Tak wyglądało życie ks. Gila na Dominikanie. "Macho, który chwalił się pistoletem"

- Tu jest dżungla, Haitańczycy przekradają się przez granicę w nocy, trzeba się móc obronić. Nie rozstaję się z nim, gdy wyjeżdżamy z miasta – mówił. Dziś widzę tylko przerażoną twarz tego chłopca, niedoszłego samobójcy i srebrną lufę pistoletu, z czarną kolbą. Jednocześnie nie wiem czy mam w tę historię wierzyć.

Bo to właśnie ta droga izoluje Juncalito. Pokręcona, kamienista, z resztkami asfaltu, dokruszającego się w pełnym słońcu. Wije się przez gęsty las, ociera o przepaście. Na przestrzeni 59-ciu kilometrów wspina się, z położonego na wysokości zaledwie 175-ciu metrów n.p.m. Santiago de los Caballeros, coraz wyżej i wyżej, o ponad osiemset metrów. Wrażenie nierealności wzmagają jeszcze idący pieszo jej poboczem, wycieńczeni Haitańczycy, pnący się w górę, w nadziei znalezienia pracy na jakiejś plantacji kawy.

Nie sposób się z tym zresztą nie zgodzić. Z każdego miejsca w Juncalito. widać plantacje tych czarnych nasion, a od niedawna, z pobliskiego szczytu Cacique (1300 m n.p.m.), góruje nad okolicą olbrzymi krzyż.

Ten krzyż musi być dziś okrutnym przypomnieniem dla mieszkańców. Ksiądz Wojciech Gil (dla Dominikańczyków „padre Alberto”), pomagał zebrać na niego fundusze. Zbudowany z betonu, 33-metry wysokości (wiek Chrystusa) i 12 metrów rozpiętości (liczba apostołów) jest widoczny z prawie każdej uliczki w mieście. Boję się myśleć, gdzie kierują się myśli mieszkańców Juncalito, gdy ich wzrok padnie na ten symbol kościoła katolickiego.

W środku tego wszystkiego wylądował polski ksiądz - Wojciech Gil, padre Alberto. Niedoszły komandos i miłośnik ratownictwa górskiego. Niewysoki, krótko ostrzyżony, ale potężnie zbudowany - jak ochroniarz w klubie. Otyły, o małych bystrych oczach i często skrzywionym wyrazie twarzy.

Szybko wyrobił sobie u miejscowych poważanie. Silny facet, uwielbiający się chwalić pistoletem i rozbijający się po okolicy srebrnym terenowym pick upem. Dla Dominikańczyków taki właśnie powinien być mężczyzna - macho.

Pamiętam, że ksiądz zrobił na mnie dość dziwne wrażenie. Podróżowałem po Dominikanie wraz z przyjaciółmi i moją ówczesną dziewczyną - śliczną dziewczyną z Singapuru. Podczas dwudniowego pobytu przynajmniej pięć razy proponował, że udzieli nam ślubu. Nieustannie o czymś opowiadał.

Jego parafia była dla mieszkańców Juncalito oknem na świat. Można było tam porozmawiać z europejskimi wolontariuszami, usiąść na kanapie i pooglądać telewizję kablową, skorzystać z internetu (w 2010 roku, było to jedno z zaledwie paru miejsc w całej miejscowości z dostępem do sieci). W parafii nieustannie bawiły się dzieci.

Miałem okazję odwiedzić szkołę w Juncalito i muszę powiedzieć, że poziom zajęć był tragiczny. Nauczyciele walczyli po prostu o zachowanie dyscypliny. Ściągnięci przez padre Alberto wolontariusze, jako jedyni naprawdę uczyli czegoś dzieci.

Jednocześnie widać było, że ten podziw i oddanie mieszkańców Juncalito uderzyły księdzu do głowy. Razem ze swoim ochroniarzem/kierowcą Pepe - muskularnym mężczyzną, o wiecznie czerwonych oczach - rozbijał się po okolicznych drogach, pędząc samochodem, jakby piesi nie istnieli. Chodził po mieście z bronią. Każdej spotkanej osobie wygłaszał kazanie, pouczał.

W parafii urządził sobie prawdziwe królestwo. Gospodyni dbała o to, by zawsze dostępna była gorąca kawa, w kuchni dominowała potężna, wypchana po brzegi przeróżnymi produktami (także z Polski) lodówka.

Na nas, gościach z kraju, mocno starał się zrobić wrażenie szeryfa w kraju bezprawia. Opowiadał nam o przenikających do Dominikany haitańskich gangach, o napadach - straszył mnie, że w Santiago na ulicy zetną mi włosy nożem (miałem wtedy dość bujną czuprynę), opowiadał jak to wszędzie czai się denga: „Bez moskitiery nie masz szans. Jedno ugryzienie właściwego komara i człowiek umiera!” Starał się nas nastraszyć i jednocześnie pokazać, że bezpieczni będziemy tylko przy nim i dzięki niemu. Opowiadał niestworzone historie o przemocy i niebezpieczeństwach. Chwalił się swoimi koneksjami z lokalnymi politykami.

Bez wątpienia jest charyzmatyczną postacią. Mam jednak wrażenie, że połączenie uwielbienia władzy z silnym charakterem i stanowiskiem księdza, zwłaszcza w takim miejscu jak Juncalito, mogło być bardzo groźne. Otaczał się też dziwnymi ludźmi - o jego kierowcy słyszałem najokropniejsze historie, z gwałtem włącznie.

Nie wiem czy ksiądz Wojciech Gil dopuścił się zarzucanych mu czynów. Naprawdę mam nadzieję, że nie. Chciałbym wierzyć, że człowiek mając potężny autorytet i władzę nad innymi, może je wykorzystać dla ich dobra. Chcę wierzyć, że pieniądze na wyjazdy do Polski wzięły się od sponsorów, a nie np. ze sprzedaży dziecięcej pornografii.

Chcę wierzyć, że zeznania Carlo zostały wymuszone przez policję, że swoim nadmiernym mieszaniem się w sprawy Juncalito, nadepnął komuś wpływowemu i bezwzględnemu na odcisk. Chcę wierzyć, wiem jednak, że to co opisały gazety nie było niemożliwe. Z władzą jaką miał w Juncalito, z nagrodami w postaci wyjazdów do Europy, szkoleń... na pewno mógł sobie na bardzo dużo pozwolić.

Oby to wszystko okazało się plotką. Dziś jednak na ziemi Boga i kawy, mówi się, że tylko kawa nigdy ich nie zawiodła.