Na pewno niestandardowym – rozrywkowym i bardzo kochanym. Nie pamiętam takiego momentu w swoim życiu, żeby nie mówił, że jest z nas dumny. A to bardzo dużo znaczy dla dziecka, które stara się coś robić, rozwija się.

Pomimo tego, że nie mieszkamy razem, a wychowanie było bardziej po stronie mamy – u Eti i Vivi tak samo – to tata zawsze starał się być. Czy chcieliśmy go mniej, czy bardziej, to zawsze i tak gdzieś przemykał. 

Mamy w tacie przyjaciela. To bardzo ważny aspekt w relacji z rodzicem. Jeśli dzieje mi się coś złego, od razu biegnę do mamy, do taty albo do swojego rodzeństwa. Są moim kołem ratunkowym.

Moi rodzice są najlepszymi rodzicami, nie mogłam wymarzyć sobie lepszych, więc tak naprawdę w ogóle mi to nie przeszkadza. Choć momentami na pewno jest to frustrujące, bo jestem odrębnym bytem.

Moją największą pasją jest taniec. To właśnie taniec i muzyka grają w mojej duszy. Po pierwsze spełniam się dzięki temu, a po drugie pomaga mi to wyzbyć się negatywnych emocji.

Wchodzę na salę i nie myślę o tym, co złe, co mnie przytłacza. Myślę tylko o tym, że muszę zrobić trening i że chcę zrobić go jak najlepiej. Moje skupienie jest wtedy nie w tej części problemowej życia, tylko w samorealizacji.

Studiuję na Akademii Sztuk Pięknych. Wspaniali profesorowie i super szkoła, ale i dużo ciężkiej pracy.

Jestem trochę zawzięta.

Na pewno. Było dużo ciężkich momentów, w których chciałam zrezygnować z tańca, ale ponieważ i moja mama tańczy, nie pozwoliła mi na to. Zaciągała mnie na salę siłą, za co pod koniec dnia bardzo jej dziękuję, bo taniec jest jedną z ważniejszych rzeczy w moim życiu. 

W liceum zaczęłam się zastanawiać, na jakie studia mogłabym pójść. Wiedziałam, że na pewno odpadają kierunki typu zarządzanie albo prawo. To nie jestem ja. Rzeczywiście wymyśliłam sobie tę akademię, bo tata taty malował, ale także dlatego, że robił to dziadek, który wychowywał mnie i mojego brata.

Zawsze prosiliśmy go, żeby coś dla nas narysował, a później to kolorowaliśmy. Robił nam takie personalizowane kolorowanki. Bardzo mi go brakuje. Być może dlatego poszłam w tę stronę. 

Przyszłość po takim artystycznym kierunku jest bardziej niepewna i po prostu cięższa, więc rodzice często nie są zbyt zadowoleni z takiego wyboru, ale mimo wszystko moi bardzo mnie wspierali. Przygotowywałam się do egzaminów przez rok, był pot, były łzy, ale i oni byli w tym ze mną. 

Oczywiście, czasami się kłócimy, a później nikt nie chce pierwszy wyciągnąć ręki, bo nie widzi swojej winy i uważa, że ma rację. To są takie momenty, ale nauczyliśmy się, że słowo "przepraszam" jest ważne, jeśli oczywiście naprawdę jest potrzebne, bo zazwyczaj po prostu odpuszczamy i zachowujemy się normalnie.

Mamy różne zdania, więc i rozmowa czasem jest ciężka. Tacie trudno jest przedstawić swoją rację, bo dla niego liczy się tylko jego racja, ale finalnie dochodzimy do jakiegoś konsensusu. 

Na pewno dochodziło do tarć między nami, kiedy zmieniałam szkołę. Tym bardziej że był to trudny czas w moim życiu – dręczyli mnie w liceum, o czym nie mówiłam rodzicom. Kiedy się dowiedzieli, byli tym sfrustrowani.

Tym, że o tym nie wiedzieli, a mogli temu zapobiec. Mogliśmy zmienić szkołę dużo wcześniej. A ja po prostu nie chciałam przysparzać im kłopotu. Nie chciałam sprawiać im przykrości tym, że ludzie mówią o nich źle.

To, że mówili o mnie źle, nie było dla mnie aż tak znaczące, ale ponieważ dotyczyło to moich rodziców – rodziców, którzy dali mi bardzo wiele i nauczyli mnie bardzo wiele – bardzo mnie dotykało.

