Robert Biedroń w nowej książce opowiada o trudnym dzieciństwie. Ta tragiczna historia może mu pomóc politycznie

Nie oszukujmy się – mało kto wybiera polityków z powodu programu. Liczy się się wizja, ale przede wszystkim wizerunek. To, czy polityk jest lubiany, czy dobrze wygląda, czy wyborcy się z nim utożsamiają – czy uważają, że polityk proszący o ich głos jest taki jak oni.

Chyba najważniejszy. Bo pokazujący dużej grupie wyborców, że Biedroń to nie tylko warszawka i Parady Równości, ale też człowiek taki jak oni, z podobną przeszłością, z podobnymi problemami. A przede wszystkim dający nadzieję, że z tych problemów można wyjść na prostą.

W swojej książce "Pod prąd", która właśnie trafiła do księgarń, Robert Biedroń opowiada o dzieciństwie, które spędził w niewielkim Krośnie na Podkarpaciu. Już ten element biografii polityka może mu pomóc w dotarciu do wyborców z tzw. "Polski B". Jednak przez ostatnie lata raczej starał się ukryć, niż wyeksponować swoje podkarpackie korzenie, bo politycznie związał się z Pomorzem (najpierw jako poseł z Gdyni, a teraz jako prezydent Słupska).

Polityk nie mówił także o swoim rodzeństwie, a ma dwóch braci i siostrę. – Jestem najstarszy. Kolejny jest Rafał, o dwa lata młodszy, z którym tak naprawdę się wychowałem. Byliśmy przyjaciółmi. Jest jeszcze Krzysztof, młodszy o sześć lat, i Monika o osiemnaście – relacjonuje w książce.

I opisuje, jak bił się z bratem, nawet w szkole, przez co rodziców ciągle wzywano na dywanik. Jak w ramach zemsty za przegrane walki organizował banki, w których brat przegrywał pieniądze. Jak był liderem podwórkowej bandy. Jak razem z kolegami odkryli bunkier. Jak zostali złapani na granicy czechosłowackiej i przez kilka godzin przetrzymywani przez strażników granicznych. Jak w szkole średniej uciekał na wagary.

O ile mało kto dzieli doświadczenia walki o prawa mniejszości, o tyle właściwie każdy bił się z bratem/siostrą, bawił się z kolegami z podwórka czy narozrabiał w szkole. Dlatego politycy w kampaniach tak często opowiadają o swoich szkolnych czy studenckich czasach – bo jeszcze wtedy byli tacy jak my, wyborcy.

Rodzice przyszłego prezydenta Słupska byli nauczycielami, pracowali w technikum naftowym. W połowie lat 80. wyjechali za chlebem do USA. Robert Biedroń miał wówczas 18 lat i był już niezależny. Z rodzicami wyjechała tylko jego najmłodsza siostra, ale po kilku latach wróciła do Polski, bo miała problemy z zaaklimatyzowaniem się w Stanach. Najstarszy z braci przerwał studia, wziął urlop dziekański i zaczął się opiekować siostrą.

Biedroń opisuje też relacje z rodzicami po ich powrocie do Polski, kiedy był już dorosłym i niezależnym człowiekiem, z rozwijającą się karierą polityczną. Opowiada o swoim żalu, że nigdy nie porozmawiał z ojcem o dzieciństwie i o powodach jego zachowania. – Dzisiaj, gdy już nie żyje, żałuję, że zabrakło takiej rozmowy – mówi.

Te wszystkie wydarzenia z pierwszych lat życia Biedronia pokazują jego inny wizerunek, bardziej egalitarny, z którym może się utożsamić większa liczba wyborców. Nie tylko tych, którzy będą wybierać prezydenta Słupska, ale może lidera partii walczącej o władzę czy prezydenta kraju. A Biedroń kilkakrotnie daje znać, że choć dzisiaj skupia się na Słupsku, to myśli o czymś większym.