Po stronie błazna

Adekoya w tekście „Jak z błazna zrobiono kapłana” przywołuje esej zmarłego w 2009 r. Leszka Kołakowskiego „Kapłan i błazen (Rozważania o teologicznym dziedzictwie współczesnego myślenia)”. Aby nie zanudzać czytelnika wyjaśnieniami i interpretacjami alegorii użytej przez mistrza, dość będzie powiedzieć, że kapłan jest u Kołakowskiego reprezentantem myślenia ugruntowanego, „utrwalającego absolut”, błazen natomiast „poddaje w wątpliwość wszystko to, co uchodzi za oczywiste”.

Życzliwa interpretacja krytyki Adekoyi (nie wykluczam, że taka da się przeprowadzić) musiałaby być interpretacją przenośną , ale już chyba nie w sensie nadanym przenośni przez Kołakowskiego. Nie śmiem bowiem przypuszczać, że autorowi choćby tylko przemknęło przez myśl takie – całkowicie niealegoryczne – użycie określenia „błazen” w stosunku do kogokolwiek, tym bardziej w pejoratywnym sensie „błazeństwa”. Wtedy jednak należałby zapytać, po co do ciężkiej pracy łajania W. zaprzęga Kołakowskiego. Po autorze można by się przynajmniej spodziewać, iż wyrazi jasno, że jego przenośnia jest tylko z pozoru tą samą przenośnią. Chyba że rzeczywiście Adekoya upiera się przy tym, iż Wojewódzki jął się jako „kapłan” za „utrwalanie absolutu”**.

Na zakończenie niniejszego wpisu należy jeszcze dodać, iż jego autor ma nielekką świadomość swoistego nadużycia, w postaci odwoływania się do mistrzowskiej myśli w tak błahej sprawie. Niestety, podobnie jak konieczne było przełamanie owczego pędu krytyki wobec nieszczęsnych żartownisiów (a przynajmniej próba takiego przełamania), tak samo koniecznie wydawało mi się wzięcie w obronę tej znanej alegorii wybitnego polskiego filozofa, bo przecież nader często się zdarza, że naukę (i filozofię) w pakt się bierze w sposób całkowicie nieuprawniony, z czym – w ocenie autora – mieliśmy do czynienia w opisanym przypadku.