Śniadanie w Pendolino prawie jak do łóżka

Kto by się przejmował pozostawionym na peronie pakunkiem, kiedy już za chwilę, już za momencik koła Pendolino pójdą w ruch, para - buch, a ja – mlask – rozpłynę się nad wliczonym w cenę biletu śniadaniem, które obsługa wagonu przyniesie mi bezpośrednio na miejsce. Takie, między innymi, udogodnienie dla pasażerów pierwszej klasy postanowiło wprowadzić PKP Intercity. naTemat.pl postanowiło więc sprawdzić, jak wygląda podróż z posiłkiem na pokładzie Pendolino.

Przewracanie stron być może trwało by dłużej, gdyby nie to, że obsługa, zgodnie zresztą z oczekiwaniami, zaczęła serwis. Na początek – kawowy lub wedle życzenia – herbaciany. Do tego coś słodkiego.

– Dobra ta jajecznica? – zagadnął mnie siedzący obok siwy jegomość, a ponieważ zaskoczył mnie pomiędzy jednym kęsem, a drugim, zdołałam jedynie w miarę entuzjastycznie wymamrotać „Mhm!”. – Ja wziąłem rogaliki i teraz chyba pani zazdroszczę – stwierdził wzdychając. Obawy okazały się przedwczesne i zdecydowanie niepotrzebne, bo chwilę później przed moim sąsiadem postawiono talerz z francuskimi wypiekami i słuszną porcją konfitury. Nie pytałam czy dobre, bo teraz to ja zaczęłam zazdrościć. Wystarczyło kilka minut i po całkiem sporych rogalach pozostały jedynie okruszki.

Pendolino dociera do Krakowa w dwie godziny z niewielkim hakiem i powiem szczerze, że zaaferowana całym tym śniadaniowym zamieszaniem, nie zauważyłam, kiedy zleciały.

Wtóruje mu kierownik pociągu – Adam Łaciak: – Więcej pracy ma pewnie obsługa Warsu. Rano trzeba wydać nie kilkanaście, ale kilkadziesiąt jajecznic. Ale za to do pociągu można wsiąść właściwie w kapciach, a śniadanie w Pendolino dostaniemy prawie jak do łóżka– uśmiecha się.

Pytam więc obsługę, czy wydawanie dodatkowych posiłków to dla nich duże obciążenie. W odpowiedzi, zarówno kelnerzy jak i kucharz tylko z uśmiechem kręcą głowami. – Nie mieliśmy jeszcze żadnych skarg – mówią z dumą. Przyznam szczerze, że moją jedyną obawą w związku z „dostawą” posiłków do miejsca siedzącego była... porcelanowa zastawa. Pendolino to bardzo nowoczesny, ale jednak pociąg - drobne „turbulencje” mogą się zdarzyć.– Jeszcze nic nikomu na głowę nie spadło – uśmiecha się zawadiacko pan kucharz.

Jeśli nie gustujecie w tradycyjnych potrawach kuchni polskiej, do wyboru jest jeszcze penne ze szpinakiem i sałatka za kaczką. Garnitury już nie są „obowiązkowe” – obok mnie siedzi chłopak w skórzanej kurtce i czapce z daszkiem, za nim – dziewczyna w kapeluszu z dużym rondem, a parę siedzeń dalej - aż podsłuchuję ich o czym rozmawiają, żeby się upewnić – grupa studentów.

Podczas wyboru napojów po raz pierwszy widzę wyraz niezadowolenia na twarzy pasażera. – Łee... Energetyków nie macie? – pyta chłopak „z daszkiem”, ostatecznie decydując się na colę. Ja też postanawiam powydziwiać, ale przy okazji zamawiania posiłku. - Hym... a ta kaczka to dobra? - podpytuję panią kelnerkę. Oczywiście, bardzo dobra. Podana na miksie sałat – rucola, cykoria, radicchio. Nie powiem, pani kelnerka znajomością składników bardzo mi zaimponowała (po cichu googlam to ostatnie – dla zainteresowanych: „włoska cykoria” o biało-czerwonych liściach).

– A wie pani co, właściwie to nie jestem głodna, może mi to Pani spakować? – pytam i oczami wyobraźni widzę, jak kozaki na moich stopach zamieniają się w zapięte rzepami na białych skarpetach sandały, a pod nosem rośnie wąs. Z dziennikarskiego obowiązku postanawiam jednak sprawdzić, jak obsługa poradzi sobie z przysłowiowym „januszem”. - Podać pani również jednorazowe sztućce? - uśmiecha się kelnerka stawiając na moim stoliku sałatkę w plastikowym pojemniczku. Kręcę głową, ale bardziej z niedowierzania, a nie dlatego że gardzę zapobiegliwością pani z obsługi. – Zostawię – mówi kładąc komplet jednorazówek na blacie. Widać w Pendolino nawet „janusz” zasługuje na odrobinę luksusu.