Rebellook: Chodzę w jednych Levisach non stop. Człowiek stylowy nie musi być ubrany w modne rzeczy

Ona i inne popularne blogerki mają bardzo młodzieżowy styl i to nie jest wcale złe. Przede wszystkim one są młodsze, nie mają dzieci, funkcjonują w zupełnie innych realiach niż ja. Jak zakładałam Rebellook, to blogowanie jeszcze nie było popularne. Prawie nic się o tym w mediach nie mówiło. Miałam już za sobą doświadczenie zawodowe w dziennikarstwie i w PR-rze mody, założyłam bloga, bo pomyślałam, że jestem w takim momencie życia, że to fantastyczny pomysł. Robię zdjęcia i uwielbiam stylizację i chcę zrobić to inaczej, lepiej, po swojemu.

Ta etykietka mi na początku zaszkodziła, ale być może teraz jest inaczej, bo nie czuję się taką osobą. Zakładałam tego bloga z pomysłem, z wiedzą, że chcę pokazywać to, co umiem robić, i to się udaje.

Kiedy 4 lata temu go zakładałam, to należałam do subkultury punkowej i sercem i ciałem byłam z nią związana. Nazwa bloga była dla mnie naturalna. Teraz ciężko jest u mnie odnaleźć takie typowo punkowe korzenie, choć nadal słucham tej muzy, to mam już dwójkę dzieci, poważne kontrakty, firmę i ten blog też się przeobraził. Myślę, że ta nazwa jest wciąż aktualna, staram się nie brać z wieszaków tego, co jest oczywiste, tylko pokazywać swój styl. Staram się robić tylko to, co mi się podoba.

Jeżeli ktoś jest stylowy, to niekoniecznie musi być ubrany w supermodne rzeczy. Czasami może to być t-shirt i wytarte jeansy, ale zawsze sednem stylizacji jest sam człowiek. Jeżeli dobrze się czuje w tych ciuchach, ma ciekawy charakter i jest interesującą osobą, to ten styl zawsze będzie z niego emanował. I nieważne, czy założy pstrokaty sweter czy wytarte jeansy, od razu widać, czy te rzeczy są zgrane z jego charakterem. Jeżeli podoba mu się ten sweter, to będzie to dla niego rzeczą uniwersalną. Będzie go nosił przez wiele sezonów, zagości w jego szafie na stałe. Styl jako taki sam w sobie nie może być uniwersalny, bo wszyscy nosilibyśmy mundurki, a chyba nie o to chodzi w tej całej zabawie.

Prowadziłam ostatnio warsztaty ze stylizacji i właśnie od tego zaczęłam. To przede wszystkim musimy być my. Musimy dobrze czuć się ze sobą. Potem jest klasyka, świadomość sylwetki i na końcu przydaje się znajomość trendów. Ta ostatnia rzecz jest tak naprawdę opcjonalna i zależy od tego, czy powiemy sobie, że interesujemy się modą.

Ilu ludzi – tyle charakterów. Jestem jak najdalej od tego, żeby mówić ekscentrykom, w jaki sposób mają się ubierać. Ekscentryk ekscentrykowi nierówny, więc jeden będzie fantastycznie wyglądał w czarnym golfie i w czarnych spodniach, a drugi w tęczowych. Nie ma zasady. Jest pewna wada takiej swobody – ostatnio zasłyszałam rozmowę, nie pamiętam nawet gdzie dokładnie, ale jej sens był taki, że w szkole uwielbialiśmy bawić się modą, a w tym momencie, jak patrzymy na stare zdjęcia, to tylko i wyłącznie ci, którzy non stop ubierali się wtedy na czarno, nie wstydzą się swoich stylizacji.

Warto pamiętać, że moda musi przede wszystkim być użytkowa. Wielkie wyjścia, kiedy musimy się poświęcić, są od czasu do czasu, na co dzień stylizacja musi być wygodna i dopasowana do naszego trybu życia.

To ważne, by mieć świadomość ograniczeń swojej sylwetki. Jeżeli chodzi o moje czytelniczki, zadają konkretne pytania typu – „czy mam założyć to i to?”. Mało jest takich ogólnych pytań typu "co mam dobrać do sylwetki?". Być może dlatego, że przez internet trudno jest na takie pytanie odpowiedzieć. To są raczej dylematy w stylu: "mam duży biust i czy będzie mi pasować ta bluzka?”. Ja wtedy odpowiadam, czy tak, czy nie.

