Do tej roli Piotr Głowacki schudł kilkanaście kg. “Warsztatowo to dla aktora spełnienie marzeń"

Ze strony czysto aktorskiej zobaczyłem w nim duże wyzwanie, zakładające długi proces przygotowawczy. Spełnienie marzeń o tym, żeby pracować nad postacią w taki sposób, w jaki zawsze chciałem, czyli na poziomie fizycznym, psychicznym i przygotowania wewnętrznego. Warsztatowo dla aktora to spełnienie marzeń.

A od strony czysto ludzkiej, po przeczytaniu scenariusza, miałem poczucie, że jest to niezwykła historia. Największe wzruszenie podczas czytania scenariusza pojawiło się na sam koniec. W scenie, kiedy Teddy nie jest już pięściarzem, tylko nauczycielem WF’ u i w rozpadającym się świecie po wojnie, daje dzieciom szansę na wyjście z traumy i częściowo zwraca im dzieciństwo.

Tak, ale nie była to pogłębiona wiedza. Znałem parę ciekawostek o nim, które gdzieś przeczytałem. Wiedziałem, że w czasie wojny odbywały się takie bokserskie walki, ale było to na zasadzie zasłyszenia, a nie szerokiej znajomości tematu czy samej postaci Teddiego.

Maciej wraz z producentami filmu Krzyśkiem Szpetmańskim i Leszkiem Starzyńskim zwrócili się do mnie z bezpośrednią propozycją roli, co dało mi niezwykłe poczucie bezpieczeństwa. Już na pierwszym spotkaniu, po zapoznaniu się z wizją Macieja, uzgodniliśmy konieczność długiego okresu przygotowawczego, w którym otrzymałem ich pełne wsparcie. To fantastyczna okoliczność, kiedy producenci poza wkładem organizacyjnym dysponują jeszcze tak szeroką wiedzą artystyczna i niebanalnym gustem, obaj panowie są bowiem bardzo doświadczonymi i nagradzanym montażystami, to dawało dodatkowe poczucie zrozumienia dylematów dotyczących naszych już wtedy wspólnych planów, które miały na celu sprostanie iście hollywoodzkiej wizji reżysera i scenarzysty w jednej osobie.

Mówiłbym raczej o rekompozycji, przy jednoczesnym spadku wagi o ok. 20/25 proc. i odtłuszczeniu istotna była budowa masy mięśniowej i zmiana sylwetki. Nie traktuję tego w kategoriach wyrzeczenia, a raczej wyzwania, które finalnie przyniosło mi wzrost kondycji i nowe ciało (uśmiech).

Rozpocząłem od klasycznego rozruszania, przez pierwsze sześć tygodni skupiłem się na wprawieniu ciała w ruch, głównie biegałem. Następnie dołożyłem systematyczne treningi – najpierw trzy razy w tygodniu po dwie godziny: trening siłowy plus trening pięściarski. Później zwiększałem liczbę treningów siłowych. To był bardzo intensywny czas. Do tego dochodziła stała dieta.

Dowiedziałem się o tej propozycji wiosną 2018 roku. Biegać zacząłem w lipcu, a treningi we wrześniu tego samego roku. W sumie w rygorze treningowym byłem przez czternaście miesięcy.

Praca była bardzo intensywna, jednocześnie, poza planem filmowym, a brałem udział w prawie każdym dniu zdjęciowym, musiałem kontynuować treningi i pracę nad choreografiami do walk. Było to, może właśnie dzięki tej intensywności, bardzo twórcze doświadczenie.

Jeżeli z kimś jest się tak długo, w procesie przygotowań, to potem radość kreowania i rejestracji też jest duża, zwłaszcza jeśli pracuje się w ekipie, która równie poważnie podchodzi do swoich zadań. Atmosfera na planie była niezwykła, chociażby dzięki statystom. Poza scenografią to ich obecność tworzyła nasz obóz. Poruszające było ich zaangażowanie w ten projekt.

