Od pucybuta do startupowca – biznesy nad Wisłą nadal buduje się ciężką pracą

Maciej Szumski rozkręcał biznes, mając dwadzieścia kilka lat, pomysł i marzenie, aby odnieść sukces. Na sugestię, że gdyby nie panująca w połowie lat 80. moda na dzwony, w niczym nie różniłby się od dzisiejszego startupowca, prezes Szumski dorzuca jeszcze jedno kryterium: – Chciałem zbudować fabrykę. Dzisiaj nie jest to możliwe – tłumaczy. Zgadza się jednak, że zarówno wtedy, jak i teraz, na pierwszym miejscu pozostaje etyka pracy i mozolne dążenie do celu. – Rozwijaliśmy się powoli. Na początku zatrudniałem dwie osoby, które zresztą pracują u mnie do dziś. Po kilku latach pracowników było 15, dzisiaj zatrudniamy 250 osób. Przed emeryturą chcę dobić do 500 – informuje.

Młodzi przedsiębiorcy są świadomi, że sukces również nie bierze się z marzeń o jednorożcach, hasających po kalifornijskich plażach – na brzegach Wisły pasą się co najwyżej konie pociągowe. – W Polsce „unicornów”, czyli firm, których wartość w krótkim czasie osiąga miliard dolarów, nie uświadczymy – mówi Michał Juda, potwierdzając tym samym słowa prezesa Szumskiego. Tym, co przesądza o być albo nie być danej firmy, jest poziom determinacji i zaangażowania. – Marzenia są ważne, owszem, ale tym, z czym trzeba się zmierzyć i jednocześnie tym, na czym najwięcej osób odpada, są kwestie operacyjne – codzienna egzekucja, wypełnianie setek arkuszy w Excelu, zarządzanie zespołem, organizacja biura i tak dalej – przekonuje.

– Ograniczenia każdy przedsiębiorca ma w swojej głowie – przekonuje prezes Szumski. – Wielu młodych myśli, że fortunę można zrobić ot tak. I ci się na tym przejadą. Wiem jednak, że jest też wielu, którzy potrafią zakasać rękawy i są gotowi przez kolejne 30 lat ciężko pracować – mówi z nadzieją prezes.

Martyna Zastawna pomysł na biznes również znalazła rozwiązując problem, dla odmiany – swój własny. – Buty były moją pasją od zawsze. Pewnego dnia zaczęłam szukać w internecie sposobów na wyczyszczenie jednej z ulubionych par. Okazało się, że nie istnieją firmy, które takie usługi świadczą. A że na przestrzeni tygodnia doczyszczenie ukochanych trampek stało się moją obsesją, stwierdziłam, że osób zmagających się z podobnym problemem musi być więcej – tłumaczy „pucybutka”.

Założycielka WoshWosh, oprócz determinacji, ma niezachwianą wiarę w sukces: – Zanim otworzyłam firmę, miałam bardzo dobrą pracę, którą właściwie lubiłam. Zawsze jednak marzyłam, żeby robić coś swojego. Decyzję o odejściu podjęłam w trzy tygodnie – wspomina Martyna Zastawna.

– Obecnie tworzy się naturalna przestrzeń dla firm ambitnych. Polskie przedsiębiorstwa nie konkurują już ceną, bo tańsze produkty można bez problemu znaleźć gdzie indziej. Nasza przewaga leży w innowacyjności – tłumaczy prezes Szumski. Showroom i Wosh Wosh to dowody na to, że w tej kwestii Polacy nie mają się czego wstydzić, podobnie jak posiadania wrodzonego genu pracoholizmu.

W bajce o własnym startupie nad Wisłą występuje jednak czarny charakter o imieniu brak funduszy – problem, z którym niemal każda nowo powstała firma musi się mierzyć. – Startupom „rzemieślniczym”, takim jak nasz, trudniej pozyskać inwestorów. Na razie zainwestowałam pieniądze odłożone na mieszkanie. Wosh Wosh jest jednak jedynym tego rodzaju zakładem w Europie. Z tego co wiem, w USA też nie ma podobnego. Mamy więc szansę – odpowiada pewnie Martyna Zastawana.

Wątek inwestora, który w odpowiednim momencie rzuci na stół sakiewkę ze złotymi monetami, pojawił się już w bajce o Showroomie – w portal zainwestowała niemiecka Burda. Michał Juda zapewnia jednak, że wcale nie zmieniło to statusu firmy: – Zyskaliśmy takiego „starszego brata”, który nam pomaga, ale codzienne funkcjonowanie nadal pozostaje w naszych rękach. Nie zamierzamy przekształcić się w „korpo” – nasze podejście zawsze pozostanie startupowe, niezależnie od tego, jakie będziemy wypracowywać zyski – zapewnia.