To o niej śpiewał Freddie Mercury. To ją w głównej roli obsadził Woody Allen. To jej drużynę piłkarską zna każdy kibic futbolu. Barcelona to zjawisko. Tymczasem w cieniu wielkiego miasta kryją się nieznane skarby Katalonii. Nadal można je niespiesznie smakować nie depcząc po piętach innym turystom.

Ale najpierw lotnisko. LOT w styczniu uruchomił bezpośrednie połączenie do Barcelony (6 razy w tygodniu), więc podróż trwa tylko 3 godziny. Kto pamięta czasy przesiadek, ten doceni, zwłaszcza jeśli trafi na lot komfortowym Boeingiem 737. Z deszczowej, zimnej Warszawy szybko trafiam do świata, gdzie pod koniec października ludzie nadal chodzą w t-shirtach, a niektórzy kąpią się w morzu. Żałuję, że nie zabrałam kostiumu. Szybki test stopy - woda w Morzu Śródziemnym jesienią jest znacznie cieplejsza, niż Bałtyk latem.

Na Barcelonę przyjdzie jeszcze czas. Będzie Sagrada Familia, la Pedrera, la Boqueria...

Na razie jednak wyruszamy poza stolicę, by zobaczyć inną Katalonię.

Robotnicy mieli gdzie mieszkać, ich dzieci chodziły do szkoły, okolica była bezpieczniejsza niż w wielkim mieście. Mieli to póki wykonywali swoją pracę bez szemrania - bunt był równoznaczny z utratą wszystkiego. Teraz Colonia Güell kusi świętym spokojem wszystkich zmęczonych harmidrem miasta. To tu Gaudi - Messi wśród architektów, jak z zachwytem opisuje go nasz przewodnik - testował swoje pomysły, dzięki którym zaprojektował Sagradę Familię.

Dzieło Gaudiego będę wspominać z nostalgią, gdy trafimy do męskiego, benedyktyńskiego klasztoru w Montserrat. Od samej jazdy górską drogą można dostać zawrotów głowy, jednak warto się przemęczyć, by zwiedzić opactwo.

I nie chodzi nawet o osławioną figurę Matki Boskiej - Czarnej Madonny. Aby ją zobaczyć trzeba wystać swoje w długiej kolejce na schodach by, po osiągnięciu celu, czuć na plecach oddech innych kolejkowiczów.

Chłopcy, którzy ukończą przyklasztorną szkołę, jako dorośli często wiążą się z branżą muzyczną: są nauczycielami emisji głosu, muzykami, piosenkarzami.

Wystarczy kilka minut w piwnicy, by okazało się, że sam zapach jest upajający. To jest ten moment, gdy żałujemy, że piliśmy wino do obiadu. Przed nami degustacja, a nam już delikatnie szumi w głowie.

Na szczęście okazuje się jednak, że smakowanie wina jest rozłożone w czasie, a pracownik winnicy w przystępny sposób przekazuje nam podstawową wiedzę o napoju. Po zaprezentowaniu trzech win przynosi przekąski, by zrównoważyć działanie alkoholu. Zostawia nas z informacją, że wystarczy zaledwie miesiąc kosztowania wina, by wyczuwać charakterystyczne nuty beczki i owoców.    

Tak kończy się krótka przygoda z okolicami Barcelony. Nazajutrz zaczynamy zwiedzanie stolicy Katalonii, która - mimo, że jest środek jesieni - nadal jest pełna turystów. Z pewnością zachęca ciepła, łagodna aura, tak odmienna od bezlitosnych, letnich upałów.

Zaczynamy od kolejnej perełki Gaudiego, czyli Casa Batlló. Budynek jest żelaznym punktem dla zwiedzających, którzy tłoczą się na schodach i w każdym pomieszczeniu tego modernistycznego domu.

Przy wejściu do Casa Batlló zwiedzający dostają niebieskie słuchawki podłączone do urządzenia przypominającego tablet. Wystarczy wybrać na ekranie numer pomieszczenia w którym się znajdujemy, by przez głośniki popłynął głos interaktywnego przewodnika w wybranym przez nas języku (m.in. angielski, niemiecki, hiszpański).

Po drugiej stronie ulicy znajduje się sławetny “Kamieniołom” (la Pedrera) - oficjalnie Casa Milà. To kolejny budynek mieszkalny zaprojektowany przez Gaudiego - jest zwieńczony charakterystycznym, smoczym grzbietem.

Choć zdecydowanie warto obejrzeć “Kamieniołom”, to warto przygotować się na wspinaczkę schodami i drogie bilety wstępu. Najtańszy bilet - zwiedzanie la Pedrery dniem - zapłacimy ponad 20,5 euro.

Możemy dopłacić kilka euro, by wejść bez kolejki - opcja warta rozważenia, jeśli mamy pieniądze, ale nie mamy czasu. Jeśli chcemy zaszaleć, możemy odwiedzić budynek i dniem i nocą, a to wszystko za prawie 40 euro.

Bardzo trudno jest zrobić zdjęcie, na którym ktoś nie wchodzi w kadr - warto odłożyć smartfona na bok i po prostu chłonąć atmosferę tego niezwykłego miejsca. Następny przystanek - bazylika Sagrada Familia. 

Sagrada Familia to barceloński kościół - monstrum. Katolicki Disneyland w budowie od 1882 roku. Turystyczny spacerniak połączony z wieżą Babel. 

Wśród huku młotów pneumatycznych i gwaru rozmów, a nawet krzyków zwiedzających, nie można usłyszeć własnych myśli. Koszmar introwertyczki. Zachwyca pięknymi, tęczowymi witrażami. Dzieło życia Gaudiego opuszczam z nieskrywaną ulgą.

Na szczęście potem odwiedzamy zaciszny Sant Pau, czyli szpital św. Pawła. W tej perle secesyjnej architektury jeszcze kilka lat temu leczono chorych. Kompleks budynków ukończono w 1930 roku, ale sam szpital ma tradycje sięgające XV wieku.

Sant Pau to też moloch, ale położony w spokojniejszej okolicy, przeplatany pasami zieleni. Gdy spacerujemy dziedzińcem z zazdrością zauważam, że owocują drzewa cytrynowe i pomarańczowe.

Wykafelkowane, modernistyczne wnętrza przywodzą na myśl czasy, gdy chirurgia i inne dyscypliny miały znacznie brutalniejsze oblicze niż współcześnie. W połączeniu z rzeźbami inspirowanymi Biblią, szpital Sant Pau daje monumentalną oprawę ludzkiemu cierpieniu.

Dla kontrastu, następny cel naszej podróży – Pałac Muzyki Katalońskiej - emanuje czystą harmonią. Dzięki przewodniczce, Oldze, możemy wejść na samą scenę. Widok zapiera dech w piersiach. Są loże, w których do foteli, lub całych rzędów siedzeń, przybite są tabliczki z nazwiskami mecenasów.

Dla odmiany na koniec odwiedzamy najsławniejszy barceloński targ - la Boquerię. Usytuowany tuż przy głównej pieszej arterii, Rambli, kusi kolorami i smakami. Z zapachami jest trochę gorzej, bo sprzedawcy oferują m.in. ryby i owoce morza, ale można nacieszyć oczy.

W pamięci zostaną też katalońskie posiłki, które są małymi arcydziełami. Można się przyzwyczaić do tego, że praktycznie każdy posiłek oprócz śniadania popija się winem. Postanawiam, że kiedyś znowu jeszcze odwiedzę Barcelonę, ale zacznę od jej okolic. Przecież Barcelona to znacznie więcej.