Ten film będzie łowcą Oscarów. Twórcom "Blade Runner 2049" udała się rzecz niemożliwa

Mam nadzieję, że nie podpadnę ortodoksyjnym fanatykom "Łowcy androidów" z 1982 roku (swoją drogą nie rozumiem dlaczego dystrybutor akurat w tym przypadku nie kontynuował przyjętego już tłumaczenia tytułu). "Blade Runner 2049" zachowuje ducha oryginału, który jest filmem naprawdę kultowym i na pewno rewolucyjnym. Do tej pory porównuje się jego klimat z innymi produkcjami science-fiction i nie tylko, a charakterystyczna symfoniczno-elektroniczna muzyka Vangelisa jest wzorem dla "futurystycznych" kompozytorów. Reżyser Denis Villeneuve podołał wyzwaniu "zrobienia dobrego sequela", ale można się było tego spodziewać po jego wcześniejszym, zaskakująco dobrym filmie "Nowy początek".

To, co widzimy na ekranie, nie robiłoby takiego wrażenia bez muzyki. I na odwrót. Za ścieżkę dźwiękową odpowiadają panowie Benjamin Wallfisch i Hans Zimmer, którzy naśladują styl Vangelisa, ale nie można mieć im tego za złe, bo to znak rozpoznawczy "Łowcy Androidów". Tło muzyczne z ambientu, często wychodzi na pierwszy plan i gra pierwsze skrzypce, zwłaszcza gdy nagle uderzy z głośników jak granat elektromagnetyczny. Wywołuje ciarki niepokoju i podziwu dla kompozytorów. Soundtrack jest tak dobry, że chce się go słuchać dalej, co zresztą teraz czynię. A czego słuchają androidy? Wcale nie techno, ale Franka Sinatry i Elvisa Presleya, co świadczy o ulotności współczesnej muzyki.

Zarówno efekty komputerowe, jak i ścieżka dźwiękowa nie stanowią bajeranckiego gadżetu, obowiązkowego dodatku czy dema nowego silnika graficznego od producenta elektroniki. Służą "czemuś", są z pozoru niewidzialnym bohaterem filmu, który bez nich nie miałby swojego ducha.

Sequel również porusza podobne dylematy. Jednak tak sobie myślę, że pozostaną one nadal w sferze filozoficznych rozmyślań. Jako ludzie często nie uznajemy za człowieka kogoś o innym kolorze skóry, orientacji czy pochodzeniu, a co dopiero robota. Nawet w filmie są ofiarami "rasistowskich" zaczepek i wyzwisk w stylu "androdupek", choć służą homo sapiens. Do tej pory nie wynieśliśmy lekcji z historii, bo niewolnictwo czy ludzie drugiej kategorii nadal są na porządku dziennym. Współczuję więc sztucznym bytom, które zostaną obdarzone w samoświadomość.

"Blade Runner 2049" nie jest czystą rozrywką, skłania do myślenia, które przyda się na przyszłość. Porusza trochę inne zagadnienia niż pierwsza część, dlatego fani nie powinni narzekać, a ludzie "nie w temacie" nie powinni się zawieść. Jest czymś więcej niż kolejną wydmuszką osadzoną przesiąkniętym zaawansowaną technologią świecie. Zaczynam więc znów wierzyć w wartościowe Hollywood.

Byłem trochę przerażony obsadzeniem Ryana Goslinga w roli głównej. Nie pomyślałem jednak, że jego sztuczność idealnie będzie pasować do postaci androida (spokojnie, dowiadujemy się o tym na samym początku), tak jak Terminator nie byłby tak dobry bez Arnolda Schwarzeneggera. Piszę to złośliwie, bo Gosling jako detektyw K daje oczywiście radę i jego słodko-smutna mina nawet nie przeszkadza. Ba! Jego postać ewoluuje w filmie i to nawet widać. Nowatorską ciekawostką są też uroki życia androida np. w tym jak sobie mieszka. Jesteśmy też świadkiem kwitnącej miłości między dwiema sztucznymi inteligencjami, a są tam nawet bardzo ekscytujące sceny erotyczne. To doprawdy pozostaje w głowie na długo.

Rick Deckard grany przez Harrisona Forda pojawia się niestety na krótko, jednak jest klasą samą w sobie. Jego "powrót" robi jednak większą furorę niż w "Gwiezdnch Wojnach: Przebudzeniu Mocy". Niewiele jest też scen z kontrowersyjnym Jaredem Leto - mogę przyznać, że nie popsuł filmu i wywiązał się ze swego zadania. Na ekranie występuje za to dużo kobiet i to w ciekawych kreacjach. Szefową policji jest postać grana przez lodowatą Robin Wright ("House of Cards"), arcyłotrem jest Sylwia Hoeks, która gra tak dobrze, że aż się ją nienawidzi. Zakochać się można, podobnie jak detektyw K, w Joi granej przez przecudowną Ana de Armas.