Portret pierwszej damy. Widzieliśmy "Jackie" i trudno będzie nam to zapomnieć

Niewysoka brunetka spogląda przez okno wiejskiej rezydencji. To już ostatnie dni jesieni, pożółkłe liście okrywają trawnik, na podjeździe zjawia się taksówka. Minął tydzień od zamachu na Johna F. Kennedy'ego, z auta wychodzi dziennikarz magazynu "Life". Wie, że spotkanie z Pierwszą Damą odmieni jego życie. Jest cynicznie szczery i gotowy na wszystko. Nie ma pojęcia, że będzie miał godną przeciwniczkę. Drzwi otwiera mu kobieta o bystrym spojrzeniu, która zaraz z papierosem w dłoni odegra przed nim doskonały spektakl.

Na pokładzie Air Force One panuje zamieszanie. Umarł prezydent, nowy właśnie odbiera gratulacje. Obok stoi ona, unosząc lekko brwi. No tak - zdaje się myśleć. Nikt nie oczekuje, że głosem amerykańskiej, potulnej żony rozstawi wszystkich po kątach. Robi to. Nadal jest pierwszą damą i korzysta z tego po raz pierwszy na własnych warunkach. Nikt nie powie jej, że nie może wyjść z samolotu w zakrwawionej różowej garsonce, ani że mąż spocznie w rodzinnym grobowcu.

Jackie postawi na swoim, a później się upije. Lejąc alkohol do kieliszka założy każdą elegancją sukienkę, jaką ma i zatańczy do ulubionego "Camelotu". Zapłacze przez chwilę, wypali szóstego papierosa i powie dzieciom, że tatuś musiał iść do nieba. Wszystko na zbliżeniu. Liczy się tylko ona. Każdy grymas, zmarszczka na czole, spojrzenie. Intymny obraz kobiety, która jako pierwsza mieszkanka Białego Domu otwiera jego podwoje przed mediami. Wyprostowana z przyklejonym uśmiechem i przesłodzonym do granic możliwości głosem, blisko ma do zdalnie sterowanej lalki, łasej na uwagę i komplementy.

Jackie nie odkrywa wszystkich kart. Jasne, że cierpi, lecz na słabość pozwala sobie tylko, gdy jest sama albo w towarzystwie kilku zaufanych osób. Wątła, zapłakana i przerażona poza bezpiecznym kręgiem wykorzystuje rozpacz po mistrzowsku. Czy taka była?

Natalie Portman podjęła się próby zrozumienia Jackie do cna. Nawet jeśli też ledwie otarła się o prawdę. Tyle jeszcze zostało do odkrycia. Ujawnione nagrania z wywiadu dla "Life" wskazują jednak, że aktorka wykonała zadanie. Pani Kennedy była taką pierwszą damą, jaką się po niej spodziewano. Była żoną i matką, która nie dzieli się własnym zdaniem, ale równolegle prowadzi wysoko rozwinięte życie wewnętrzne. Robi za nudziarę, w gruncie rzeczy będąc złożoną, fascynującą postacią. I dobrą i złą, bez której nie byłoby legendy amerykańskiego Camelotu.

"Jackie" to film jednej aktorki. Kunszt Natalie Portman zwala z nóg. Wszystkie znaki na ziemi i niebie wskazują, że to ona zgarnie w tym roku Oscara. Ona nie gra Jackie, ona JEST Jackie. Mówi, chodzi, pali i oddycha jak ona. Kiedy spogląda z ekranu, patrzy wzrokiem wdowy po JFK. Gdy walczy o honory dla męża, czuć że nie ma tym za krzty fałszu. Tak jak kiedy płacze rzewnymi łzami. I warto płakać razem z nią.