Kuba Sienkiewicz opowiada nam o swoim występie w Opolu. Dopisana zwrotka miała być jeszcze mocniejsza[Wywiad]

Zaimponował mi Jan Pietrzak, jak na scenie literacko-muzycznej niespodziewanie zamanifestował swoje poparcie dla idei budowy łuku tryumfalnego w Warszawie. Chciałem być taki jak on. Jak na razie bohatersko znoszę wszystkie obelgi i pochwały, ale może niedługo załamię się psychicznie.

Nie widziałem.

Piosenka "Kiler" ma otwartą formę po ostatnim refrenie. W tym miejscu podczas wykonania na żywo zawsze pojawia się tekst improwizowany, który przechodzi płynnie w swobodne solo saksofonu. Tekst zależy od bieżącego kontekstu, dlatego tym razem postanowiłem pożartować z języka znanego z mediów – języka, który mnie śmieszy jak i – nie ukrywam – drażni. Podobne wygłupy wykonujemy podczas piosenki "Dr Dyzma". Tu jeszcze dochodzi choreografia za każdym razem inna. Gdybyśmy się nie bawili, nie wytrzymalibyśmy ponad 25 lat na estradzie w jednym zespole.

Miałem ogólny zarys. Rzeczywiście chciałem dać na koniec coś mocniejszego, ale jak już wspomniałem, nie dogadałem się wcześniej z zespołem co do formy utworu.

Nie wiedzieli. Ja za każdym razem śpiewam inny tekst. Nie trzeba ich mieszać do tego, co się działo. Zrobiłem to z własnej inicjatywy i jak wspomniałem, chodziło mi tylko o wyszydzenie języka manipulacji i agresji. W tym języku padają takie słowa jak "sort" i "kategoria" w bardzo niedobrym kontekście.

Nie ma w naszym kraju sił aż tak szybkiego reagowania. Można rozpoznać wrogi samolot, dron czy rakietę i błyskawicznie go zniszczyć, ale ocenić w takim tempie, co wyrabia wykonawca na scenie, to przekracza ludzkie możliwości.

Rzadko jestem w Opolu w amfiteatrze, już częściej na małych scenach. Wbrew pozorom, dużo przyjemniej jest wykonać cały recital niż wychodzić na jedną piosenkę. Ale raz na kilka lat trzeba wziąć udział w takim przedstawieniu. Zespół Elektryczne Gitary nie należy do tych wykonawców, którzy się obrażają, totalnie bojkotują itp.

Do 2015 roku też szliśmy nieco pod prąd, nabijając się z poprawności politycznej, unijnych procedur, ujednoliconej obyczajowości, kultury masowej, konsumpcyjnego modelu życia. Zawsze szukaliśmy inspiracji w sprzecznościach, własnej słabości, niekonsekwencji, w nadęciu i w upadku człowieka. Bawiliśmy się deformacją języka. Nie można wykluczyć, że przy takiej metodzie pracy, w obecnych warunkach będzie jeszcze większe pole do popisu.

Obserwując estradę i wydawnictwa widzę, że są twórcy bardziej ode mnie zaangażowani w sprawy społeczne na bieżąco. Ja owszem lubię, jak widać, puścić oko, deformując jakąś swoją piosenkę albo dobierając i komentując odpowiednio repertuar. Natomiast po roku 89 nie piszę już piosenek zaangażowanych politycznie i społecznie. Robiłem to w latach 80. Śpiewałem je na niezależnych występach i rozpowszechniałem nagrania. Szybko straciły one kontekst i obecnie są zupełnie niekomunikatywne. Bezpieczniej czuję się podejmując tematy historyczne. Ludzkie losy z perspektywy czasu są bardzo ciekawe, a historia się powtarza. Protest-songi są dziś już nieprzydatne. Piosenka autorska już nie pełni obecnie tej funkcji kodu porozumienia, jak dawniej – przejęły ją media społecznościowe.

Mogę do tego jeszcze dodać, że moi rodzice już pracują w UB, ja otrzymałem specjalne honorarium, jestem lekarzem przyjmującym łapówki i pracownikiem służby bezpieczeństwa. Mogę teraz na własnej skórze przekonać się, jak pewne postawy światopoglądowe opierają się na urojeniach i określonym stanie umysłu i że żaden racjonalny dialog ani polemika nie wchodzą w grę.

Piosenki, które wydałem na początku lat 90. powstały za PRL. Byłem entuzjastą przemiany roku 1989 i niczego nie kontestowałem. Moje poruszanie się pod prąd polegało na tym, że z uporem używałem formy piosenki autorskiej, która nieuchronnie traciła na znaczeniu, a do tego włączałem do repertuaru utwory swoich idoli - bardów piosenki niezależnej – Kleyffa, Kelusa, Grześkowiaka. Na domiar złego trwałem przy archaicznym big-beatowym opakowaniu muzycznym. W latach 80., kiedy pisałem piosenki zaangażowane społecznie, posługiwałem się językiem ówczesnych mediów. Zanosi się na to, że teraz ta metoda pisania sama się będzie narzucała.

"Polska w ruinie" to kłamliwe hasło z kampanii wyborczej - niestety obraźliwe dla wielu Polaków, którzy wykonali sporą pracę z poświęceniem. Takie rzeczy trzeba wyszydzać. Jako śpiewający autor mam funkcję błazna, a błazen powinien szydzić, to jego naturalna rola.

Nie przechodzę. Nie mam szans. Mam poglądy elitarne. Działanie dla szerokich rzesz jest według mnie niecelowe.

Tak. Nowa płyta właśnie się ukazuje. Nosi tytuł „Czasowniki”. Jesienią 2015 Narodowe Centrum Kultury zamówiło u nas piosenki na okrągłe rocznice w 2016, czyli na chrzest Polski 966, zamach majowy 1926, powstanie węgierskie i Poznań 1956, Radom i Ursus 1976. W bieżącym roku Uniwersytet Warszawski poprosił o piosenkę na swoje 200-lecie. W ten sposób osią nowego programu stały się piosenki z szóstką. Drugie tyle utworów na płycie „Czasowniki” to inne obrazki z historii Polski. Razem 12, jak na tarczy zegara.

Dla Jarosława Kaczyńskiego śpiewałem 9.11.2015 w siedzibie Towarzystwa Patriotycznego. Wykonałem mini-recital o tematyce historycznej. Słuchał mojego występu, mimo że robił wrażenie ogromnie zmęczonego.

Nie wiem. W ogóle żaden buntownik. Błazen raczej. Wybieram to, co mi bliskie i czasem z tego wychodzi bunt, a czasem zwykła koniunktura.

Określenie "dobra zmiana" jest również psychologiczną manipulacją wyborczą służącą pozyskaniu poparcia ludzi niezadowolonych i również obraźliwą dla osób pełniących dotychczas służbę publiczną oraz dla wszystkich, którzy czuli się dobrze we własnym kraju.