Czy praca z Jankiem Szydłowskim. Osobiście bardzo lubię pracować z młodymi ludźmi. Tutaj gra z Jankiem była czymś, co mnie determinowało. Gdy na planie jest tak młody człowiek, do tego tak wrażliwy i profesjonalny jednocześnie, to pomaga zaplanować wszystko, jego obecność podwyższa odpowiedzialność. On swoją młodością dał olbrzymi wkład w ten projekt. Wiem, że dla jego pokolenia “Mistrz” będzie prawdopodobnie pierwszym kontaktem z tamtą historią.

Zdecydowanie. To był jeden z naszych celów. Nie chcieliśmy tworzyć filmu historycznego, tylko taki, który będzie zawierał odniesienia do współczesności, tak aby każdy z widzów mógł odnaleźć w dylematach postaci, swoje własne.

Wchodzenie w rolę wiązało się głównie z pracą z ciałem, to było pod kontrolą moich trenerów, a wewnętrznym dylematem, jaki miałem w związku z wychodzeniem z postaci, było uświadomienie sobie, że wybory Teddiego stają się też naszymi wyborami dzisiaj. Zastanawiałem się, co ja zrobię z tą wiedzą i z tym wyjaśnianiem świata i reagowaniem na niego dzisiaj. Jak po tym spotkaniu dalej żyć? Jak mam sobie poradzić z tym, że podczas pracy nad postacią, im głębiej w nią wchodziłem, tym bardziej widziałem, że to, z czym zderzał się Teddy nie jest mi obce. Oczywiście w innej skali, innej intensywności, ale jednak żyjemy w świecie, w którym ten metaforyczny obóz jest, rozlał się po całym świecie i ja również cały czas próbuję w nim przetrwać.

Kręciliśmy zdjęcia w innym miejscu, na specjalnie zbudowanym planie zdjęciowym. Ostatnim filmem nakręconym przy terenie dawnego obozu Auschwitz – Birkenau była “Lista Schindlera”. Od tej pory pozwolenie otrzymują tylko wybrane projekty dokumentalne.

Miałem już okazję być na pokazach przedpremierowych i za każdym razem, kiedy słyszę, czy widzę reakcję widzów, to rzeczywiście dostrzegam ich poruszenie. Miałem też okazję kilka razy z nimi porozmawiać i te rozmowy były głębokie, ludzie po filmie są otwarci na to, żeby popatrzeć i poważnie rozmawiać o życiu. Widzą siebie w tych tematach. Dostrzegają w filmie przede wszystkim ludzkie dylematy. To jest niesamowite, że w rozmowach po tym filmie nie ma różnych stron politycznych, są pytania typowo życiowe – jak ja zachowałbym/zachowałbym się w danej sytuacji? Jak dziś wygląda świat i wygląda walka o przetrwanie?

Pomiędzy zakończeniem zdjęć a premierą wydarzyła się pandemia, myślę, że to też wpływa na odbiór naszego filmu. Widzowie są bardziej nastrojeni na przyjęcie tych dylematów. I taki był nasz plan, chcieliśmy zrobić coś, co będzie istotne dla widzów, będzie niosło wzruszenie, ale też pobudzenie świadomości.

Przede wszystkim jest to film, który opowiada historię nauczyciela WF’u, pokazuje nam tragiczny background dorastania do decyzji, że jego rolą życiową jest czynienie świata lepszym poprzez i dla dzieci. Jest to poruszające i istotne. Po drugie, jest to film kinowy. Moim zdaniem ,”Mistrza” można odczuć tylko w kinie. Dowodem niech będzie, chociażby najważniejsza Polska nagroda dla kompozytora muzyki filmowej, którą otrzymał Bartek Chajdecki kilka dni temu na Grandprix Komeda w Ostrowie Wielkopolskim właśnie za kinowy wymiar jego kompozycji i komplementarność z fantastycznymi zdjęciami Witka Płóciennika. Trzy, że rozmawiając o tematach tak eksploatowanych przez osoby do tego często niepowołane i spłycające dyskusję, film wychodzi poza przeciętną dywagację polityczną i daje szansę ludziom zastanowienia się nad swoimi wyborami na własny sposób, jednocześnie w obecności innych, w poczuciu wspólnoty tego doświadczenia. I wierzę, widząc po reakcjach, że to się udało i to jest wielka radość nas wszystkich, którzy pracowaliśmy nad tym, tak bardzo osobistym, filmem.