Zawsze zwracam uwagę na kobiecą sylwetkę, żeby wydobyć z niej to, co jest naprawdę piękne, a ewentualnie ubraniami przykryć mankamenty – do tego między służą ciuchy. Możemy się złą stylizacją bardzo skrzywdzić, jednak ubranie służy nam wdzięcznie do tego, żeby podkreślać nasze walory.

Uwielbiam ołówkowe spódnice i botki. Taka sylwetka jest teraz mocno pożądana i bardzo mi się podoba. Natomiast jestem świadoma tego, że moje dość okrągłe łydki, które wystają pomiędzy tą spódnicą a tymi botkami, nie są takie, jak zakłada moja idealna wizja. Jednak ta spódnica, która jest taka piękna i te botki, które tak fantastycznie z nią współgrają – kuszą i zakładam je mimo wszystko przymykając oko. Nie jest to też bardzo rażące, mój facet mówi, że tego nie widzi. To są takie małe błędy. Rażących błędów staram się nie powtarzać.

Kiedy wychodzę na imprezy i fotografują mnie na ściankach, to potem widzę dużo niedociągnięć w swoim stylu. Non stop staram się nad tym pracować. Jak staję przed lustrem, to wydaje mi się, że wszystko jest ok. Potem oglądam zdjęcia ze ścianki i widzę rzeczy, których normalnie nie dostrzegam.

To jest jeden z mocnych trendów w Polsce, widać to na przykład po imprezach modowych takich jak Hush. Podobnie jak z boomem na szafiarki, był również boom na polskich projektantów i to hasło też w pewnym momencie nabrało pejoratywnego wydźwięku. Teraz zostali najbardziej wytrwali i najlepsi, którzy dbają o to, żeby materiał był odpowiedni, by kroje były przemyślane, by wyróżniać się zarówno jakością, jak i pomysłem. To ludzie, którzy dbają o swój produkt.

Na przykład Natalia Siebuła, która jest fantastyczną niszową projektantką mody z gigantycznym portfolio. Jest młodsza ode mnie chyba 10 lat i wypuściła już ileś tam mikro kolekcji, jest niesamowita. Jest też polska marka Dream Nation, która też bardzo dba, żeby te materiały były inne. Luzia inwestuje w kolor, czego nie robią inni projektanci. To ich wyróżnia, chociaż w Polsce nikt nie kupuje kolorowych ubrań, ale oni wychodzą na zagraniczne rynki. Jest to sprzedaż antymasówkowa, a produkt bardziej luksusowy, taki trochę snobizm, ale w pozytywnym znaczeniu.

Wychodzę z założenia, że mam tę swoją bazę, która będzie mi do wszystkiego pasowała. Lepiej jest dać mniej, coś odjąć. To jest podstawa w moim ubieraniu się. Ja się po prostu dobrze czuję w tych stonowanych kolorach. Pamiętam, że jak byłam mała, to zainspirowałam się Justyną Steczkowską z czasów „Dziewczyny Szamana”. W podstawówce jako 'outsider' byłam jej totalną fanką. Kiedyś w jakiejś gazetce dla dziewczyn zobaczyłam czarno-białą stylizację Justyny, w przypływie impulsu wywaliłam z szafy wszystkie kolorowe rzeczy, i ułożyłam tam tylko białe i czarne. Moja mama była na mnie wściekła, ale nie dałam się, powiedziałam, że nic innego nosić nie będę. Chyba już mi tak zostało, a mama to zaakceptowała. Zawsze podstawa to będzie czerń.

Tak, dlatego fajnie jest później wyeksponować coś kolorowego. W mojej ostatniej stylizacji główną rolę odegrała czerwień. To jest kolor mocno nacechowany kulturowymi aspektami, zazwyczaj jest seksowny. Nie zawsze chcę wyglądać jak seksbomba czy jak jakaś drapieżna kotka. Kolor bardzo cechuje nasze ubranie. Tak jak mówiłam na samym początku, w stylizacji chciałabym wyrazić swój charakter. Żeby te ciuchy były przedłużeniem mojej osoby, a nie, żeby to one mnie określały z góry – to jest chyba najważniejsze.