Pokazano, jakie listy przychodzą do ambasady Izraela w Polsce. Tak wylało się antysemickie szambo

Nasza ostatnia ściana zapożyczyła swój tytuł z książki profesora Michała Głowińskiego "Nowomowa i ciągi dalsze". I te "ciągi dalsze" widzimy dzisiaj. Marzec’68 w naszym języku pozostał nadal. Dużo osób w dzisiejszym dyskursie publicznym próbuje zbudować obraz wroga, co może prowadzić do tego, że jakaś grupa etniczna znów stanie się kozłem ofiarnym sytuacji politycznej. Tą częścią wystawy chcemy przed tym wszystkim przestrzec. Dbałość o język, dbałość o poziom dyskursu to jest nasze wspólne zobowiązanie. To tworzy naszą rzeczywistość. Musimy myśleć jakich słów używamy. Wiemy z historii, że od słów do czynów jest bardzo krótka droga.

Bardzo uderzyło nas w trakcie pracy nad tą wystawą, że im bliżej do jej otwarcia, tym bardziej ten język marcowy zaczął się pojawiać. I to co jest założeniem tej części wystawy jest pokazanie tego, że jeśli "na górze" dyskusji publicznej pojawia się język dyskryminujący, wtedy uruchamiają się podobne postawy w społeczeństwie. W tym przypadku antysemickie. Mamy nadzieję, że dzisiaj nie będzie tak jak w Marcu’68, ale jak można zobaczyć na ostatnim ekranie wystawy, gdzie umieściliśmy listy, które od kilku tygodni spływają do ambasady Izraela w Polsce czy Gminy Wyznaniowej, to to powinno być dla nas sygnałem alarmowym.