Wszyscy mówią tylko o walczących facetach, a co z kobietami? Oto Dziewczyny Wyklęte

Wiele z nich było w oddziałach partyzantki antyniemieckiej, a jeśli ich koledzy zostawali w lesie, to i one siłą rzeczy zostawały. Zresztą, często któryś z chłopaków był narzeczonym czy mężem, więc tym bardziej nie miały ochoty go zostawiać. No i co niezwykle ważne, przecież one doskonale widziały, co się dzieje w tej niby wyzwolonej Polsce. Jak władza traktuje ich kolegów, których zachęca do tego, żeby się ujawnili i żyli "normalnie". Nagle byli aresztowani, trafiali do UB-eckich katowni, dostawali wyroki śmierci. Więc czuły, że mimo końca wojny, walka trwa nadal.

Cywilizowały ich. To nie żart, trzeba pamiętać, że w tamtych czasach panowała inna moralność niż dziś, więc nie było jakiegoś "napięcia" w relacjach damsko męskich. Zresztą, dziś też, gdy w dużej grupie jest tylko kilka kobiet, to mężczyźni starają się wywrzeć na nich jak najlepsze wrażenie. Są kulturalniejsi niż w swoim własnym gronie. Była taka sytuacja związana z Danutą Siedzikówną ps. "Inka". Gdy ranny został jej dowódca, leśni chcieli w odwecie rozstrzelać komunistycznych jeńców. Spotkało to jednak tylko dwóch UB-eków. Przypuszczam, że to właśnie obecność "Inki" sprawiła, że pozostałych oszczędzono. Ona zostawiła zresztą rannym opatrunki.

Przede wszystkim, ale nie tylko. Oczywiście opiekowały się rannymi, ale też dbały o higienę żołnierzy. Załatwiały zaopatrzenie no i przenosiły rozkazy, były kurierkami. Właśnie w czasie takiej misji, w wyniku zdrady złapano "Inkę".

W grę wchodzi kilka rzeczy. Przede wszystkim to, że strzałem w głowę zamordowano dziewczynę, która miała zaledwie 17 lat. Nawet komunistyczne prawo nie dopuszczało, by skazać na śmierć osobę niepełnoletnią. A ją zabito. Do tego dochodzi historia tego, że jej matkę rozstrzelało Gestapo, a ojciec, którego sowieci zesłali do łagru, dołączył się do armii Andersa, ale zmarł z wycieńczenia. Do tego, do końca nie poszła na układ z komunistami, co być może mogło jej uratować życie. Nikogo nie wydała. To imponuje i zapada w pamięć. Nawet żołnierze Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego wybrani do jej plutonu egzekucyjnego, celowo spudłowali. Strzałem w głowę zabił ją dopiero ich dowódca.

Brzmi strasznie, prawda? Zresztą nie ona jedyna. Można wspomnieć o Helenie Wardal ps. "Ramzesowa". Ona nie angażowała się w nic poważnego, była tylko kurierką. UB złapało ją w mieszkaniu jej znajomego, którego obserwowali. Znaleziono przy niej zamkniętą kopertę, w której był rozkaz wyroku śmierci na jakimś konfidencie czy kimś takim. Nie miała pojęcia, co jest w środku. Bolesław Bierut nie skorzystał z prawa łaski. Komunistów nie obchodziło, że ma dwójkę małych dzieci, a jej mąż został rozstrzelany w czasie okupacji przez Niemców. Została rozstrzelana przez oprawców z UB.

Były też może mniej drastyczne, ale zupełnie kuriozalne wyroki. Pewna zupełnie nie związana z konspiracją dziewczyna zakochała się w chłopaku z lasu. Na spotkanie z nim przyniosła litr wódki i kawałek kiełbasy, co jest wyraźnie zapisane w aktach sprawy i przy wyroku. Bo wytoczono jej proces, a wyrok brzmiał 6 lat więzienia.

Oczywiście. Choćby Helena Motylkówna ps. "Dziuńka". Na dodatek należała do tych dziewczyn, które nie brały udziału w partyzantce antyniemieckiej. Do samodzielnego oddziału Franciszka Olszówki ps. "Otto" dołączyła właśnie jako do podziemia antykomunistycznego. Wzięła udział w akcji na pociąg, w której zastrzelono 9 czerwonoarmistów i zginął jeden żołnierz polski. Skazano ją za to na śmierć. Jeden z więźniów, który widział przez okno jak prowadzono ją na egzekucję, twierdził później, że była wtedy w ciąży.

Wręcz przeciwnie. Proszę pamiętać, że to byli zwyrodnialcy. Kobiety traktowali gorzej niż mężczyzn. Jedna z nich, Władysława Więcław, trafiła w ręce śledczych niedługo po urodzeniu dziecka. Ciągle miała pokarm i to w olbrzymich ilościach, nie dość, że trzymano ją w karcerze wypełnionym wodą, to cała była w tym pokarmie. Dopiero po wielu prośbach przysłali jej jakiegoś felczera, który dał jej lekarstwa na zatrzymanie laktacji. Inną UB-ek chciał zgwałcić w czasie przesłuchania, uciekała po całym pokoju, a w końcu kopnęła go w krocze i sobie odpuścił , po czym wysłał ją do celi. Tyle że najwyraźniej mu nie przeszło, bo za chwilę wyciągnięto z celi kolejną dziewczynę. Czy z tamtą mu się udało, tego nie wiemy.

Tak, i żadna nie żałuje, że zdecydowała się na walkę, zamiast wybrać spokojne życie w cywilu, nawet pomimo konsekwencji, jakie je za to spotkały. Dziś to one tryumfują, a oprawcy, którzy chcieli, by Polacy o nich zapomnieli, trafili na śmietnik historii. To one są prawdziwymi bohaterkami.