Zawiść zniszczy projekt Arkadia? Polacy zadeptali "polską wioskę" na Filipinach, zanim ktokolwiek postawił tam stopę

Ale niewątpliwy sukces, jaki pomysł odniósł już na starcie, wywołał także falę krytyki. I tu pojawia się pytanie, czy Polacy byliby w stanie zamieszkać obok siebie na jednej wyspie? A może raj zaczyna się tam, gdzie nie ma typowo polskiej zawiści? O to postanowiliśmy zapytać współautora projektu.

Tak, wydaje mi się, że ludzie, którzy hejtują takie pomysły jak mój, są po prostu zawistni. Mam wrażenie, że utrudnianie innym realizację ich marzeń, planów i celów sprawia im przyjemność. Sami nie umieją zmienić swego życia na lepsze i po prostu zazdroszczą tym, którzy starają się to robić. Karmią się cudzymi problemami, bo wtedy nie czują się tacy najgorsi. To smutne, ale tak chyba jest.

Mam swoje doświadczenia życiowe i robiłem wiele projektów zawodowych, spotykając się z różnymi reakcjami. Więc internetowy hejting to nic zaskakującego. Większość ludzi, często anonimowo piszących bzdury, nigdy nie pojedzie na Filipiny, ale chce uprzykrzyć życie innym, którzy o tym marzą. Takich negatywnych postaw zawsze można się spodziewać. Niestety, spora grupa osób ma negatywne podejście do świata i innych ludzi. Zwłaszcza do tych, którym idzie lepiej.

Hejtowanie takich pomysłów jak mój pokazuje, że część ludzi ma kompleksy i problemy, które starają się przerzucać na innych. Szukają winnych swojej, nie najlepszej sytuacji. Starają się chyba w ten sposób jakoś usprawiedliwiać przed samym sobą. To ciekawy materiał dla psychologów i socjologów. Myślę, że to efekt, który ciągnie się za nami od czasu zaborów i programowania naszych umysłów jako poddańczych. Potem komunizm dopełnił tego dzieła. Przez to wielu ludziom wychowanym na takiej niewolniczej podstawie mentalnej, brakuje odwagi i pewności siebie. Ludzie nie ufają sobie nawzajem. Wydaje im się, że są cały czas oszukiwani i wykorzystywani. Każdy, kto wyrwał się z matriksa – jest wrogiem. Brakuje naszemu narodowi dawnej dumy, chwały i idei, która porwałaby nas jak kiedyś, choćby w czasach sarmackich, kiedy dzięki powrotowi do historycznych korzeni byliśmy największym państwem w Europie. Chyba jako jedyni stworzyliśmy imperium nie na bazie podbojów, ale w pokojowy sposób, dzięki unii z Litwą. Potrafiliśmy obronić Europę przed Turkami pod Wiedniem, a po zaborach na krótko znów uwierzyliśmy, że jesteśmy coś warci i zatrzymaliśmy pochód Europę tym razem Sowietów w 1920 roku. Dlatego mam wielki szacunek do polskiej historii i naszej kultury, zwłaszcza tej najdawniejszej, sarmacko-słowiańskiej. Ona uczy, że jak jesteśmy razem nikt nas nie pokona. Dlatego najprostszą metodą na Polaków jest ich poróżnienie. Wiedziała o tym Caryca Katarzyna, Bismarck, Stalin czy Hitler. Jak się napuści Polaków na siebie, to sami się zagryzą.

Skoro mieszkają obok siebie w Polsce, to czemu nie gdzie indziej. Zresztą my nie chcemy budować, żadnej polskiej wioski, tylko eko-resort, w którym będą mogli wynająć domek wszyscy, także Filipińczycy przyjeżdżający na Palawan na urlop. Domki zamówili u nas nie tylko Polacy, lecz także Bułgarzy, Holendrzy, Australijczycy czy Czesi.

Że nie mamy jeszcze działki, a sprzedajemy domki i w takim razie to oszustwo... Nie ma znaczenia to, że wyraźnie wszędzie o tym mówiliśmy i pisaliśmy, iż jedziemy w marcu wybrać działkę do dzierżawy, a dopiero od kwietnia zaczynamy budowę domków. Zdecydowaliśmy się przyjmować zamówienia na domki już teraz, można by powiedzieć w systemie deweloperskim, gdyż wiele osób nie może się doczekać i uważają, że spadliśmy im z nieba. Ufają nam, że skoro szukamy dla siebie działki do życia, to będzie ona dobra. W każdej umowie zresztą jest wyraźnie napisane to, że konkretna lokalizacja działki, na której zamierzamy budować domki, będzie podana w późniejszym terminie (koniec marca), po podpisaniu przez nas kontraktu na dzierżawę gruntu.

