Ten film to ambitniejsze “50 twarzy Grey’a”. Seks na ekranie może iść w parze z dobrą fabułą

Sekwencja, o której mowa, jak prognozuje autor, wejdzie do historii kina, jako jedna z najbardziej zaskakujących dosłownością scen otwarcia. Warto powstrzymać się przed kliknięciem odnośnika do przytoczonego wyżej tekstu i dać się zaskoczyć podczas seansu. Ale nawet ci, którzy tej przyjemności sobie oszczędzą, nie powinni być “Podwójnym kochankiem” rozczarowani, bo ten thriller erotyczny w pełnym napięciu trzyma od pierwszej do ostatniej minuty. Pierwsza scena to dosłowne, wizualne tłumaczenie komunikatu pod tytułem: “Nic nie jest takie, jakie się wydaje”. Widz przez cały film ma podejrzewać, wątpić i zastanawiać się, czy to, czego doświadcza główna bohaterka, dzieje się naprawdę, czy jest tylko wytworem jej wyobraźni.

Postacią, która ma nas do takich przemyśleń sprowokować, jest Chloé, grana przez Marine Vacth. Byłą modelkę poznajemy w momencie, kiedy, za namową lekarza postanawia udać się na terapię. Chroniczne bóle brzucha, które towarzyszą jej niemal nieustannie, mają mieć podłoże psychosomatyczne. Chloé trafia do Paula Meyera (Jérémie Renier) - rzekomo doświadczonego psychiatry, który jak się jednak szybko okaże, z własną emocjonalnością radzi sobie równie kiepsko, co jego pacjentka. Kilka sesji później Paul wyznaje Chloé miłość i sugeruje, aby poszukała innego terapeuty. Jako że ex-pacjentka uczucia odwzajemnia, miłosna sielanka trwa w najlepsze, a bóle brzucha ustępują, dalsze leczenie powoli przestaje być tematem rozmów - para skupia się na przeprowadzce do nowego, wspólnego mieszkania.

Rozpakowując pudła, Chloé odkrywa, że Paul być może nie jest tym, za kogo się podaje - tak przynajmniej sugeruje jego paszport, w którym zamiast nazwiska “Meyer” figuruje “Delord”. Wątpliwości nie rozwiewają ani mętne tłumaczenia Paula (“To nazwisko mojego ojca; zmieniłem je, kiedy rozpocząłem praktykę”), ani fakt, że w czasie, kiedy powinien być w pracy, Chloé widzi go w zupełnie innym miejscu. Ten jednak idzie w zaparte i zarzeka się, że jednak spędził cały dzień z pacjentami. Następnego dnia kobieta odkrywa, że w miejscu, w którym “przyłapała” swojego kochanka, również znajduje się praktyka psychiatryczna. Mając w pamięci tytuł filmu, nie trudno domyślić się, jak będzie wyglądał przyjmujący w niej lekarz.

Oglądanie nagości i scen seksu w kinowym powiększeniu bywa żenujące, zwłaszcza jeśli są one teatralnie wystudiowane i po hollywoodzku przerysowane. “Podwójny kochanek” tego typu doznań widzom oszczędza. Seks jest u Ozona dosłowny, miejscami brutalny, czasem podrasowany zaskakującymi przejściami kamery i lustrzanymi ujęciami. Mimo to cały czas wydaje się realny i prawdziwy co dowodzi, że w czasach, kiedy najdziwniejsze seksualne fiksacje są w zasięgu kliknięcia myszką, najbardziej szokująca i bezwstydna wydaje się... prawda.