PiS tworzy republikę kolesi, bo "PO robiła to samo". Nieprawda – te statystyki pokazują co innego

Roszady po zmianie władzy to norma, ale miotła PiS jest szczególnie szeroka. Podczas rządów SLD (2002-2005) usunięto nieco ponad 55 proc. prezesów obsadzonych przez poprzednią partię. W 2005 r. po półroczu pierwszych rządów PiS wymieniono 46 proc. prezesów. Aktywniejsza była Platforma, która zmieniła dokładnie 10 proc. foteli więcej, ale skala działań PiS nie ma porównania.

Część problemów oficjalnie miała rozwiązać nowelizacja ustawy o służbie cywilnej, która wprowadza zakaz członkostwa w partii dla urzędników. Nie ma natomiast problemu z członkostwem przed objęciem stanowiska. Z 1580 zatrudnionych osób po wejściu w życie nowych przepisów zwolniono 212 osób.

Na wyższe stanowiska zatrudniono 131 osób spoza korpusu SC, ale oficjalnie przyznano, że część z nich mogła wcześniej pracować w administracji państwowej. Jednocześnie nowa ustawa zmieniła m.in. zasady naboru dyrektorów, którzy od tej pory nie są wybierani w otwartym konkursie, tylko powoływani na zasadach kodeksu pracy.

Nie ma również problemu, aby prawo naginać do bieżących potrzeb. Bartłomiej Misiewicz, podopieczny ministra Macierewicza, w dokumentach rekrutacyjnych określił się jako „administratywista”, co w założeniu oznacza absolwenta. Problem w tym, że Misiewicz studiów nie skończył. Nie przeszkodziło to nikomu w zatrudnieniu go we władzach Polskiej Grupy Zbrojeniowej, czy obsadzeniu go jako szefa gabinetu Macierewicza. Mało tego, ze względu na ten „problem” PGZ zmieniła statut i od tej pory do rady wystarczy sama matura.

Platforma nie zmieniała prawa w tak oczywisty sposób, ale w praktyce to w niczym nie przeszkadzało. Kiedy w konkursie wybierano nowego szefa NASK, pojawiły się wątpliwości co do jego przebiegu. Nagle okazało się, że związanego z ABW Michała Chrzanowskiego ocenia Piotr Durbajło, jego były zastępca w ABW. Walory inne niż wykształcenia doceniała także poprzednia władza. Jacek Zakrzewski dostał posadę w Polskiej Akademii Nauk bez dyplomu, za to z wyrokami sądowymi.

Ogólnopolskim skandalem skończył się nabór na dyrektora śląskiego NFZ. W konkursie wybrano popieraną przez PO Ewę Momot, prawniczkę bez doświadczenia w zarządzaniu dużymi instytucjami. Odpadły kandydatury dyrektorów szpitali i byłego prezesa NFZ.

PiS za cel obrał sobie zmiany we wszystkich instytucjach. Aby było to możliwe, tuż po objęciu władzy rozpoczął agresywną politykę kadrową, która poza spółkami objęła także media i prokuraturę. W wielu przypadkach kadry były zresztą przygotowane już wcześniej. W ciągu pół roku doszło do 200 „osobistych” nominacji na stanowiska w spółkach. To prawie połowa sumy nazwisk z niesławnej listy wstydu PO, na której zapisanie partia Tuska potrzebowała czterech lat.

W 2012 r. co drugi stołeczny radny zarabiał w instytucjach rządowych i samorządowych, takich jak Polski Holding Nieruchomości czy Wojskowa Agencja Mieszkaniowa. Dla przykładu Mazowiecka Jednostka Wdrażania Programów Unijnych, zarządzana przez Wiesława Raboszuka, radnego PO, na 300 pracowników miała na etacie 60 działaczy PO, lub ich krewnych. Kiedy zaproponowano ustawę, zgodnie z którą o wejściu do rady nadzorczej państwowej spółki miałby decydować dziesięcioosobowy komitet, ta została zablokowana przez Grzegorza Schetynę.

Przed ostatnimi wyborami Jarosław Kaczyński zapowiadał ogromne porządki w spółkach skarbu państwa i reformę administracji publicznej. Wygląda na to, że same hasła prezesa nie wystarczą do uzdrowienia systemu. Co więcej, wymienione powyżej dane pokazują, że błędny jest argument PiS, że obecny skok na stanowiska jest usprawiedliwiony, bo "PO robiła tak samo". Owszem, poprzednia władza nie ustrzegła się podobnych patologii. Ale skala zjawiska w przypadku prezesa Kaczyńskiego i jego ludzi przekracza wszelkie wyobrażenia.