Ale przecież jak ktoś kupuje mieszkanie w apartamentowcu na rynku pierwotnym, bierze na to kredyt i płaci deweloperowi, to przecież nie wie, co mu on wybuduje. Takim ludziom tłumaczymy, że przecież mogą poczekać, aż w kwietniu wybudujemy pierwsze domki dla siebie i naszych znajomych oraz osób, które nam zaufały i dopiero wtedy mogą zdecydować, czy im się one podobają czy nie, czy dana lokalizacja jest ok, czy to nie jest raj jakiego szukają. To jest proste i uczciwe. Niczego nie ukrywamy i nie obiecujemy gruszek na wierzbie. Niestety wiele osób za wszelką cenę stara się doszukiwać dziury w całym. Sugerują nam jakieś manipulacje, czy obiecanki cacanki. Każdy ma swoją wizję raju i mam wrażenie, że niektórzy chcą nam narzucić te swoje wyobrażenia. Padały sugestie byśmy utworzyli coś na kształt komuny, tak też rozumieją medialne określenie „polska wioska na Filipinach”. Jedni do tego lgną, bo chcieliby żyć w egzotycznym miejscu, ale wśród swoich, a innych to odstręcza, bo chcą uciec od wszystkiego co polskie. To ich problem.

Myślę, że to przede wszystkim zazdrośnicy. Ludzie z kompleksami. Sami niewiele osiągnęli, a jeśli nawet to nie chcą, by innym się coś udało, bo wtedy czują się gorsi. To ludzie, którzy mają potrzebę wiecznego porównywania. Wybielania się na tle innych. Oni nabijają się z nas używając takich słów jak „guru” czy „prorocy”. To zabawne, bo bardzo przesadzone. My nie chcemy uszczęśliwiać nikogo na siłę. Po prostu zdecydowaliśmy się wybudować sobie domki na jednej z filipińskich wysp pod palmami nad oceanem i możemy takie domki zbudować też innym, a robienie z tego jakiejś większej idei chyba jest nadinterpretacją. Jedni widzą w tym większy sens, a inni głupotę. Są i tacy, którzy potrafią interpretować nasz projekt politycznie.

To się nazywa pryzmatowanie. Każdy postrzega świat i innych ludzi przez pryzmat samego siebie. Czyli jeśli sam masz tendencje do oszukiwania innych, doszukujesz się tego wszędzie. Uważasz, że ludzie to oszuści. Podam przykład. Jedna z hejterek używała fikcyjnego zdjęcia oraz nieprawdziwych informacji na swoim facebookowym profilu – o sobie, miejscu zamieszkania, pracy itp. Jednocześnie starała się pouczać mnie, co powinienem robić, jakim być, jak realizować swój pomysł. Gdy okazało się, że jest zwykłym anonimem z fałszywymi danymi i zdjęciem, stwierdziła, że chce chronić swoją prywatność. To o co tu chodzi? Łatwo być anonimowym krytykiem wobec takich ludzi jak ja, którzy nie mają nic do ukrycia. Ja się przed tym bronić? Chyba trzeba umieć powiedzieć stop.

Pewnie w jakimś stopniu tak. Trudno przejść obok niektórych spraw obojętnie. Każdy ma swoje emocje, mimo, że niektórzy „życzliwi” zarzucają mi niepotrzebną nadwrażliwość. Jestem, jaki jestem. Nie mam potrzeby udawania kogoś innego. Nie mam też potrzeby, by wszyscy mnie lubili, bo dzięki temu sprzedam więcej domków. Po co mi tacy sąsiedzi, którzy kupili u mnie domek, bo im sprzedałem sztuczny wizerunek samego siebie i obiecanego raju? Nikt z tych hejterów nie zauważył nawet, że nie dawaliśmy żadnego reklamowego ogłoszenia o sprzedaży domków, oferty, czy kampanii promocyjnej. Ukazało się kilka artykułów prasowych i zrobił się szum medialny. Ludzie sami szukają kontaktu ze mną i bliższych informacji o całym projekcie. Trafiają do naszej fejsowej grupy dyskusyjnej i wchodzą w dziwaczne dyskusje między sobą. Staram się czasem w to wtrącać, tłumacząc pewne rzeczy, ale na hejterów nie ma rady. Oni mają swoje cele. Generalnie jednak robimy swoje.

Nie. Wiem czego chcę i to prosty plan. Pewne koszty są w każdym projekcie. Wiem, że wystawianie się na świecznik kłuje niektórych w oczy. Ale to ich problem, nie mój.