Dlaczego porównywanie życia w Polsce i Hiszpanii nie ma sensu? Chilewicz od dziś w naTemat.pl

Ja, mieszkając rok w Barcelonie, nie umiem jeszcze przestać porównywać, zwłaszcza że moje życie zawodowe, a więc i zarobki, przyjmuję w złotówkach. Być może to jakieś wytłumaczenie, a być może tylko kolejna wymówka pozwalająca mi na zastanawianie się, ile co kosztuje, jakie co jest i gdzie co jest lepsze. Szalejąca inflacja w Polsce sprawia, że porównywać się chce jeszcze więcej, choć… czy ma to jakikolwiek sens, gdy nie mamy żadnego wpływu na to, jak jest prowadzona polityka finansowa w kraju i śmiem wątpić, by ktokolwiek miał na nią jakikolwiek sensowny pomysł?

Zaczynając przygodę w byciu felietonistą naTemat postanowiłem rozliczyć się z tego, jak bardzo porównywanie życia w Hiszpanii i w Polsce jest bez sensu i jak bardzo z wielu różnych powodów, o których pewnie można by napisać książkę naukową, Polska właściwie nie ma szans w tym porównaniu. Przyjrzyjmy się szczegółom, bo to w nich, jak wiadomo, tkwi diabeł.

Gdy my zmagaliśmy się z nazistami i okupacją, oni przeżywali przede wszystkim własną wojnę domową. W tej ostatniej zginęło około pół miliona osób, co jest ułamkiem w porównaniu z kilkoma (według różnych obliczeń od trzech i pół do sześciu) milionami Polaków, którzy zginęli w trakcie II wojny światowej. Gdy dodamy do tego zniszczone miasta i nieistniejące tak naprawdę struktury państwa zobaczymy, że w połowie XX wieku byliśmy zupełnie w innych miejscach.

Przenieśmy się do połowy lat 70. My tkwiliśmy w epoce Gierka, o której napisano już i pozytywnie i negatywnie (polecam tu nowy „Pomocnik Historyczny” „Polityki”, który jest poświęcony panu Edwardowi), ale ciężko uznać to za okres pełen swobód obywatelskich i wolności. Tymczasem w Hiszpanii umiera generał Franco, wybucha festiwal wolności, a konstytucja z 1978 roku cementuje demokratyczne podstawy królestwa, które niedługo później sprawią, że kraj ten dołączy do wspólnoty europejskiej oraz NATO.

Przyspieszmy znowu czas i spotkajmy się w 2005 roku. Polska od roku jest w Unii Europejskiej, a wybory parlamentarne wygrywa Prawo i Sprawiedliwość. Roman Giertych zostaje ministrem edukacji, a Lech „spieprzaj dziadu” Kaczyński, który jako prezydent Warszawy bezwzględnie zakazał Parady Równości, prezydentem kraju. Trwa kulturowy regres. W Hiszpanii zaś zostają wprowadzone małżeństwa jednopłciowe, które dziś według różnych badań cieszą się poparciem prawie wszystkich obywatelek i obywatelki (około 85 - 90 proc. społeczeństwa).

To oczywiście zaledwie kilka fragmentów z długich historii istnienia Polski i Hiszpanii. Wymieniać można długo, ale wyłania się z tej historii, przynajmniej dla mnie, obraz mojej ojczyzny, która zwyczajnie z wielu różnych powodów nie miała równego startu z taką właśnie Hiszpanią. Czy porównywanie więc ma realny sens, skoro na wstępie wiemy, kto wypadnie na pierwszy rzut oka korzystniej?

No właśnie: ojczyzna i obczyzna. Ziemia ojców i ziemia obca. Czy mogą one zamienić się miejscami albo chociaż wymieszać tak, by te różnice zatrzeć? Czy skoro sam, świadomie, wybrałem Barcelonę za swój dom, a Hiszpanię za kraj, w którym chcę dalej żyć, to w końcu stanie się ona moją ojczyzną? Kiedy to nastąpi? Na czym polega to przejście? Jeszcze nie znam odpowiedzi na te pytania, ale mam nadzieję, że poznam je razem z Wami w weekendowych felietonach dla naTemat. Jestem na nie wyraźnie podekscytowany, zupełnie jak na Ptasie Mleczko w paczce od mamy, którego w Hiszpanii, co oczywiste, brak.