"Kot wrócił do fundacji, bo się nie sprawdził". Ludzie, co z wami?! Jesteście dupkami

Pracownik fundacji dodał, że kot mocno przeżył powrót. Leży, nie chce jeść, nie schodzi ze swojej poduszki do spania.

Złamało mi się serce na myśl o kotku, który zaczął przyzwyczajać się do swojego nowego domu i ludzi, którzy mieli go pokochać, ale musiał wrócić do fundacji, "poczekalni" na nowe życie, które może nigdy nie nadejść. Ale i tak jest szczęściarzem, jest bezpieczny, a nie na ulicy. Ma co jeść, gdzie spaść. Tylko że wciąż nie ma własnej rodziny.

Takie sytuacje naprawdę często się zdarzają, wystarczy, że spytacie pracujących w fundacjach i schroniskach, które przecież dwoją się i troją, żeby pomóc potrzebującym zwierzakom (chapeau bas). Kilka dni temu na jednej z facebookowych grup czytałam, chociażby o influencerce, która adoptowała psa, ale po miesiącu oddała go z powrotem do schroniska.

To niestety ani nie odosobniony przypadek, ani rzadkość. Niektórzy się wysilają i znajdują dla zwierzaka nowy dom. Inni mają nieco przyzwoitości i zanoszą go z powrotem do fundacji. A jeszcze inni porzucają w lasach i na ulicach, czego nie mogę już ogarnąć rozumiem. Dla takich jednostek jest osobne miejsce w piekle, podobnie jak dla tych, którzy się znęcają nad naszymi braćmi mniejszymi.

Tak, ludzie oddają zwierzaka z różnych przyczyn. Mogę jeszcze zrozumieć poważne problemy zdrowotne, ekstremalne sytuacje losowe, sytuacje bez wyjścia (chociaż tak naprawdę, z większości sytuacji jest wyjście, jeśli pokombinujemy albo poprosimy o pomoc). Nie potrafię za to zrozumieć oddawania zwierzaka bo "się nie sprawdził".

Bo co to w ogóle znaczy? Sprawdzić się lub nie może nowy mikser, smartfon albo buty trekkingowe. Ale zwierzę? Zwierzę nie jest od sprawdzania się, jest od kochania. Podejmując decyzję o sprawieniu sobie psa, kota, świnki morskiej, szczura, rybek i tak dalej, zobowiązujemy się do opieki i troski. Obojętnie, co się wydarzy.

To jest właśnie odpowiedzialność: rozważamy, czy jesteśmy w stanie zaopiekować się zwierzakiem, a jeśli odpowiedź jest twierdząca, dajemy mu dom. Otwierając psu albo kotu drzwi, składamy mu obietnicę, że będzie u nas bezpieczny i szczęśliwy. Że go nie porzucimy, jesteśmy jego rodziną.

Oczywiście rzeczywistość wygląda inaczej niż marzenia. Niektórzy myślą, że zwierzę to zabawka, dekoracja, rzecz do sprawiania nam przyjemności. Ma być miłe, puchate i urocze. Bezproblemowe. Ale problemy ZAWSZE będą, mniejsze lub większe.

Będzie kupa na dywanie, podrapane meble i ręce, bałagan w domu, sierść na ubraniach, drogie wizyty u weterynarza. Nie będzie idealnie, bo nigdy nie jest: kot może drapać, pies ugryźć. Zwierzęta, szczególnie te po przejściach, mogą mieć problemy w adaptacji, sprawiać kłopoty behawioralne, a w tym przypadku konieczna będzie pomoc specjalisty. Trzeba być tego wszystkiego świadomym przed podjęciem decyzji o zaopiekowaniu się zwierzakiem.

Co to więc znaczy, że kot "się nie sprawdził"? Że nie był taki, jaki ktoś sobie wymarzył. Może nie był jak z reklamy, może się bał i drapał? Może zwyczajnie potrzebował czasu? Może drapał i rozsypywał żwirek z kuwety po podłodze? Tyle że to jest właśnie życie, na tym polega zwierzęce "rodzicielstwo".

Wyobraźcie sobie, co przeżywa zwierzak, który nagle wyrzucany jest za bruk, zwracany jak za mały t-shirt. Koszmar.

Ani dzieci, ani zwierzęta, które przyjmujemy pod swój dach, nie powinny musieć zdawać żadnego testu. Nie muszą się sprawdzać, mają po prostu być. To my mamy się o nie troszczyć, opiekować się nimi, rozwiązywać problemy i pomagać, prowadzić do lekarzy, kupować zabawki, kochać.

Jeśli problemy są większe, roboty i trosk będzie więcej, jasne, ale na to się pisaliśmy, podejmując decyzję. Na dobre i na złe, tylko że w przypadku opieki nad kimś mniejszym oraz zależnym od nas nie ma rozwodów. To jest właśnie miłość bezwarunkowa, a osobiście uważam, że tyczy się ona nie tylko dzieci, ale również zwierząt.

My, ludzie, jesteśmy wygodni. Ma być tak, jak chcemy: miło, komfortowo, łatwo. Cóż, zwierzak to również obowiązki i problemy, więc lepiej uświadomić to sobie, zanim sprawimy szczeniaczka dziecku pod choinkę. Bo jeśli po dwóch tygodniach dojdziemy do wniosku, że szczeniaczek "się nie sprawdził" i postanowimy go oddać (z wygodnictwa i lenistwa), to jesteśmy po prostu dupkami.