Czeszka mieszkająca w Polsce szczerze o naszych narodach: "To miłość jednostronna"

Wczorajszy wywiad z Polką mieszkającą w czeskiej Pradze był gorąco dyskutowany. Część osób podzielało sympatię do Czech oraz potwierdzało wysoki standard życia u naszego sąsiada. Wiele osób zarzucało zaś, że różnice między naszymi krajami nie są aż takie duże. Warto jednak pamiętać, że został przeprowadzony z prywatną osobą, która podzieliła się z nami swoimi osobistymi odczuciami.

Wywiad pokazał, że Polacy są bardzo zainteresowani Czechami. O to, czy sympatia do tego kraju działa w dwie strony, zapytaliśmy Czeszkę mieszkającą w Polsce. Jana Kępska jest nauczycielką języka czeskiego. Prowadzi tu własną działalność gospodarczą. Ceni Polaków za nasze cechy narodowe, takie jak choćby gościnność. Okazuje się jednak, że Czesi nie mają najlepszego zdania o Polsce. O tym, co ją dziwi po dekadzie spędzonej w naszym kraju, zgodziła się nam opowiedzieć.

Jana Kępska: Od dziesięciu lat.

Nie do końca. Wydaje mi się, że to trochę miłość jednostronna. Czesi mają raczej sceptyczne nastawienie do Polski. Chodzi na przykład o waszą żywność. Było kilka afer związanych z polskim jedzeniem. To się skumulowało. Najgłośniejsza była sprawa polskiej soli, która nie nadawała się do spożycia.

A jak postrzega pani polskie podejście do religii? To sfera, która bardzo różni nasze narody.

Ja jestem z północnych Czech, a tam dziewięćdziesiąt procent ludności to ateiści. Dla mnie religia jest sprawą prywatną i jedyne co mnie dziwi, to to, że niektórzy w Polsce obnoszą się ze swoją wiarą. Już w pierwszej rozmowie słyszę, że ktoś był w kościele, lub nie może się spotkać, bo ma jakieś obrzędy itd. To mnie nadal zaskakuje. W Czechach problem jest, aby ochrzcić dziecko. Trzeba czekać wiele miesięcy, aż uzbiera się grupka. W Polsce chrzty są co niedzielę.

Jak pani myśli, z czego wynikają te różnice?

Tak, rzeczywiście tak to u nas wygląda. Nikt nie pokazuje w Czechach, że ma nowe futro. Oczywiście znajdą się jednostki, które chcą pochwalić się najnowszym modelem samochodu, ale w Polsce odczuwam większy nacisk społeczny na robienie czegoś, żeby ludzie widzieli, co sobie ludzie pomyślą.

Trochę większy poziom życia jest w Pradze. Najbardziej rzuca się w oczy, że w Czechach nie ma takich wielkich różnic między ludźmi. Za to gdy wyjedzie się z centrum Warszawy na Pragę, te różnice są widoczne gołym okiem. Ludzie inaczej się ubierają, inaczej się zachowują. Budynki są zaniedbane. U nas też są blokowiska, ale różnice nie są aż takie duże.

Czy te różnice widać także w podejściu do kultury? Podobno Czesi przywiązują do niej ogromna wagę.

[Śmiech] Wolałabym się nie wypowiadać na temat polityki. W obu krajach pozostawia ona wiele do życzenia. Brakuje kultury w dyskusji, nie ma rzeczowych argumentów. Macie też problemy związane z łapówkarstwem, tak jak my.

Czy miała pani do czynienia z polską służbą zdrowia?

Niestety tak. Tu punkt zdobywają Czechy. Niestety, w Polsce trzeba mieć ubezpieczenie prywatne, aby normalnie funkcjonować. Do niektórych lekarzy trzeba chodzić prywatnie. Strach pójść do państwowego ginekologa. W Czechach można sobie wybrać, czy idzie się do lekarza państwowego czy prywatnego. Lekarz prywatny rozlicza się z ubezpieczycielem poprzez punkty. Nie trzeba się zastanawiać, czy jest prywatny czy państwowy.

Czesi chętnie rozmawiają o sprawach obyczajowych? Na przykład o in vitro?

W Polsce ten problem jest bardzo nagłośniony, bo jest polityczny i religijny. U nas jest zupełnie nie poruszany. Pierwsze trzy próby zapłodnienia in vitro są w Czechach refundowane. U nas traktuje się to jako chorobę cywilizacyjną, a ludzie mają prawo, by się leczyć. Aborcja zaś w ogóle nie jest tematem do dyskusji. W ogóle się z tym nie spotkałam. To indywidualna sprawa każdej kobiety.