Dominikanie tańczą dla nas. Niech przestaną!

W zwrotkach zaprezentowanego coveru piosenki „Ona tańczy dla mnie” napięcie narasta: „Parafianie patrzą często w oczy me i nie ukrywam – sprawia to przyjemność”. A to nie koniec atrakcji! W dominikańskim repertuarze znalazły się również takie hity jak: „Gangnam style” czy „Waka Waka”. Co ciekawe, układ choreograficzny do szlagieru Shakiry do perfekcji opanowała także inna roztańczona wspólnota katolicka w Polsce: franciszkanie. Pytanie tylko – po co to wszystko i dlaczego w takiej formie? Jeśli podobne działania mają ocieplać wizerunek kościoła, to dlaczego ich charakter musi być festyniarski? I czy rzeczywiście musi?

„Tańczący dominikanie biją kiczem po oczach i mogą zniechęcać do Kościoła, bo takie akcje wydają się desperackie. Niewiadomo, czy mają być wyrazem tego, że księża są fajni, korzystają z Internetu, mają dystans do siebie, czy raczej świadczą o tym, że idą po najmniejszej linii oporu, próbując trafić do mas” – mówi Łucja, niepraktykująca katoliczka. No właśnie, czy nie jest tak, że tańczący dominikanie w niezamierzony sposób definiują adresatów głoszonej przez siebie „Prawdy” ? „Bzdura” – twierdzi Karina, praktykująca katoliczka, z wykształcenia teolog, która choć dostrzega negatywne aspekty takich działań, ocenia je jako pozytywne. „Piosenkę zespołu Weekend znają chyba wszyscy w Polsce; prawie wszyscy usłyszeli ją choć w raz w zeszłorocznego Sylwestra, więc dominikanie wykorzystali popularność utworu. Nie celowali w określoną grupę, którą można by zdefiniować jako zaścianek intelektualny i estetyczny”. Trudno nie przyznać racji: sukces hitu „Ona tańczy dla mnie” to wpadka wizerunkowa wszystkich Polaków; nie zmienia to jednak faktu, że inne akcje podejmowane przez Kościół w celu zbliżenia do ludzi, wciąż nie wychodzą poza określenie „nietypowe”. Media nagłaśniają w zasadzie wszystkie tego typu działania (dość wspomnieć konfesjonał ustawiony przed centrum handlowym, o którym mówiły chyba wszystkie media w Polsce), ale czy kiedyś będą to „produkty” rzeczywiście warte promocji?

Trzeba przyznać, że tych którzy szukają, którzy mają kłopot, jest rzeczywiście sporo. Fraza „Chrystus” w wyszukiwarce Google pojawiła się w zeszłym roku prawie 4,5 miliona razy (w 1999 roku było to 14 tysięcy wyszukań). Tych danych nie można lekceważyć. Potencjał ewangelizacyjny sieci dostrzegał Benedykt XVI, który zachęcał kapłanów do aktywności w Internecie: udzielania się na portalach społecznościowych, pisania blogów itd. Także w Polsce księża dziś prowadzą blogi i vlogi, parafie mają swoje strony internetowe, profile na Facebooku i Twitterze. FaceBóg, BoskaTV, Stacja7 (serwis internetowy Szymona Hołowni) – to bardziej interesujące lokalne próby nadążenia polskich społeczności katolickich za rzeczywistością. Czy jednak można powiedzieć, że te inicjatywy nie ustępują w niczym świeckim? „Śledzę jeden fanpage katolicki, ale niestety wieje z niego nudą. Prawie nic się na nim nie dzieje, a jeżeli już, to pojawiają się informacje o rekolekcjach czy spotkaniach modlitewnych. W ten sposób raczej nie uda się dotrzeć do osoby, która nie jest zanurzona w życiu religijnym. A myślę, że taka strona mogłaby odnieść sukces, gdyby była prowadzona tak, jak są prowadzone dziś profesjonalne fanpage'e” – zwraca uwagę Karol, jak sam o sobie mówi, ekskatolik. I dodaje „Podobają mi się za to inicjatywy takie jak parafialne spotted, które pokazują, że katolicy nie są urwani z księżyca”. Swoje strony, na których można nawiązać kontakt z nieznanymi osobami spotkanymi w danym miejscu, ma już wiele parafii w Polsce, m.in. św. Jadwigi Królowej w Białystoku czy św. Józefa w Toruniu.