Opuszczałam szkołę, ale pilnowałam, żeby mieć 50 proc. obecności, żeby nie było telefonów do rodziców. Bardzo często chowałam się pod łóżkiem u siebie w pokoju. Brałam kurtkę i buty z dołu, żeby mama myślała, że wyszłam. Wtedy uciekałam też w taniec.

Bardzo nie chciałam, żeby to wyszło, bo nie chciałam, żeby ktokolwiek się o mnie martwił. Wiedziałam, że jestem w stanie sobie z tym poradzić w taki czy inny sposób. Oczywiście później wszyscy mówili, że mogłam powiedzieć, bo znalazłoby się jakieś rozwiązanie. Z czym teraz się zgadzam. Zawsze można coś zrobić.

Nazwisko. 

Nie jest, ale to nazwisko w ogóle mi nie przeszkadza. Choć rzeczywiście poczułam się inaczej, kiedy pojechałam do Los Angeles, gdzie zawarłam znajomości, których nigdy w życiu bym nie zawarła tutaj.

Tam nikt nie zwracał uwagi na to, jakie mam nazwisko, bo przecież nikt go z nikim nie kojarzył. To, że ludzie byli dla mnie mili, po prostu mili, było dla mnie czymś nowym. Niczego ode mnie nie oczekiwali. Więc to na pewno jest coś, co mnie ciągnie za granicę. 

Staram się niczego nie czytać, ale pamiętam, że kiedyś przeglądałam Facebooka i wyświetliło mi się, że "Michał Wiśniewski nie żyje. Zginął w wypadku samochodowym".

Weszłam w ten artykuł, przeczytałam go i okazało się, że osoba, która jeździ takim samym samochodem jak Michał Wiśniewski, miała wypadek. Pomyślałam sobie, boże, po co takie nagłówki, przecież ja właśnie przeczytałam, że mój tata nie żyje. 

Zdecydowanie łatwiej. O mnie mogą pisać, co chcą. Naprawdę, nie poświęcam temu większej uwagi, więc nawet nie wiem, co się dzieje i co piszą. To dużo zdrowsze. Kiedyś czytaliśmy z bratem komentarze i jak znajdowaliśmy przykre wpisy na nasz temat, a byliśmy wtedy dziećmi, to pojawiały się takie myśli: Ale dlaczego? Przecież nic złego nie zrobiliśmy.

Tak było od momentu, kiedy się urodziliśmy, czyli całe nasze życie. Nie musiałam się zastanawiać, czy tego chcę, czy nie. Może to kwestia przyzwyczajenia. Często się też z tego śmiejemy, bo ludzie piszą naprawdę zabawne albo absurdalne rzeczy.  

Żyjemy w patchworkowej rodzinie, ale każdy z nas ma swoje życie. Dlaczego mamy złościć się, że tata prowadzi akurat takie? Jest duża rodzina, jest śmiesznie, jest dużo zabawy.

To jest coś, co udało nam się wypracować. Gdy dziewczynki były małe, spędzaliśmy sporo czasu razem. Później, kiedy przyszedł czas dojrzewania, pojawił się jakiś zastój. Ale dziś jest super. Nie ma większego wsparcia niż moje rodzeństwo. To wsparcie przeradza się nawet w taką bezinteresowną pomoc. Potrzebujesz mnie – jestem. 

Taty dosyć często nie było, gdy przyjeżdżaliśmy do niego na weekend, ale były dziewczyny – Vivi i Eti, więc zawsze potrafiliśmy zająć się sobą. Ale żadnego żalu nie było. Nie czuję żadnego urazu.

Jest mi to całkowicie niepotrzebne. Nie widzę sensu w zachowaniu, które mogłoby spowodować, że ludzie, na których mi zależy, byliby nieszczęśliwi.

Na samym początku na pewno nie. Uświadomiliśmy sobie, że jest to problem, dopiero gdy wydarzyła się pewna sytuacja.

Tak...

Wydaje mi się, że byłam w takim wieku, że do końca nie rozumiałam, co się dzieje. Gdyby to się działo dzisiaj, pewnie sytuacja wyglądałaby inaczej. Wtedy mama musiała przejąć inicjatywę i to zrobiła. 

