Film "o niczym", który jest o wszystkim. "Moje wspaniałe życie" to pochwała małego życia [RECENZJA]

Dlaczego zatem zaczęłam od tego mroźnego cytatu, który jest szybką wymianą zdań pomiędzy kierowcą (żoną Joanną) a pasażerem (mężem Witkiem)? Bo właśnie ten ostatni w symbolicznej scenie w samochodzie skupił w sobie sens całego filmu – oto siedzi sobie cichutko obok nas jakiś typ i usilnie powtarza "nie dasz rady, nie dasz rady". Można nazwać go mężem, przyjaciółką, matką, wewnętrznym "ja". Można nazwać go dowolnie, ale podejrzewam, że każdy z nas doskonale wie, o jaki głosik chodzi.

Joanna nazywana jest "Jo" i jest nauczycielką angielskiego. Na "pechowe, puste dni" Jo ma puste mieszkanie, w którym oficjalnie udziela korepetycji, a nieoficjalnie staje się sobą. Leży półnago na podłodze, pali jointy, tańcuje z kochankiem, dużo się uśmiecha. Mówiąc kolokwialnie: to w tym miejscu "odpina wrotki". To jest ten czas, który "pozwala jej żyć".

Co jednak fajne w filmie Grzegorzka: nie ma tu skrajności. Jo nie jest wielką uciśnioną matką Polką. Fakt, jak każda strażniczka domowego ogniska boryka się ze złośliwościami domowników, wiele obowiązków domowych musi realizować sama lub wskazywać palcem, co należy zrobić i miewa poczucie, że nikt jej nie pomaga, a pranie, gotowanie i sprzątanie są tylko na jej głowie, ale – podejrzewam, że w każdym domu zdarzają się takie aferki.

Reżyser nie popada jednak w przesadę, niepotrzebną hiperbolizację, nie rozbuchuje tych "domowych aferek" do nierzeczywistych rozmiarów. I to jest świetne – wszak życie samo w sobie jest już wystarczająco ciężkie. Taka decyzja fabularna sprawia, że "Moje wspaniałe życie" ogląda się jak film o nas samych. Lub o sąsiadach, których możemy usłyszeć zza ściany.

Paradoksalnie dla mnie to stanowi o jego największej wartości. Reżyser nie szukał daleko, bo wie, że to, co najważniejsze dzieje się pod naszym nosem i po prostu za tym podążył – podobnie jak w "Kamperze" (2016) i w "Córce trenera" (2018). Grzegorzek robi kino kameralne. Pokazuje małżeństwo, które po latach związku zaczyna być znudzone sobą. Pokazuje matkę, która chce istnieć, ale i odgrywać role, ujawniać się ze swoimi emocjami, ze swoją zabawnością, spontanicznością, dzikością. Chce głośno się śmiać i kochać na podłodze.

Ale pokazuje też ojca, który wcale nie ma potrzeby przyjmowania nowych ról. Jest mu dobrze tak, jak jest – i "Moje wspaniałe życie" nie moralizuje tych różnych postaw, nie ustala, które i czy w ogóle któreś są lepsze lub bardziej pożądane. Przypomina jednak, że warto żyć po swojemu, dopieszczać swoje wewnętrzne dziecko i szukać własnej drogi. Czy miałaby ona przebiegać przez wielki Nowy Jork, czy niewielką Nysę w województwie opolskim.