Obejrzałam nowe odcinki "Genialnej przyjaciółki" i już wiem. Główny zarzut recenzentów mam gdzieś

Więcej mroku

Podstawowy zgrzyt wynika jednak głównie z długiej, niemal dwuletniej, przerwy pomiędzy drugim i trzecim sezonem. To chyba taki naturalny zgrzyt widza – żegna się z nastoletnimi bohaterami, a wita dorosłych ludzi. Beztroskie harce na plaży zmieniają się na harówkę w fabryce, a narzekanie na rodziców transformuje w narzekanie na partnerów.

Zawsze przy takim przeskoku pojawia się jakieś poczucie, że jest mroczniej, ciężej, trudniej. Nawet w przypadku "Genialnej przyjaciółki" – czyli historii, którą od początku można zakwalifikować raczej do kategorii "gorzko" niż zarzucić lukrowanie. W dwóch pierwszych sezonach obserwowaliśmy jednak dzieci i nastolatki, optyka diametralnie się zmienia, gdy wkraczamy w jeszcze bardziej brutalny świat dorosłych.

Bo świat Lili i Lenu jest brutalny i bezwzględny. Nawet pomimo tego, że są w całkowicie innych punktach. Wibracje biednej i agresywnej neapolitańskiej dzielnicy nieustannie w nich pracują i o sobie przypominają.

Za młode by grać "stare"?

Główny jednak zarzut, przewijający się właściwie w każdej recenzji, to wiek aktorek i aktorów. Na tę decyzję reżysera Daniele Luchetti (który zastąpił Saverio Constanzo odpowiedzialnego za dwa pierwsze sezony) narzekano jeszcze przed premierą, gdy w sieci pojawiały się zdjęcia z planu, a na kontach w mediach społecznościowych głównej obsady potwierdzano pracę nad serialem.

Teraz jednak jeszcze się nie obrażam, bo sztucznie postarzone przyjaciółki (ale i inni bohaterowie) nie odebrali mi przyjemności za nimi podążania. Oczywiście charakteryzacja mogłaby być bardziej uważna i dokładna, a jej braki ujawniają się szczególnie w zbliżeniach.

Co równie ważne, Lila i Lena prawie w ogóle się nie malują. Oglądając "Euforię" (która bardzo mi się podobała) zastanawiałam się nad tym wiekiem, ale w "drugą stronę". Tam nastolatki wyglądają jak dojrzałe panie, ale właśnie – mocno podkreślają sylwetki obcisłymi ubraniami i nakładają bardzo wyrazisty makijaż. Tutaj bohaterki są bardzo naturalne.

W 3. sezonie Elena poważnieje (trudno się dziwić – za nią premiera pierwszej książki, przed nią ślub z Pietrem). Właściwie ta bohaterka zawsze miała w sobie taki dziwny "dorosły" spokój. Teraz jest to dodatkowo podkreślone w jej powierzchowności. I mnie to nie razi, ale dopuszczam, że może wynikać to za sentymentalną więzią, która łączy mnie i z książką Ferrante, i serialem.

Jeszcze ciekawiej jest z Lilą, która z atrakcyjnej, zwinnej dziewczyny zmienia się w skrytą pod grubymi płaszczami i swetrami zaniedbaną matkę i pracownicę zakładu mięsnego. Jej dłonie i twarz są właściwie podsumowaniem sytuacji włoskich robotników lat 70. Reżyser zachował jednak dzielnicową agresję bohaterki, nie odebrał jej specyficznej energii, która jednych przyciąga, a inni się jej boją.

Skrajności i kontrasty

W tej części bez wątpienia najbardziej wyczuwalna jest skrajność, wręcz przepaść tego, jak obecnie żyją przyjaciółki i dokąd zmierzają. Wykształcona Elena cieszy się sukcesem książki, za chwilę będzie żoną profesora, zamieszka we Florencji. Przygaszona Lila pracuje ponad siły, jej codziennością jest praca, wieczorny powrót do domu i opieka nad dzieckiem.

Zapewne dlatego fani cyklu neapolitańskiego z taką ochotą włączają serial. "Genialna przyjaciółka" jest tym zadziwiającym przykładem świetnego przeniesienia słów (a raczej świata) z papieru na ekran. Na szczęście kolejny sezon to potwierdza.