Nigdy o tym nie mówiłam, ale pierwszy raz usłyszałam, że tata opowiada o piciu, kiedy pojechałam z nim do domu dziecka. Pamiętam, że pomyślałam w tamtym momencie, że to nie jest temat, którego trzeba się wstydzić. Wręcz przeciwnie – on z tego wyszedł, nie pije.

Myślę, że te sytuacje, które działy się przy nas, też w pewien sposób, z czasem, wpłynęły na to, że odstawił alkohol. Być może zdał sobie sprawę, że może stracić kogoś, na kim mu bardzo zależy. 

Zawsze gdzieś komuś się pomagało. Każdy z nas to ma. Kiedy widzimy, że ktoś potrzebuje pomocy, po prostu podchodzimy. Nieważne, czy dzieje się to na ulicy, w metrze, nieważne gdzie.

Cześć Ciało to całkiem nowa fundacja. Ostatnio poprosili mnie i Xaviera, byśmy pojechali do jednej ze szkół i porozmawiali z uczniami nękaniu, o przemocy rówieśniczej. Chcieliśmy pokazać dzieciom, które potrzebują pomocy, a nie chcą się po nią zgłosić, że warto to zrobić i że też tak mieliśmy.  

Zdecydowanie tata. On częściej się wzrusza.

Na pewno zawsze jestem poruszona, kiedy jeżdżę na koncerty, na których tata występuje z Eti. Super, że razem śpiewają. Czuję się dobrze, kiedy widzę ich razem i wiem, że się spełniają, mają z tego fun. Zresztą czuję dumę, gdy widzę, że ktokolwiek z rodziny robi coś fajnego i ma z tego dużo frajdy.

Chyba nasza wizyta w Nowym Jorku. Byliśmy tam tylko we dwójkę i bardzo się do siebie zbliżyliśmy, bo bardzo dużo rozmawialiśmy.

Pomimo tego, że wyjeżdżamy w różne miejsca wszyscy razem, całą rodziną, to tata organizuje też podróż z każdym z nas z osobna. Dzięki temu może poświęcić nam większą uwagę.

Wtedy w Nowym Jorku czułam się bardzo zadbana, zaopiekowana. Tata zapewnił mi wszystko, czego potrzebowałam. Chodziłam na treningi i na zakupy. Choć akurat w przypadku zakupów zawsze był sfrustrowany, bo nic nie chciałam sobie kupować, nic mi się nie podobało.

Na pewno wytrwałości i zapału do działania. Rodzice nauczyli mnie, żeby nie rezygnować z tego, co się kocha, co jest pasją, że warto dążyć do celu. 

No pewnie. Myślę o jego zdrowiu. Tata nie jest chory, ale ma 50 lat, więc wiadomo… Kiedy na koncertach wchodzi na rampy, a ma problemy z kręgosłupem, myślę "boże, tylko nie spadnij". 

No właśnie. 

Tata zawsze był wrażliwy, ale na pewno jest spokojniejszy. Za każdym razem chce wracać do domu, zamiast spać w hotelu.

Na pewno jestem bardzo dumna z niego, bo miał ciężkie życie, a doszedł do czegoś niesamowitego. Tak samo moja mama. Wydaje mi się, że to, że rodzice zbudowali wiele z niczego, jest taki motorek napędowy do działania. Oczywiście my mamy dużo prościej. Jest nam łatwiej coś osiągnąć m.in. również dzięki temu nazwisku. 

Jestem też dumna z lotnictwa, z tej jego pasji, która jest czymś zupełnie innym niż to, co robi na co dzień. Bardzo to kocha. Widać to po nim. Jestem dumna, że lata, że robi licencje, że inwestuje w swój rozwój. 

Na pewno wspierający. Na pewno taki, który jest przyjacielem, który nie ocenia. To ważne, żeby rodzice nie oceniali cię, cokolwiek robisz, bo ty uczysz się na swoich błędach.

Mama i tata pozwalali nam popełniać błędy, żebyśmy uczyli się na swoich, a nie na ich. Musisz się sparzyć, żeby stwierdzić, że czegoś nie chcesz. 

Nie ważne, co robię, oni zawsze są. Powiedzą swoje zdanie, ale wiedzą, że to moje życie, moja sprawa i po prostu będą. 

Dla każdego z nas rodzina jest bardzo ważna. Gdy o nas piszą, to o wszystkich, więc jesteśmy w tym razem. Bardzo staraliśmy się, żeby nic nas nie podzieliło.