "stacjonarnych związkach". – Dzięki temu, że ciągle się rozstajemy, nasze uczucie jest nieustannie żywe. Inaczej docenia się też czas spędzony razem. Każda chwila ma wtedy znaczenie, a o monotonii nie ma mowy! Zawsze się coś dzieje, a marynarz, który zszedł na ląd jest żądny atrakcji i nie ma miejsca na nudę. Kiedy jesteśmy razem, nasze życie nie wygląda jak u par z długim stażem.

Pani Wiesława też docenia to, że małżeństwo z marynarzem, nieustanne rozstania i powroty, podtrzymują temperaturę związku. – Nie uważam, że nieobecność męża jest czymś dobrym, ale jeśli można mówić o jakiś dodatnich stronach takiej sytuacji, to rzeczywiście jest tak, że u nas trudno o monotonię, która często wkrada się do małżeństwa.

Lista plusów nie rekompensuje w pełni tęsknoty, ale większość kobiet pozostających w związku z marynarzem docenia też to, że mają czas tylko dla siebie. – Ile kobiet narzeka, że nie ma dla siebie czasu? Mnóstwo! My, mimo codziennych obowiązków i dzieci, mamy dla siebie samych sporo czasu. Często się śmiejemy z koleżankami, że jedną z największych zalet jest to, że możemy spać na środku łóżka i malować paznokcie w sypialni – zauważa Kasia.

Karolina Olszewska, która jest żoną marynarza od czterech lat, spodziewa się właśnie dziecka. Jej mąż przebywa obecnie na kontrakcie, ale tym razem rozłąka jest dla pary wyjątkowo dojmująca. – To już czwarty miesiąc ciąży. Tym razem jest jeszcze trudniej niż zazwyczaj. Mąż jeszcze nie widział nawet USG i trudno nam się odnaleźć w tej sytuacji – mówi. Codzienne rozmowy telefoniczne pomagają, ale, jak przyznaje, wolałaby, żeby mąż był po prostu przy niej. – Dom bez niego wydaje się taki pusty. Zostaje tylko wyczekiwanie na jego powrót – dodaje.

Samotność daje o sobie znać również podczas dni, kiedy wszyscy razem świętują. – Wesela czy Sylwester – wtedy też jest naprawdę ciężko. Znajomi zazwyczaj idą tam razem, a mnie najzwyczajniej w świecie głupio iść samej – mówi Karolina.

– Oni często są wykończeni, niewyspani, a każdy ich dzień na morzu wyznacza określony schemat, od którego nie ma ucieczki: śniadanie, praca, obiad, praca, przed zaśnięciem jakiś film i tak w kółko przez bite parę miesięcy. Marynarze muszą być bardzo silni, żeby przetrwać w takich warunkach – opowiada Kasia.

Marynarz, w przeciwieństwie do swojej dziewczyny czy żony, nie może wyjść i na moment zapomnieć. Nie ma ucieczki ze statku, nie można go opuścić i spotkać się ze znajomymi czy rodziną. Jedyne, co można, to nie dać się zwariować, zacisnąć zęby i czekać na powrót do domu. Czasem bywa to wyjątkowo trudne zadanie.

– Najgorzej robi się wtedy, kiedy rodzą się dzieci. Marynarze bardzo przeżywają, że nie mogą być razem z rodziną podczas ważnych i przełomowych wydarzeń. Moje dziecko w tym roku poszło po raz pierwszy do szkoły, a mojego męża nie było. Wiem, że bardzo to przeżył. Są takie momenty w życiu żony czy dziecka, przy których szczególnie chciałoby się być, a nie można. Takie nieobecności zawsze bolą marynarzy.

Dzisiaj i tak jest lepiej niż kiedyś. Na statkach zazwyczaj jest internet, co ułatwia kontakt z bliskimi. Można też zawsze dzwonić, chociaż praca marynarza nie pozwala na długie rozmowy, a kontakt telefoniczny ogranicza się często do zdawkowej wymiany zdań. Żony marynarzy nie mają lekkiego życia, ale gdyby je zapytać, czy zamieniłyby je na inne, bez wahania i na jednym wydechu zdecydowana większość odpowie, że nie. – Jest specyficznie, ale tak to wygląda i nie chcemy innego życia – mówi Kasia.