Zabrałem nową Pumę na "spacer" po mieście. To auto nadal świetnie wygląda i ma pazur

Ford Puma pojawił się na rynku w 2019 roku i już wtedy był bardzo ciekawą propozycją. Oczywiście, żeby dopasować się do wymagań klientów, którzy coraz chętniej przerzucali się na SUV-y zrobiono z niego crossovera i w takim nieco podniesionym wydaniu (16,4 cm prześwitu w wersji ST-Line) pozostał do tej pory.

W 2024 roku auto przeszło lifting i nie za dużo się w nim zmieniło. Trochę przeprojektowano pas przedni i lampy. Znaczek powędrował z maski na grill, ale ogólnie to nadal bardzo ładna, kompaktowa (4,2 m długości, 1,93 m szerokości, 1,55 m wysokości i 2,59 m rozstawu osi) i nowoczesna konstrukcja.

Do testów dostałem wersję wyposażenia ST-Line X, dlatego na nadwoziu pojawiło się trochę dodatków stylistycznych, jak plakietki ST-Line X czy grawerka na progach drzwi kierowcy oraz pasażera i czerwone przeszycia na kierownicy, desce rozdzielczej oraz fotelach. Naprawdę fajna sprawa.

Mnie najbardziej urzekł tył tego auta. No zobaczcie tylko, jak świetnie prezentują się te lampy oraz jak ciekawie wyprofilowano zderzak. I te 18-calowe alufelgi... No miodzio! Szkoda tylko, że to nie wersja ST, bo wtedy mielibyśmy jeszcze podwójną końcówkę rury wydechowej, która nie jest atrapą i stanowi prawdziwą część całego układu.

Tutaj też zaszło trochę zmian. Przede wszystkim uwagę przykuwa nie tylko wyścigowa stylistyka obić foteli i boczków z czerwonymi przeszyciami, ale też nowy, 12-calowy ekran głównego komputera z bardzo czytelnym i płynnie działającym interfejsem.

Jak na dość ograniczoną gabarytami przestrzeń trzeba powiedzieć, że konstruktorzy wykorzystali każdy kąt i zagospodarowali go na schowki lub półki. Do tego naprawdę duży jak na ten segment bagażnik: 456 l z podwójną, obniżaną podłogą.

Niestety jak to w wielu crossoverach na tylnej kanapie wyższe osoby będą miały kłopot z niewielką przestrzenią nad głową, a raczej jej brakiem. Ale nie to jest moim zdaniem największą bolączką tego auta.

To, co mnie osobiście zirytowało, to skomasowanie wielu funkcji na jednej manetce przy kierownicy, przez co jest tam: zmiana świateł (krótkie - długie), kierunkowskazy oraz wycieraczki. Nie wierzę, że to piszę, ale zatęskniłem za "stellantisowym" rozwiązaniem z trzema oddzielnymi manetkami...

Tak samo brakuje też tych kilku podstawowych fizycznych przycisków, chociażby do sterowania klimatyzacją, ale trzeba jednak przyznać, że na tym ekranie ustawia się wszystko bardzo wygodnie i aż takiego problemu te braki nie generują. To już moje czepialstwo.

Dobrze natomiast, że Ford nie pokusił się o wstawienie do wykończenia plastiku piano black, co uważam za bardzo rozsądne posunięcie. Tak samo, jeśli chodzi o komfort podróżowania i jakość wykonania wnętrza, to są one na wysokim poziomie – spasowanie jest dobre, tam, gdzie ma być miękko - jest miękko, fotele są bardzo wygodne (doceniłem funkcję ich podgrzewania w mroźne poranki), a zawieszenie dobrze wytłumia nierówności.

I tu mam problem, bo fakt, jest bardzo dynamiczny, z silnikiem 1.0 EcoBoost generuje 155 KM i 190 Nm, co przy wadze niecałych 1,3 tony daje naprawdę dobre przyspieszenie (8,7 sekundy do 100 km/h). Ale nie da się ukryć, że to silnik 1.0 i kultura jego pracy jest bardzo słyszalna.

Fakt, to zwinne miejskie auto, które na dodatek mało pali – ja miałem w wiecznych warszawskich korkach średnią około 7,5 l/100 km, ale wiem, że da się zejść do około 7 litrów, bo i takie miałem trasy.

No i jego wielkim atutem jest cena. Wersja, którą ja testowałem, to ST-Line X, która wejściowo kosztuje prawie 142 tys. zł, zaś wraz z opcjami finalny koszt to 162 690 zł (z automatyczną, siedmiostopniową skrzynią biegów).

Ale w zupełnej podstawie nowy Ford Puma kosztuje 98 900 zł i ma na pokładzie takie podzespoły, jak: