Robinson Cruzoe w kosmosie - Ridley Scott uczy, jak przetrwać na Marsie

Porównania z „Apollo 13”, czy innymi filmami, których tematem przewodnim są bardziej, lub mniej problematyczne próby podboju kosmosu wydają się nieadekwatne z powodów, które można określić dwoma słowami: Scott i Weir.

Pomimo tak szerokiego rozstrzału tematycznego, brytyjski reżyser do spraw „pozaziemskich” wydaje się mieć szczególny sentyment, czego dowodem jest chociażby niedawny „Prometeusz” - film, w którym Scott wraca do swoich korzeni. I to dosłownie, bo w opowieść o zagładzie i ponownych narodzinach ziemskiego życia zawiera bardzo jasne odwołania do „Obcego”.

Naukowe zaplecze, jakim dysponuje autor rzuca się w oczy już po przebrnięciu przez pierwsze kilkanaście stron książki, co pozwala sądzić, że również w filmowym „Marsjaninie” będzie więcej „science” niż „fiction”. Weir przyznaje, że do napisania swojego debiutu przykładał się bardzo rzetelnie: - Dla takiego nerda jak ja, szukanie rozwiązań problemów, z jakimi musiał zmierzyć się Mark było świetną zabawą – napisał posłowiu amerykańskiego wydania „Marsjanina”. - Im więcej nad tym pracowałem, tym bardziej uświadamiałem sobie, że właśnie przez przypadek sprawiłem, że praca nad tą książką stała się moim życiowym dokonaniem – przyznał. Nie ma powodów aby mu nie wierzyć – dość powiedzieć, że na potrzeby powieści Weir stworzył program komputerowy wyznaczający orbity, współrzędne których podaje w książce.

Do stworzenia krajobrazu Marsa zużyto cztery tysiące ton ziemi pasującej kolorytem i strukturą do jordańskiej doliny Wadi Rum – prace nadzorował gleboznawca, Roger Holden. Zajęło mu to dwa miesiące. - Zbudowaliśmy też specjalną szklarnię przypominającą tę, w której Watney próbuje wyhodować ziemniaki i zasadziliśmy tysiąc dwieście bulw – mówi.

Z kolei łazik, który widzimy w filmie, bazowano na łaziku Curiosity. Za projekt odpowiadają Arthur Max i Oliver Hodge, a za wykonanie – firma Szalay Dakar specjalizująca się w konstrukcji samochodów wyścigowych. Przy budowie dwóch łazików pracowały dwadzieścia dwie osoby należące do ekipy filmowej i piętnastu pracowników Szalay Dakar. Projekt składa się między innymi z drzwi skrzydłowych typu mewa i jest wyposażony w dwulitrowy silnik oraz panele słoneczne. – Zależało nam na tym, by łazik był napędzany energią słoneczną, bo to istotny element fabuły – pojazd może pokonać jednorazowo do czterdziestu kilometrów, co stanowi dla Watneya kolejne wyzwanie – mówi spec od efektów specjalnych, Glenn Marsh.

Wnętrza Hermesa – promu, w którym Whatney na Marsa dociera, są białe w hołdzie „Odysei kosmicznej 2001”. Charakterystycznym elementem jest długi korytarz prowadzący do pomieszczenia, w którym znajduje się przyrząd symulujący działanie grawitacji. Przy projektowaniu go brał udział Rudi Schmidt – naukowiec współpracujący z Europejską Agencją Kosmiczną. - Takie urządzenia są bardzo ważne. Astronauci muszą poddawać swoje ciała działaniu grawitacji, bo jej brak poważnie odbiłby się na ich zdrowiu - wyjaśnia.