"Nasz zespół jest faworytem do złota w Tokio". Zapamiętajcie te słowa mistrza

Czeka pan niecierpliwie na początek igrzysk olimpijskich i sukcesy Polaków?
Zawsze wszyscy kibice chcą, żebyśmy zdobywali tylko złote medale. A na igrzyskach to różnie bywa. Część sportowców ma mniejsze szanse, mówię tu szczególnie o młodych ludziach, dla których to jest pierwsza taka impreza. Mogą dopiero się zapoznać z igrzyskami, przyzwyczaić do tego, czym one są. Doświadczeni sportowcy chcą wygrywać, bo kończą powoli kariery. Dla nas najważniejsze jest to, żeby dali z siebie wszystko i żeby zrobili wszystko, co da się zrobić. Igrzyska to inna impreza niż mistrzostwa świata czy Europy. Wszyscy chcą wygrywać, startuje cały świat. To cudowne przeżycie dla każdego sportowca.

Czego możemy się spodziewać po występie naszych siatkarzy w igrzyskach olimpijskich?
Widzę nasze szanse bardzo dobrze, nie od dziś twierdzę, że nasz zespół jest faworytem i że stać go na to, żeby wygrać turniej olimpijski. Chłopcy już udowodnili, że są jednym z najlepszych zespołów na świecie, brakuje im tylko tego złotego medalu. Od tylu lat są na szczycie, mają wielką szansę na medal i mam nadzieję, że z niej skorzystają. Drużyna ma w składzie doświadczonych zawodników, część pewnie zakończy kariery po olimpiadzie i to jest taki dodatkowy bodziec, mobilizacja. Mam nadzieję, że pociągną za sobą młodszych. Mamy zespół dobrze zbilansowany, zorganizowany. Szanse są wielkie.

Znajomość realiów olimpijskich, doświadczenie z poprzednich igrzysk odgrywają dużą rolę?
To się przydaje i to bardzo. Pamiętam moje pierwsze igrzyska, w Monachium. Mieliśmy wielkie szanse na medal, ale przegraliśmy pierwszy mecz i wszystko się rozsypało. Zajęliśmy dziewiąte miejsce. A doświadczenie jest potrzebne, nie tylko jednostek, także zespołu. Odporność mentalna, na to co zrobi przeciwnik. Do tego odpowiedzialność za grę zespołu, za wynik. Nasza drużyna jest jedną z najlepszych na świecie, a to włącza dodatkowy "gen nerwowości".

Jak zapamiętał pan igrzyska jako ich trzykrotny uczestnik?
Igrzyska to jest takie święto. Spotyka się na terenie wioski mistrzów, który znało się z telewizji i których się podziwiało. Spotkałem w wiosce olimpijskiej Teofilo Stevensona (trzykrotny złoty medalista w boksie - przyp. red.) i myślałem, że to amerykański koszykarz. Dopiero jeden z kolegów powiedział mi: "jakby cię ten koszykarz palnął, to byś chodził dwa tygodnie do tyłu". Spotyka się gwiazdy w wiosce olimpijskiej, na stołówce, na obiektach sportowych, czasem na dyskotekach.

Podczas pierwszych igrzysk czułem się kimś bardzo ważnym, mocno wyróżnionym. W Monachium było cudowne, do momentu ataku terrorystycznego. To zostało nam wszystkim w głowach. A w Montrealu byliśmy już po to, żeby wygrać medal, byliśmy faworytem i mieliśmy sporo doświadczenia. Na terenie wioski wszystko działało nieco inaczej. Do tego było zamieszanie ze sprawami politycznymi, ale tego chyba do dziś nie da się uniknąć. Każde igrzyska są inne, wszystkie to święto i ta atmosfera się udziela.

Pewnie ma pan swoich faworytów poza siatkarzami. Za kogo będzie pan trzymał kciuki?
Myślę, że mocne są wiosła i że mamy szanse w lekkiej atletyce, szczególnie w najcięższej odmianie, czyli młocie czy oszczepie. Mamy też świetnych biegaczy. No i są jeszcze kajakarze. Poza tym na igrzyskach zawsze ktoś niespodziewanie wygrywa i to jest chyba największa radość. Pamiętamy Jacka Wszołę w Montrealu. Kto mógł przypuszczać, że 18-latek wygra? To, że są niespodzianki, to coś fajnego. Że wygrywa ktoś, na kogo nikt nie stawiał. Czasem sami sportowcy są tym zdziwieni, ale to świadczy też o wielkiej koncentracji na celu i o wierze w to, że się uda.